Σάλπισμα αποχώρησης από το διαφθορείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Ο ευρωβουλευτής των Συντηρητικών, Ντάνιελ Χάναν

Σάλπισμα αποχώρησης από το διαφθορείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Του ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

Αυτή τη φορά, ο γράφων θα παραχωρήσει την πένα του σε πειστικότερο συνήγορο. Στη χώρα αυτή άλλωστε όλοι τα ξέρουν όλα καλύτερα από όλους τους άλλους, αλλά ακούνε με περισσότερο σεβασμό οποιονδήποτε ξένο. Στην προκειμένη περίπτωση, μάλιστα, ο ξένος συμβαίνει να είναι ο βρετανός ευρωβουλευτής Ντάνιελ Χάναν, που με άρθρο του στη «Daily Mail» καλεί τους συμπατριώτες του να τον... απολύσουν από το Ευρωκοινοβούλιο.

Επειδή δεν μπορούμε να περιμένουμε τον κ. Παπαδημούλη (ιδρυτικό στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ) να πράξει το ίδιο, ο γράφων σας παρουσιάζει σε συντομία τις εξηγήσεις του κ. Ντάνιελ Χάναν: «Απολύστε με!

Θα χαθούν θέσεις εργασίας όταν ένα έθνος αποφασίσει να εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση; Μόνο τη δική μου.

Είμαι ευρωβουλευτής και απλά σας ζητώ, ψηφίζοντας στο δημοψήφισμα, να με βοηθήστε να απαλλαγώ από την άνετη και ακριβοπληρωμένη θέση μου. Παρακαλώ, απολύστε με.

Ακόμη θυμάμαι το σοκ της πρώτης ημέρας μου στις Βρυξέλλες. Μόλις βρήκα το γραφείο μου, μια εξυπηρετική κυρία μου ζήτησε το αεροπορικό μου εισιτήριο για να μου επιστραφούν τα χρήματα. Μου μέτρησαν ποσό τόσο μεγάλο ώστε πίστεψα ότι έγινε λάθος. ‘‘Μα, από το Λονδίνο ήρθα’’, εξήγησα. ‘‘Δεν είναι λάθος, μεσιέ’’, απάντησε πεταχτά. ‘‘Αυτή είναι η χιλιομετρική ταρίφα από το Λονδίνο’’. ‘‘Μα, κανείς δεν πληρώνει τόσα για την πτήση Χίθροου - Βρυξέλλες’’, διαμαρτυρήθηκα. ‘‘Τόσα καθορίζει το κοστολόγιο’’, με διέκοψε η κυρία.

Οι ευρωβουλευτές ταξιδεύουν από τις περιφέρειές τους στις Βρυξέλλες ή στο Στρασβούργο (η Ευρωβουλή συνεδριάζει εναλλάξ στις δύο πόλεις, με τεράστιο κόστος), εισπράττουν το αντίτιμο του ακριβότερου εισιτηρίου και επιπλέον ‘‘επίδομα χρόνου και αποστάσεως’’. Και ταξιδεύοντας στην ακριβότερη θέση κερδίζεις ένα στρογγυλό ποσό. Αν διαλέξεις φτηνή πτήση, μπορείς να τσεπώνεις 1.000 ευρώ την εβδομάδα, αφορολόγητα.

Η επόμενη επίσκεψή μου ήταν στον αρμόδιο ‘‘γενικών εξόδων’’. Μου είπε πως δικαιούμαι ένα γενικό επίδομα 3.500 λιρών (κάπου 4.000 ευρώ) τον μήνα. ‘‘Είναι για ενοίκιο γραφείου;’’, ρώτησα. ‘‘Όχι, όχι. Σας δίνουμε γραφείο στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο’’, απάντησε. ‘‘Θα είναι τότε για κομπιούτερ και υλικά’’, παρατήρησα. ‘‘Όχι, τα έχετε και αυτά. Είναι για τα περιστασιακά έξοδα, όπως ταχυδρομικά και βενζίνη’’. ‘‘Σοβαρά μιλάτε; Τρεισήμισι χιλιάδες λίρες τον μήνα;’’ ‘‘Ακριβώς έτσι, κύριε. Είναι ένα επίδομα χωρίς δικαιολογητικά. Δεν χρειάζεται να κομίζετε αποδείξεις. Απλώς σημειώστε τον λογαριασμό όπου θα κατατίθενται’’.

Γιατί σας εξιστορώ την πρώτη μέρα μου στην Ευρωβουλή; Επειδή εξηγεί γιατί ζητώ να με απολύσετε. Τα ‘‘έξοδα’’ είναι μια συμβολική απεικόνιση του χάσματος ανάμεσα στα θεωρητικά ιδεώδη και στις πρακτικές. Η ΕΕ ιδρύθηκε για υψηλούς στόχους -ειρήνη και συνεργασία μεταξύ των εθνών- και υποβόσκει ο πειρασμός να αμφιβάλεις για την αλήθεια.

Συχνά υποκρινόμαστε πως έχουμε να κάνουμε με κάποια φανταστική ΕΕ, που υψώνεται πάνω από την αρπακτικότητα της πολιτικής και πραγματώνει ένα υψηλό ιδεώδες. Θεωρείται σχεδόν κακό γούστο να εξετάζεις από κοντά αυτήν την ΕΕ, που διαμορφώθηκε μπροστά στα μάτια μας, με τους απατηλούς λογαριασμούς της και με τα ιδιωτικά τζετ αεροπλάνα της.

Ο τρόπος αμοιβής των βουλευτών είναι ελάχιστο παράδειγμα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, αντί να είναι ενάρετη, είναι στην κυριολεξία διαφθορέας, δηλαδή μεταβάλει και χρηστούς ανθρώπους σε άτομα ελαστικής ηθικής.

Ξέρω πολλούς ευρωβουλευτές που ήρθαν στις Βρυξέλλες όχι ενθουσιώδεις για στενότερη ενοποίηση, αλλά που ήπιαν άπληστα την ομοσπονδιακή θεωρία και καταβρόχθισαν τα επιδόματά τους. Και ό,τι ισχύει για τους βουλευτές, ισχύει για γιγάντιες πολυεθνικές, για τεράστιες φιλανθρωπικές ΜΚΟ, για ‘‘δεξαμενές σκέψης’’ (λέσχες προβληματισμού), επαγγελματικά σωματεία, και λομπίστες, που βγάζουν χρήματα από το σύστημα των Βρυξελλών. Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν, όπως αντιλαμβάνεστε τους πραιτοριανούς της φρουράς ‘‘να μείνουμε στην ΕΕ’’ (μτφ παρ’ ημίν: ‘‘Να μείνουμε στο Ευρώ’’). Γι’ αυτούς το ‘‘να μείνουμε’’ δεν έχει σχέση με την εθνική κυριαρχία και τη Δημοκρατία, αλλά για ακίνητα και ακριβά σχολεία.

Για τη χώρα όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα είμαστε καλύτερα έξω. Δεν πρόκειται να φέρει άμεση ριζική αλλαγή της κατάστασης. Αλλά θα αρχίσουμε να ακολουθούμε μια διαφορετική πορεία, πιο ανεξάρτητη από μια Ευρωζώνη σε νευρικότητα και παρακμή και περισσότερο εστιασμένη στον ευρύτερο κόσμο.

Και με την ανάκτηση της ανεξαρτησίας μας, θα ανακτήσουμε μιαν νέα συνείδηση προορισμού και νέα αισιοδοξία.

Εάν η ΕΕ ήταν για τη διεθνή συνεργασία αντί της υπερεθνικής καταπίεσης, κανένας δεν θα είχε τίποτα εναντίον της. Επίσης, εάν καλός Ευρωπαίος είναι όποιος πιστεύει σε όσα ανύψωσαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό -το κράτος δικαίου, την κοινοβουλευτική Δημοκρατία, την προσωπική ελευθερία- γράψτε με στον κατάλογο. Η διαφορά μου με την ΕΕ είναι πως εγκατάλειψε αυτά τα ιδεώδη.

Αντί του κράτους δικαίου έχουμε την προστακτική της πολιτικής ένωσης. Αντί της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, κυβερνώμεθα από μη εκλεγμένους αξιωματούχους, που παίρνουν τις αποφάσεις τους μυστικά, συχνά κατόπιν συμβουλών από λομπίστες επενδυμένων συμφερόντων. Αντί προσωπικής ελευθερίας, έχουμε πλήθος στενοκέφαλων κανονισμών που μας κάνουν φτωχότερους και λιγότερο ελεύθερους.

Οι υποσχέσεις στις οποίες θεμελιώθηκε η ΕΕ αποδείχθηκαν ψεύτικες. Η ενοποίηση υποτίθετο πως θα κάνει τους ανθρώπους πιο εύπορους, αλλά η ΕΕ σημείωσε συνεχή πτώση, από το 30% της διεθνούς οικονομίας το 1980 στο 17% σήμερα.

Και μόνο το ευρώ και η Συμφωνία Σένγκεν φθάνουν για την καταδίκη του ευρωπαϊκού σχεδίου, αλλά οι σχεδιαστές συνεχίζουν μουλαρίσια να επιμένουν σ’ αυτά: ‘‘Το ευρώ πρέπει να διατηρηθεί’’ - ανεξάρτητα του πόσο κοστίζει σε ανεργία και χαμένη ανάπτυξη. Και ‘‘το Σέν­γκεν επίσης’’ - ανεξαρτήτως των επιπτώσεων στην ασφάλεια ή στη μοίρα των μεταναστών. Και θέλουν να επεκτείνουν αυτή τη βλαμμένη λογική και σε άλλα πεδία, βλέποντας τη βαθύτερη ενσωμάτωση ως τη λύση, ενώ είναι το πρόβλημα.

Γι’ αυτό το δημοψήφισμα για την έξοδο είναι η ελπίδα μας».

*****

Ο προσυπογράφων, παρουσιαστής του κ. Hannan, δεν έχει τίποτα να προσθέσει στην υπεράσπιση των κοινών μας θέσεων.