Προσδοκώντας Ανάσταση...

Και μόνο η παρουσία των παιδιών στην πασχαλινή λειτουργία του Αγίου Ιωάννη στην Πεσαβάρ συνιστά πράξη ηρωική. Εκεί, στο Πακιστάν των 200 εκατομμυρίων μουσουλμάνων και της ισχνής χριστιανικής μειονότητας, ο διωγμός των «απίστων» (μερικές φορές μέχρις αλλαξοπιστίας ή και θανάτου) αποτελεί καθημερινή πρακτική, και μάλιστα νομικά κατοχυρωμένη από τον αποτρόπαιο, μονομερώς εφαρμοζόμενο, νόμο «Κατά της βλασφημίας».

Προσδοκώντας Ανάσταση...

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΣΙΡΟΥ

Ο διάσημος Ελβετός φιλόσοφος (και δεδηλωμένος άθεος) Αλέν ντε Μποτόν, στο νέο του βιβλίο με τίτλο «Θρησκεία για Άθεους» παραδέχεται ότι ήταν λάθος των ομοϊδεατών του, μοντέρνων άθρησκων, αγνωστικιστών, κ.ά., να παραβλέψουν πόσες πτυχές των θρησκειών παραμένουν επίκαιρες στην εποχή μας, ακόμη και μετά την κατάρρευση θεμελιωδών δογματικών πεποιθήσεων, φερ' ειπείν για το πως φτιάχτηκε ο κόσμος. Συνιστά, μάλιστα, να στραφούμε στη θρησκεία για να βρούμε τρόπους να οικοδομήσουμε μια νέα αίσθηση κοινότητας, να αποκτήσουμε σχέσεις πιο ανθεκτικές στο χρόνο, να ξεπεράσουμε τα δηλητηριώδη συναισθήματα του φθόνου και της ανεπάρκειας, να γλιτώσουμε από τον 24ωρο βομβαρδισμό από τα μίντια, να δούμε με νέο βλέμμα την τέχνη και να ακούσουμε με νέα αυτιά τη μουσική, μέχρι και να επιδοθούμε σε δραστηριότητες που θα καλύπτουν περισσότερο τις συναισθηματικές ανάγκες μας. Δεν είναι ο μόνος. Όπως διαβάζω σε άρθρο του Νικόλαε Κρίστοφ στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, δημοσιευμένο παραμονή του Πάσχα των Καθολικών, η αναγνώριση της θρησκείας ως δύναμης ηθικής και ενοποιού, αποτελεί κοινό τόπο ενός νέου ρεύματος διανόησης, που εκφράζεται κατά κανόνα από ανθρώπους που δεν πιστεύουν.

Σιγά το νέο: σε χαλεπούς καιρούς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να στρεφόμαστε στη θρησκεία. Στη φτώχεια, στην αρρώστια, στην κοινωνική ταραχή, στον πόλεμο, εκδηλώνεται περισσότερο η ανάγκη να πιστέψουμε ότι υπάρχει «κάτι περισσότερο» εκεί έξω, ένα στήριγμα που υπερβαίνει τα εγκόσμια, μια πυξίδα που θα μας βοηθήσει να χαράξουμε την πορεία μας μέσα στα σκοτεινά νερά της αβεβαιότητας, του φόβου για το αύριο. Αυτά δηλαδή που για έναν πιστό είναι δεδομένα. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σήμερα - όχι μόνο στον αναπτυσσόμενο κόσμο, όπου η πίστη παίρνει την ακραία μορφή ανθρώπων σε παραλήρημα που ματώνουν πάνω στο Σταυρό του Μαρτυρίου στις Φιλιππίνες, αλλά και στις προηγμένες δυτικές κοινωνίες, εκείνες που γέννησαν κάτι ιδέες ακραίες απ' την ανάποδη, της πολιτικής ορθότητας. Όπως το ότι «μπορεί να είναι προσβλητικό για τους μουσουλμάνους συνανθρώπους μας να γιορτάζουμε Χριστούγεννα». Τελευταία όμως, οι λόγοι που απομάκρυναν πολλούς ανθρώπους από τη θρησκεία εκλείπουν. Η καραμέλα της πολιτικής ορθότητας άρχισε να πικρίζει. Το αέναο, κυνικό κυνήγι του πλούτου, των υλ-κών αγαθών, της «επιτυχίας» αποδεικνύεται μια μεγάλη πλάνη: μέσα σε μια στιγμή χάνονται δουλειές, μισθοί, περιουσίες. Οι βεβαιότητες γκρεμίζονται, θεσμοί κλονίζονται, η εμπιστοσύνη καταρρέει, οι σύγχρονοι «προφήτες» και «σωτήρες» αποδεικνύονται ψεύτικοι και η επιστροφή σε αξίες και αρχές που η θρησκεία ανέκαθεν πρέσβευε φαντάζει μονόδρομος: αγάπη και αλληλεγγύη, ηθική διαβίωση, εσωτερική αρμονία, καλλιέργεια του πνεύματος, ευγνωμοσύνη για τα θεμέλια της ύπαρξης μας - την υγεία μας, τα αγαπημένα πρόσωπα, το φαγητό στο τραπέζι, τον ίδιο τον αέρα που αναπνέουμε, τον ήλιο που ζεσταίνει τις μέρες μας και τη φύση που, τέτοια εποχή, αναγεννιέται. Aς αρχίσουμε από αυτά, τα βασικά. Και το μήνυμα της Ανάστασης θα γίνει πιο ξεκάθαρο από ποτέ.

"Κ " της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ