Στο λιθόστρωτο της Λισαβόνας

Κατηφορίζοντας το παραδοσιακό λιθόστρωτο 

από το Ρόσιου προς τη Ρούα Αουνκούστα

Στο λιθόστρωτο της Λισαβόνας

Μεσογειακή πόλη, ατλαντική πρωτεύουσα, η μητρόπολη της Πορτογαλίας ενσωματώνει σήμερα όλες τις ενσαρκώσεις της χωρίς αντιφάσεις.

Γράφει η Μαρία Καρασαρίνη

Μεσογειακός αέρας, λατινικό χρώμα, αυτοκρατορική περιβολή. Έχει περάσει καιρός από το 1494, όταν, με την επιδιαιτησία του πάπα, Πορτογαλία και Ισπανία μοίραζαν σε σφαίρες επιρροής τις ηπείρους που εξερευνούσαν οι θαλασσοπόροι τους, όμως η Λισαβόνα δεν έχει πάψει να δείχνει ότι κάποτε διαφέντευε επικράτειες ανά τον κόσμο, από την Βραζιλία και την Αγκόλα ως τη Μοζαμβίκη και την Ινδία. Η πρωτεύουσα της Πορτογαλίας συνδυάζει ένα παρόν νότιο-ευρωπαϊκής κουλτούρας και οικονομικών δυσχερειών με ένα βορειοευρωπαϊκό παρελθόν ανακτόρων και αναμνήσεων - και παραδόξως το κάνει με άνεση, άνευ συμπλεγμάτων.

ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΠΟΛΗ ΓΙΑ «ΑΖΟΥΛΕΖΟΥ»

Μεταξύ Μπάισα, Σιάντου και Μπάιρου Αλτου, συνοικιών που αποτελούν τον πυρήνα της παλιάς πόλης, στριμώχνονται όσα κτίρια γλίτωσαν από τον καταστροφικό σεισμό της Λισαβόνας το 1755 και όσα χτίστηκαν στην αλματώδη ανάπτυξη της τον 19ο αιώνα. Η πολυχρωμία των προσόψεων αποτελεί τον κανόνα, ιδιαίτερα στα πολλά μικρά στενά πίσω από τους κεντρικούς δρόμους. Όπου επικρατεί μια προσωρινή χρωματική ομοιογένεια, η πορτογαλική τεχνική των «αζουλέζου», της επίστρωσης με πλακίδια, αναλαμβάνει να αναδείξει την προσωπικότητα κάθε οικοδομήματος. Το ασύμμετρο λιθόστρωτο (σήμα κατατεθέν της Λισαβόνας) συμπληρώνει την εικόνα μιας πόλης που διατηρεί προσεκτικά μικρές λεπτομέρειες του παρελθόντος της.

ΤΑΓΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΣ

Μια διαδοχή πλατειών από τη Μαρκές ντε Πομπάλ ως το Ρόσιου ορίζουν το ιστορικό κέντρο της Λισαβόνας, καταλήγοντας στην επιβλητική Πράσα ντο Κομέρσιου στις όχθες του Τάγου. Ενδεχομένως να σας ξεγελάσει με το εντυπωσιακό πλάτος του, είναι όμως ακόμη ποτάμι, όχι ο Ατλαντικός. Προτού τον θαυμάσει κανείς από κοντά, μπορεί να το κάνει από ψηλά ανεβαίνοντας με τελεφερίκ σε μία από τις «μικρές Μονμάρτρες» της λοφώδους πόλης: το πιο κοντινό στο κέντρο βρίσκεται στην Πράσα ντος Ρεσταουραδόρες. Ο Καθεδρικός Ναός της Λισαβόνας, στον δρόμο προς το κάστρο, είναι ιδιαίτερα απέριττος σε σύγκριση με τα βορειοευρωπαϊκά αντίστοιχα του, παραμένει όμως επιβλητικός. Για το κάστρο του Σάο Ζόρζε, με την εκπληκτική θέα, ο επίμονος ταξιδιώτης μπορεί να κοπιάσει στο ανηφορικό λιθόστρωτο, ενώ ο φυγόπονος να επιλέξει κάποιο λεωφορείο, το διάσημο τραμ ή ένα από τα ξεβαμμένα κίτρινα ταξί που θα τον αφήσουν στην είσοδο.

 Προς τη Ρούα Αουνκούστα), την Πράσα ντο Κομέρσιου και τον Τάγο, 

το αστικό παρελθόν της Λισαβόνας ξετυλίγεται μπροστά στον επισκέπτη

PASTELERIAS ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Η πορτογαλική εκδοχή της ένωσης καφετέριας και ζαχαροπλαστείου εκτελεί χρέη σταθμού ανεφοδιασμού πεινώντων και διψώντων καθ" όλη τη διάρκεια της ημέρας. Στο Σιάντου, την γειτονική της εμπορικής Μπάισα συνοικία, μπορεί να σταθεί κανείς για έναν «μπίκα» (ο εσπρέσο σε άπταιστα πορτογαλικά) είτε για ένα κρασί (εξαιρετικές ποικιλίες τοπικού λευκού Ντόουρου κυκλοφορούν σε μικρά μπουκάλια) στα φημισμένα διπλανά  A Brasileira και Benard (Ρούα Γκάρετ 120 και 104, αντίστοιχα). Οι τουρίστες προτιμούν το αρ νουβό στυλ του πρώτου, οι ντόπιοι αρκούνται στα υψηλότερης ποιότητας γλυκά του δεύτερου. Μη σας ξεγελά η απόσταση των 16 αριθμών μεταξύ τους, ιδιοτυπία πολλών οδών της παλαιάς Λισαβόνας είναι να αριθμείται ξεχωριστά και το τελευταίο παραθυρόφυλλο.

ΠΡΟΠΟΣΗ ΜΕ ΝΤΟΟΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΛΕΝΤΕΖΟΥ

Λέγεται ότι ο χώρος του  Tavares (Ρούα ντα Μιζερικόρντια 37) λειτούργησε για πρώτη φορά το 1764, εξού και θεωρείται το παλαιότερο εστιατόριο της Λισαβόνας. Διακοσμημένο με εκλεπτυσμένο στυλ των αρχών του 20ού αιώνα, αποτελεί σήμερα ίσως τη βασικότερη γκουρμέ αναφορά της πόλης, χάρη στο αστέρι Michelin που διατηρεί από το 2009. Στο Ramiro (και όμως, προφέρεται «Χαμίρου», Αβενίδα Αλμιράντε Ρέις 1) εξαιρετικά θαλασσινά, με λόγο ποιότητας - τιμής συντριπτικά εις βάρος αντίστοιχων αθηναϊκών, αναμένουν να φαγωθούν από τη μόνιμη ουρά των επίδοξων θαμώνων που συνωστίζονται κάθε βράδυ στην είσοδο. Από τις πολυάριθμες μικρές ταβέρνες του γραφικού Μπάιρου Αλτου ειδική μνεία αξίζει η η ιστορική Farta Brutos του σινιόρ Ολιβέιρα, στον αριθμό 20 της Τραβέρσα ντα Εσπέρα από το 1900, ευνοούμενη του νομπελίστα συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου: άψογη τοπική κουζίνα με έμφαση στο κρέας, ψαγμένη κάβα με ειδίκευση σε λευκά Ντόουρου και Αλεντέζου.

 Η καραβέλα του Μνημείου των Ανακαλύψεων 

σαλπάρει στο ποτάμι από το προάστιο του Μπελέμ

ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ ΣΤΟ ΜΠΕΛΕΜ

Δεκαπέντε λεπτά με το τραμ από την Πράσα ντο Κομέρσιου, το Μπελέμ μπορεί να θεωρείται το επιφανέστερο προάστιο ή απλώς μια κάπως απομακρυσμένη συνοικία της Λισαβόνας. Εδώ συναντά κανείς τις βίλες που λείπουν από το κέντρο, το Ανάκτορο του Μπελέμ, παλάτι του 16ου αιώνα που ο πρόεδρος της Πορτογαλίας χρησιμοποιεί ως χώρο εργασίας, τον ομώνυμο πύργο, αμυντικό έργο του 16ου αιώνα και αρχιτεκτονικό κόσμημα με γοτθικά, αναγεννησιακά και μαυριτανικά στοιχεία, και το Μνημείο των Ανακαλύψεων, την ύψους 52 μέτρων αναπαράσταση μιας καραβέλας (πρώιμου ποντοπόρου πλοίου) με τα αγάλματα των μεγάλων πορτογάλων θαλασσοπόρων της εποχής των εξερευνήσεων. ·

BHmagazino