ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Εγκληματίες...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Εγκληματίες...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Πολύ σωστά ο Τσόρτσιλ είχε πει: «Η Γερμανία πρέπει να βομβαρδίζεται κάθε πενήντα χρόνια. Δεν έχει σημασία να ξέρεις τον λόγο. Τον ξέρει αυτή…». Δυστυχώς, τα λόγια του άγγλου «πρωθυπουργού της νίκης» δεν έγιναν πράξη.

Και μεταπολεμικά η Δύση –και κυρίως οι ΗΠΑ– έκανε ό,τι μπορούσε για να ξαναστηθεί στα πόδια της η Γερμανία. Αυτή η χώρα απεδείχθη ο κακός δαίμων της Ευρώπης, αφού εκμεταλλευόμενη την αφέλεια των διαφόρων ισχυρών επανέκαμψε με το Δ’ Ράιχ. Επανέκαμψε με ολομέτωπη επίθεση του άκρατου καπιταλισμού κατά των λαών. Στα 1945 όλοι ενόμιζαν ότι η γερμανική ισχύς κατέρρευσε και λίγοι ήσαν εκείνοι που έβλεπαν με επιφύλαξη την αισιοδοξία των πολλών και προειδοποιούσαν ότι: Η τύχη και ο μελλοντικός ρόλος του γερμανικού έθνους θα ήταν στο κέντρο του ενδιαφέροντος για τον κόσμο, και ιδιαίτερα για τους ευρωπαϊκούς λαούς. Η παράλογη και υστερική κομμουνιστοφοβία των ΗΠΑ βοηθούσε τα μακροπρόθεσμα σχέδια του Βερολίνου, που είχε την υπομονή να περιμένει. Και φθάσαμε σήμερα στη γερμανοευρωπαϊκή δικτατορία, και του ΔΝΤ, μέσω του ευρώ.

Αναζητούμε τη ρίζα του κακού. Πότε, δηλαδή, ξεκίνησε η «επέλαση» των Γερμανών και δεν δώσαμε σημασία. Η αφετηρία εντοπίζεται στις 27 Μαΐου του 1952, όταν υπογράφτηκε η Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα (ΕΑΚ), μαζί με τα συνοδευτικά κείμενα, που όριζαν ότι: Από τη στιγμή που όλες οι συμμετέχουσες χώρες επεκύρωσαν τη Συνθήκη, οι ΗΠΑ και η Βρετανία θα συνεργάζονταν πλήρως με τις ευρωπαϊκές αμυντικές δυνάμεις και η στρατιωτική κατοχή της Γερμανίας θα τερματιζόταν. Μάταια η Σοβιετική Ένωση προσπάθησε να αποτρέψει αυτήν τη συμφωνία, με την πρότασή της για Συνθήκη Ειρήνης με μια αποστρατιωτικοποιημένη Γερμανία. Πράγματι, οι Ρώσοι δεν ήθελαν επ’ ουδενί τον επανεξοπλισμό της Δυτικής Γερμανίας, μόλις πέντε χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ. Μάλιστα, ο καγκελάριος Αντενάουερ, που εκμεταλλεύτηκε την κομμουνιστοφοβία των ΗΠΑ, βγήκε κι από πάνω και διεμήνυσε ότι: Σε αντάλλαγμα για τη συμμετοχή της Γερμανίας στην άμυνα της Δύσης, η Βόννη θα επέμενε στην πλήρη διεθνή αναγνώριση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και στην αμνήστευση των γερμανών εγκληματιών πολέμου, τους οποίους οι σύμμαχοι κρατούσαν φυλακισμένους…

Έτσι υπογράφτηκε η συνθήκη για την ΕΑΚ, που προαναφέραμε. Τότε είχαμε τους γερμανούς εγκληματίες πολέμου. Τώρα έχουμε τους γερμανούς εγκληματίες «ειρήνης». Πριν από την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, την ΕΟΚ, επομένως, είχαμε την Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα, την ΕΑΚ. Την εποχή εκείνη, όμως, υπήρχαν στη Γαλλία ηγέτες με ανεξάρτητη πολιτική σκέψη και οντότητα. Πολιτικοί με εθνική συνείδηση. Έτσι, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός Πιερ Μαντές Φρανς σαμποτάρισε τα σχέδια για μια Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα, και μαζί με αυτήν μια επανεξοπλισμένη Γερμανία σε έναν Ευρωπαϊκό Στρατό. Η Γαλλία δεν είχε τότε προσκυνημένο στο Βερολίνο ηγέτη, σαν τον Ολάντ, αλλά έναν αληθινό σοσιαλιστή. Θυμωμένος, ο Αντενάουερ έβγαλε από το υποσυνείδητό του το ναζιστικό του παρελθόν και κατηγόρησε τον Μαντές Φρανς για την… εβραϊκή του καταγωγή και για… «εθνικιστικά αισθήματα»!

Είναι πολλά εκείνα που θα μπορούσε να θυμίσει κανείς για τη νέα γερμανική επέλαση αλλά και για το γερμανικό θράσος. Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει… Μετέτρεψαν σε ολοκαύτωμα την Ελλάδα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι σήμερα κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτα για τα κατοχικά δάνεια. Στο Ευρωκοινοβούλιο μόνον ο Μανώλης Γλέζος ύψωσε φωνή για αυτό το θέμα. Όλοι οι άλλοι σχεδόν εσώπασαν ή έκαναν πίσω. Ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος, υπουργός στην κυβέρνηση του Βουνού (ΠΕΕΑ), κορυφαίος οικονομολόγος, που με τιμούσε με τη φιλία του, μου έλεγε ότι ακόμη και ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας του Γ’ Ράιχ, ο Φουνκ, παραδεχόταν σε ένα άρθρο του ότι η Ελλάδα «δοκίμασε τα δεινά του πολέμου και υπέστη τις συνέπειές του όπως ίσως καμία άλλη χώρα της Ευρώπης…».

Το γεγονός αυτό παρακάμπτει και αποσιωπά ο πολύς Σόιμπλε. Ο Άγγελος Αγγελόπουλος μου επεσήμανε ότι η φοβερή αφαίμαξη της χώρας τότε, με τον πληθωρισμό και με άλλες ενέργειες, ανάγκασε τους ίδιους τους κατακτητές να αποφασίσουν ότι θα έπρεπε, πέρα από τα υπερβολικά έξοδα κατοχής, που οδηγούσαν σε έναν συνεχή πληθωρισμό, ένα μέρος των ποσών που ελάμβαναν να το επιστρέψουν υπό τύπο «δανείου» μετά το τέλος του πολέμου. Έτσι, η Συμφωνία της Ρώμης της 14ης Μαρτίου 1942, μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας, Γερμανίας και Ιταλίας, προέβλεπε τη μορφή του «δανείου» για τα επιπλέον των εξόδων Κατοχής ποσά που θα ελάμβαναν οι Αρχές Κατοχής απευθείας από την Τράπεζα της Ελλάδος. Το άρθρο 4 της Συμφωνίας αυτής καθόριζε: «Η οριστική ρύθμιση των καταβολών αυτών δύναται να λάβει χώραν αργότερα». Δεν υπάρχει, συνεπώς, αμφιβολία ότι τα ποσά αυτά αποτελούν «δάνεια» με την πλήρη έννοια του όρου, αφού οι Αρχές Κατοχής πάντοτε έκαναν διάκριση μεταξύ των «εξόδων Κατοχής», που επεβάρυναν το Ελληνικό Δημόσιο, και των «πιστώσεων», με τις οποίες χρεώνονταν οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας. Μου έλεγε ο καθηγητής Αγγελόπουλος ότι αυτό έπρεπε να γίνει κατανοητό, ότι δηλαδή η αξίωση της Ελλάδας στην προκειμένη περίπτωση αναφερόταν σε «δάνειο» και όχι σε «επανορθώσεις». Αλλά οι Γερμανοί δεν εξοφλούν τις δικές τους υποχρεώσεις για δάνεια. Τα απαιτούν, όμως, από τους άλλους.

Ο Βάλτερ Γκέρλιτς έγραφε: «Η θρησκεία της κτηνώδους βίας του Χίτλερ, ο δρόμος προς την καταστροφή, ήρχισε ανοιγόμενος διά των εν Πολωνία γεγονότων…». Η «θρησκεία της κτηνώδους οικονομικής βίας» του Σόιμπλε εστιάσθηκε κυρίως στην Ελλάδα. Οι Συμφωνίες Δανεισμού (Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης, Μνημόνιο Συνεννόησης της Ελλάδας με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και Συμφωνία της Ελλάδας με το ΔΝΤ) συνθέτουν ένα μόρφωμα σκληρότητας και παραβιάσεων θεμελιωδών αρχών και δικαιωμάτων, το οποίο για πρώτη φορά δημιουργήθηκε και επιβλήθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης. Η επισήμανση αυτή έγινε από τον καθηγητή κ. Γιώργο Κασιμάτη, ο οποίος μάταια φωνάζει ότι οι συμφωνίες αυτές αποτελούν σοβαρότατη απειλή κατά της χώρας μας και προσβολή της έννομης τάξης. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Λεβέντης δεν λένε τίποτα για όλα αυτά και επιμένουν να προσκυνούν δουλικά το «Ιερατείο» των Βρυξελλών. Παράλληλα, ένοχη σιγή τηρούν και τα μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ, που υπηρετούν το «σύστημα».

Δυστυχώς, όμως, την ίδια τακτική τηρεί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που έχει επιδοθεί σε ερωτοτροπίες με τη μαφία των εταίρων. Και για να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης, εστιάζει την προσοχή των πολιτών στη διαφθορά, η οποία βεβαίως υφίσταται, αλλά τηρεί σιγήν ιχθύος για το γεγονός ότι το «κουαρτέτο» -η νέα Γκεστάπο- έρχεται με άγριες διαθέσεις. Αλλά και το ΚΚΕ, που συνεχώς μιλάει για την ανάγκη αγώνων των εργαζομένων, περιορίζεται στους «αγώνες», αλλά ποτέ δεν εξηγεί ποια ΠΟΛΙΤΙΚΗ πρέπει να ακολουθηθεί. Πολιτική που θα σχετίζεται με το θέμα του ευρώ, το οποίο είναι η αλυσίδα με την οποία μας κρατούν δέσμιους; Αποφεύγουν άπαντες να κάνουν λόγο για πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι οποίες δεν έχουν –και σωστά- αποδεχθεί το ενιαίο νόμισμα.

Η κρίση του πολιτικού κόσμου που υφίσταται σήμερα δεν έχει ξαναπαρουσιασθεί στη μακραίωνα Ιστορία μας. Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό φαινόμενο. Ένας συνολικά πολιτικός κόσμος κατώτερος των περιστάσεων, ανίκανος να αντιμετωπίσει τη θύελλα του Γ’ (οικονομικού αυτήν τη φορά) Παγκοσμίου Πολέμου. Εάν είμαστε πιο αυστηροί απέναντι στην «Αριστερά», είναι διότι υπερηφανεύεται ότι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αυτή εκήρυξε το πρώτο σάλπισμα στα βουνά. Επρόκειτο, όμως, για άλλους ανθρώπους, με άλλα ιδανικά. Ιδανικά άγνωστα στους σημερινούς. Τότε, χάρις στο ΕΑΜ, οι πρώτες δημοσιοϋπαλληλικές και εργατικές απεργίες εξελίχθηκαν σε παλλαϊκές κινητοποιήσεις του αθηναϊκού λαού και ματαιώθηκε η επιστράτευση την άνοιξη του 1943. Τώρα, δεν έχει δύναμη και ικανότητα αυτή η παράταξη να ματαιώσει την «επιστράτευση» στην «ευρωπαϊκή προοπτική». Τον Ιούλιο του 1943 το ΕΑΜ έριξε το σύνθημα: «Έξω οι Βούλγαροι από τη Μακεδονία»! Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ διαπράττει «λεκτικά ατοπήματα» για τη Μακεδονία και δεν έχει το σθένος να φωνάξει: «Έξω οι ισλαμιστές και οι άλλοι πρόσφυγες αλλοδαποί από την Ελλάδα…».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ