Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΤΗΣ

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΤΗΣ

ή

Ο αντιγράφων τον αντιγράψαντα

Του ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

πρώην βουλευτή, πρ. ευρωβουλευτή

και πρ. αντιπροέδρου της Ευρωβουλής

Ό,τι συμβαίνει σήμερα στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, είχε τις ακλόνητες ρίζες του πριν από τριάντα και πλέον χρόνια. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν βρέθηκε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ευρωβουλευτής για να αποκαλύψει την έμμεση –και πλουσιοπάροχη– δωροδοκία εκ μέρους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Την προηγούμενη Κυριακή, ο Μιχαήλ Στυλιανού, άγρυπνος παρατηρητής των συμβαινόντων εντός και εκτός Ελλάδος, παραχώρησε την πένα του «σε πειστικότερο συνήγορο», έχοντας ανακαλύψει τον βρετανό ευρωβουλευτή Ντάνιελ Χάναν, ο οποίος με άρθρο του στην «Daily Mail» καλεί τους συμπατριώτες του να τον… απολύσουν από το Ευρωκοινοβούλιο.

Το εν λόγω άρθρο του κ. Ντάνιελ Χάναν έχει τίτλο: «Απολύστε με!». Αντιγράφω, επομένως, μεγάλο τμήμα κατά λέξη του συνειδητά αντιγράψαντος και έξοχα μεταφράσαντος προσωπικού μου φίλου, Μιχαήλ Στυλιανού, και στη συνέχεια θα καταγράψω και τις δικές μου εμπει­ρίες την εποχή που βρισκόμουν στην Ευρωβουλή.

«Θα χαθούν θέσεις εργασίας όταν ένα έθνος αποφασίσει να εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση; Μόνο η δική μου. Είμαι ευρωβουλευτής και απλά σας ζητώ, ψηφίζοντας στο δημοψήφισμα, να με βοηθήσετε να απαλλαγώ από την άνετη και ακριβοπληρωμένη θέση μου. Παρακαλώ, απολύστε με. Ακόμη θυμάμαι το σοκ της πρώτης ημέρας μου στις Βρυξέλλες. Μόλις βρήκα το γραφείο μου, μια εξυπηρετική κυρία μου ζήτησε το αεροπορικό μου εισιτήριο για να μου επιστραφούν τα χρήματα. Μου μέτρησαν ποσό τόσο μεγάλο ώστε πίστεψα ότι έγινε λάθος. ‘‘Μα, από το Λονδίνο ήρθα’’, εξήγησα. ‘‘Δεν είναι λάθος, μεσιέ’’, απάντησε πεταχτά. ‘‘Αυτή είναι η χιλιομετρική ταρίφα από το Λονδίνο’’. ‘‘Μα, κανείς δεν πληρώνει τόσα για την πτήση Χίθροου - Βρυξέλλες’’, διαμαρτυρήθηκα. ‘‘Τόσα καθορίζει το κοστολόγιο’’, με διέκοψε η κυρία».

«Οι ευρωβουλευτές ταξιδεύουν από τις περιφέρειές τους στις Βρυξέλλες ή στο Στρασβούργο (η Ευρωβουλή συνεδριάζει εναλλάξ στις δύο πόλεις, με τεράστιο κόστος), εισπράττουν το αντίτιμο του ακριβότερου εισιτηρίου και επιπλέον ‘‘επίδομα χρόνου και αποστάσεως’’. Και ταξιδεύοντας στην ακριβότερη θέση κερδίζεις ένα στρογγυλό ποσό. Αν διαλέξεις φτηνή θέση, μπορείς να τσεπώνεις 1.000 ευρώ, αφορολόγητα. Η επόμενη επίσκεψή μου ήταν στον αρμόδιο ‘‘γενικών εξόδων’’. Μου είπε πως δικαιούμαι ένα γενικό επίδομα 3.500 λιρών (κάπου 4.000 ευρώ) τον μήνα. ‘‘Είναι το ενοίκιο γραφείου;’’, ρώτησα. ‘‘Όχι, όχι. Σας δίνουμε γραφείο στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο’’, απάντησε. ‘‘Θα είναι τότε για κομπιούτερ και υλικά’’, παρατήρησα. ‘‘Όχι, τα έχετε και αυτά. Είναι για τα περιστασιακά έξοδα, όπως ταχυδρομικά και βενζίνη’’. ‘‘Σοβαρά μιλάτε; Τρεισήμισι χιλιάδες λίρες τον μήνα;’’ ‘‘Ακριβώς έτσι, κύριε. Είναι ένα επίδομα χωρίς δικαιολογητικά. Δεν χρειάζεται να κομίζετε αποδείξεις. Απλώς σημειώστε τον λογαριασμό όπου θα κατατίθενται’’».

[…] «Ο τρόπος αμοιβής των βουλευτών είναι ελάχιστο παράδειγμα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, αντί να είναι ενάρετη, είναι στην κυριολεξία διαφθορέας, δηλαδή μεταβάλει και χρηστούς ανθρώπους σε άτομα ελαστικής ηθικής. Ξέρω πολλούς ευρωβουλευτές που ήρθαν στις Βρυξέλλες όχι ενθουσιώδεις για στενότερη ενοποίηση, αλλά που ήπιαν άπληστα την ομοσπονδιακή θεωρία και καταβρόχθισαν τα επιδόματά τους. Και ό,τι ισχύει για τους βουλευτές, ισχύει για γιγάντιες πολυεθνικές, για τεράστιες φιλανθρωπικές ΜΚΟ, για ‘‘δεξαμενές σκέψης’’ (λέσχες προβληματισμού), επαγγελματικά σωματεία, και λομπίστες που βγάζουν χρήματα από το σύστημα των Βρυξελλών. Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν, όπως αντιλαμβάνεστε, τους πραιτοριανούς της φρουράς ‘‘να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση’’ (μτφ παρ’ ημίν: ‘‘Να μείνουμε στο Ευρώ’’».

[…] «Αντί του κράτους δικαίου, έχουμε την προστακτική της πολιτικής ένωσης. Αντί της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, κυβερνώμεθα από μη εκλεγμένους αξιωματούχους που παίρνουν τις αποφάσεις τους μυστικά, συχνά κατόπιν συμβουλών από λομπίστες επενδυμένων συμφερόντων. Αντί προσωπικής ελευθερίας, έχουμε πλήθος στενοκέφαλων κανονισμών που μας κάνουν φτωχότερους και λιγότερο ελεύθερους. […] Και μόνο το ευρώ και η Συμφωνία Σένγκεν φθάνουν για την καταδίκη του ευρωπαϊκού σχεδίου, αλλά οι σχεδιαστές συνεχίζουν μουλαρίσια να επιμένουν σ’ αυτά: ‘‘Το ευρώ πρέπει να διατηρηθεί’’ –ανεξάρτητα του πόσο κοστίζει σε ανεργία και χαμένη ανάπτυξη. Και ‘‘το Σένγκεν επίσης’’– ανεξαρτήτως των επιπτώσεων στην ασφάλεια και στη μοίρα των μεταναστών. Και θέλουν να επεκτείνουν αυτή τη βλαμμένη λογική και σε άλλα πεδία, βλέποντας τη βαθύτερη ενσωμάτωση ως τη λύση, ενώ είναι το πρόβλημα. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ, ΕΙΝΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ». (Τα κεφαλαία, δηλαδή το BREXIT, είναι δικά μου.)

Ο Μιχαήλ Στυλιανού καταλήγει ως εξής: «Ο προσυπογράφων, παρουσιαστής του κ. Hannan, –αγγλιστί γράφει εδώ το επώνυμό του– δεν έχει τίποτα να προσθέσει στην υπεράσπιση των κοινών μας θέσεων».

Οι δικές μου εμπειρίες την εποχή που βρισκόμουν στην Ευρωβουλή –συνολικά 47 και όχι 60 μήνες, επειδή η Ελλάδα εντάχθηκε στην τότε ΕΟΚ μετά τις πρώτες ευρωπαϊκές εκλογές– επιβεβαιώνουν πλήρως τα διαλαμβανόμενα στο άρθρο του κ. Ντάνιελ Χάναν. Σφηκοφωλιά άπληστων ευρωβουλευτών υπήρξε ήδη εκείνη την εποχή το –υποτίθεται– πολιτικό, αξιακό και εμφορούμενο από αρχές συλλογικό αυτό ίδρυμα. (Η βουλευτική αποζημίωση στην Ελλάδα αντιστοιχούσε στο ένα έκτο της ευρωβουλευτικής!) Όταν πήγα στο ταμείο για πρώτη φορά μαζί με τον αείμνηστο Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, τον άκουσα να μου λέει: «Ούτε στον ύπνο μου δεν ονειρεύτηκα τόσα λεφτά». Προσθέτω ότι, λόγω των χιλιομετρικών αποστάσεων που καθόριζε το σκανδαλώδες κοστολόγιο του συστήματος για τα αεροπορικά εισιτήρια, πολλοί ιταλοί συνάδελφοι που κατοικούσαν στο Μιλάνο, είχαν μετακομίσει στη Σικελία! (Υπήρξε και ένας δικός μας κάτοικος Θεσσαλονίκης –δεν θα αναφέρω το όνομά του– που δήλωνε μόνιμη διεύθυνση το σπίτι κουμπάρου του στην Κρήτη!) Θυμίζω ότι οι αρχές στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο δεν ζητούσαν απόκομμα εισιτηρίου. Σημειώνω ότι για τη συμμετοχή στις εργασίες των επιτροπών αρκούσε η υπογραφή. Πολλοί έμπαιναν, υπέγραφαν, και έφευγαν αμέσως ανενόχλητοι.

Συμπέρασμα: Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν και είναι για άτομα και μέλη «δεξαμενών σκέψης» –κοπρίτες δηλαδή–, καθώς και «γιγάντιες πολυεθνικές» μηδενικής αξιοπιστίας, γη της επαγγελίας.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ