Η Κεφαλονιά και ο καταστρεπτικός σεισμός του 1953

Η Κεφαλονιά και ο καταστρεπτικός σεισμός του 1953

66 χρόνια από εκείνο τον τραγικό για την Κεφαλονιά Αύγουστο τότε που από τους σεισμούς οι νεκροί ξεπέρασαν τους 400, που σπίτι δεν έμεινε όρθιο, που χάθηκε μια ολόκληρη ιστορική εποχή με αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, και που άλλαξε η ταυτότητα της Κεφαλονιάς.

Ήταν Κυριακή 9 Αυγούστου του 1953. Μόλις είτε τελειώσει η θεία Λειτουργία. Οι δείκτες του ρολογιού της καμπάνας (φωτό) στο Αργοστόλι έδειχναν 12 και κάτι. Η γη άρχισε να τρέμει. Πανικός... Ο κόσμος πετάχτηκε έξω από τα σπίτια... Φόβος και τρόμος. Ήταν το προειδοποιητικό κτύπημα για την καταστροφή που ερχόταν...

Η βόρεια Κεφαλονιά και η Ιθάκη κτυπήθηκαν άγρια. Τα λιγοστά τότε αγοραία αυτοκίνητα μετέφεραν βαριά τραυματίες στο νοσοκομείο. Κανένας δεν κοιμήθηκε τη νύχτα της Κυριακής στο σπίτι του. Όλοι στις πλατείες ή έξω από τις πόλεις και τα χωριά. Η Δευτέρα πέρασε ήρεμα. Ξεθάρρεψε ο κόσμος και μπήκε στα σπίτια του. Ξημερώματα, η ώρα γύρω στις 6, κουνήθηκε όλο το νησί...Ήταν η δεύτερη προειδοποίηση γι' αυτό που πλησίαζε...

Μόλις σταμάτησε να τρέμει η γη, μπήκαν στα σπίτια, πήραν ό,τι πρόχειρο βρήκαν πάνω στην αναστάτωση. Άλλοι μαζεύτηκαν στις πλατείες και άλλοι στα χωράφια...

Με τον δεύτερο σεισμό, κτυπήθηκε η νότια πλευρά της Κεφαλονιάς. Πάρα πολλά σπίτια κατέρρευσαν. Οι πρώτοι νεκροί άρχισαν να μετριούνται...

Το τέλος της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης όπως τις γνώριζαν όσοι ζούσαν τότε στα δύο όμορφα νησιά ήρθε το μεσημέρι της Τετάρτης. Ακριβώς στις 12. Τα πάντα σταμάτησαν. Η γη άνοιξε. Όρθιος δεν μπορούσες να σταθείς. Έτρεχες να γλιτώσεις και σ' έριχναν κάτω τα Ρίχτερ. Είπαν τότε ότι ήταν 7,2 με 7,6 το μέγεθος. Ξένοι σεισμολόγοι μίλησαν για 8 και πάνω. Η θάλασσα έγινε ρουφήχτρα. Ισραηλινά πολεμικά πλοία, που έπλεαν κοντά στην Κεφαλονιά, λόγω άσκησης στην οποία συμμετείχαν -και ήταν τα πρώτα που έφθασαν στο λιμάνι του Αργοστολίου για βοήθεια-, δέχτηκαν ξαφνικά μεγάλα κύματα. Η θάλασσα έβραζε. Ένα τεράστιο άσπρο μανιτάρι κάλυψε τον ουρανό. Έκρυψε τον ήλιο. Ήταν η σκόνη από τα χαλάσματα, την κατάρρευση των σπιτιών. 

Δώδεκα μεσημέρι και κάτι. Όλα είχαν χαθεί. Μια ζωή τελείωνε. Η Κεφαλονιά βυθίζεται, χάνεται, φώναζαν... Αμόκ... Προσπαθούσαν όλοι να φθάσουν στην παραλία περνώντας μέσα από τα ερείπια, με κίνδυνο να πέσει πάνω τους κανένας τοίχος... Να μπούνε στα πρώτα τα πλοία του Στόλου που έρχονταν για βοήθεια...

66 χρόνια από τότε... Από εκείνο το τραγικό, το μαύρο καλοκαίρι του Αυγούστου του 1953. Μέσα σε δευτερόλεπτα γκρεμίστηκαν όλα... Όνειρα και ελπίδες... Η ζωή όμως συνεχίστηκε... Όλα ξανά από την αρχή. Από το τίποτα .. Μέσα από κακουχίες, μήνες στις σκηνές και μέσα στα παραπήγματα της προσωρινής στέγασης που χρυσοπληρώθηκαν κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους... 

Μια άλλη όμως Κεφαλονιά γεννήθηκε, που δεν μοιάζει σε τίποτα με εκείνη που έθαψε ο Εγκέλαδος... Θα μπορούσε βέβαια, με τα εκατοντάδες εκατομμύρια που έδωσε τότε όλος ο πλανήτης, να είχε φτιαχτεί μια πόλη σύγχρονη, πρότυπο για όλο τον κόσμο. Τότε που με τις μπουλντόζες του Στρατού, που τα σάρωναν όλα, ενώ μπορούσαν κάποια ιστορικά κομμάτια να διασωθούν, όλο το Αργοστόλι ήταν ένα απέραντο χωράφι. Ένα καμπαναριό έμεινε, της Ρακαντζή, και δύο σπίτια... Δυστυχώς ο κομματισμός και το ρουσφέτι οδήγησαν σε μια πόλη άψυχη...

Μ.Κ.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ