Translate -TRANSLATE -

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2019

Σαράντου Ι. Καργάκου : Πολιτική πυγολαμπίδα



Πολιτική πυγολαμπίδα

Σέ «τούτα τά χρόνια τά σακάτικα», όπως ευστόχως τά έχει ονομάσει ο ποιητής, γίνεται μία προσπάθεια σμικρύνσεως των ενδόξων προγόνων μας

Από τον (+) Σαράντο Ι. Καργάκο, Ιστορικό, συγγραφέα

Παρατηρώ τι σέ «τοτα τά χρόνια τά σακάτικα», πως εστόχως τά χει νομάσει ποιητής, γίνεται μία προσπάθεια σμικρύνσεως τν νδόξων προγόνων μας. πρεπε νά μικρύνουμε πολύ γιά νά τολμήσουν νά φέρουν κάποιοι, πού διαμορφώνουν τό πνευματικό κλμα στήν λλάδα, στά δικά τους χαμηλά μέτρα τόσο μεγάλες σέ θος, σέ πνεμα καί ρωισμό μορφές. Στά σχολεα μας καί στά πανεπιστήμιά μας προσφέρεται μιά στορική γνώση πιό ξερή καί πό παλιό μανιάτικο παξιμάδι. Τά στορικά γεγονότα μως δέν χουν μόνο ξηρότητα, χουν καί συναισθηματικότητα, πού ατή διαποτίζει τίς ψυχές τν νεωτέρων γενεν καί δημιουργε τό στορικό θος, τήν στορική συνείδηση. Τολμ νά π τι ατή τή στιγμή σκοπιανή ντελιγκέντσια χει ψηλότερο στορικό θος πό τή δική μας πνευματική, καλλιτεχνική γεσία. τσι μπόρεσαν ο Σκοπιανοί καί μέ τή Συμφωνία τν Πρεσπν νά ποκλέψουν τό νομα τς Μακεδονίας καί νά τό κάνουν πνευματικό καί πολιτικό τσιφλίκι τους. Διέλαθε πό τά σαΐνια τς διπλωματίας μας τοτο τό πολύ πλό, τι δηλαδή ποιος παίρνει τό νομα νός χώρου παίρνει καί τήν στορία του. Καί κάτι κόμη: φο τούς χαρίσαμε τό νομα Βόρεια Μακεδονία, γιατί δέν παιτήσαμε νά μπε ρήτρα στε καί ο κάτοικοι –καί πιό πολύ ο πολιτικοί τους– στά διεθν συνέδρια νά νομάζονται Βορειομακεδόνες;
πό τά στόματα τν κυβερνώντων κούσαμε πολλά, πού κάποια ντως εχαν μιά γεύση λήθειας. Τό τέχνασμα εναι γνωστό. Στά πιχειρήματα τν πολιτικν, ταν πάρχει μιά δόση λήθειας, τότε προκαλεται μεγαλύτερη σύγχυση. Εναι γνωστό πίσης καί τοτο: σέ μιά πολιτική ποχωρήσεως τό πρτο θμα εναι λήθεια. Στόν «Καλό στρατιώτη Σβέικ» το Γιάροσλαβ Χάσεκ νας συνεχς τιμωρούμενος φεδρος ξιωματικός λέει γιά τά πολεμικά νακοινωθέντα τν Αστριακν –μετά πό κάθε ποχώρησή τους: «Ο δυνάμεις μας μετετέθησαν ες θέσεις κ τν προτέρων μελετηθείσας». Τούτη τή φράση ξιοποίησε πιτυχς στόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ριστοτέχνης τς προπαγάνδας ωσήφ Γκαμπελς, πού σέ κάθε ποχώρηση το γερμανικο στρατο νακοίνωνε: «θέσαμεν αυτούς μακράν το χθρο»!
κυβέρνηση μέ τήν πογραφή τν Πρεσπν νόμισε πώς ψέκασε τό πρόβλημα τν Σκοπίων μέ μπαϊγκόν, πότε, πως λεγε νας δήμαρχος θηνν, νόματι Ρίτσος, συγγενής το ποιητ, στά πτά χρόνια τς δικτατορίας, «τέζα τό πρόβλημα»! Τέζα μως εναι τά στορικά δικαιώματα τς λλάδος πί τς Μακεδονίας. Ο πολιτικοί μας κπρόσωποι επαν καί συνεχίζουν νά λένε πολλά καί χηρά. Περιττόν! Δέν χρειάζεται νά προσθέτεις φρόλουτρο γιά νά κάνεις σαπουνόφουσκες. λα σα μς επαν τά τελευταα χρόνια ποδείχθηκαν εμεγέθεις λλά πολύχρωμες πομφόλυγες. Λυπμαι, λλά δέν βλέπω νά γίνεται κάποια προσπάθεια νά ψωθομε λίγο πιό πάνω πό τή λάσπη μας. Μς λείπουν πολλά, μς λείπει κυρίως ργασιακή θική. Τό φιλότιμο γιά μιά παραγωγική προσπάθεια, στε νά μήν τροφοδοτομε τό «μοντέρνο παιδομάζωμα» τν ξένων χωρν. Σέ εκοσι χρόνια λλάδα θά εναι μιά χώρα χωρίς δικά της παιδιά.
κούσαμε πολλά γιά τή θεραπεία τν δεινν στό Μάτι, λλά στήν πράξη ς ατή τή στιγμή πού χαράσσονται ο γραμμές ατές δέν εδαμε τίποτα. Μέ έρα κοπανιστό δέν μπορε νά κάνεις κολοκύθι γεμιστό, παρά τίς κάποτε δηλώσεις περί γεμιστν ρίτιμης πουργο. Γι’ ατό σο πιό πολύ ξεφεύγουμε πό τήν τελευταία μας καταστροφή τόσο πιό πολύ πλησιάζουμε τήν πόμενη. Εναι θλιβερό! Δέν πάρχει μπιστοσύνη στά λόγια τν πολιτικν. Τό πολιτικό ψέμα ξαπλώνεται σάν τόν ό μπολα, πού μεταλλασσόμενος γίνεται σχυρότερος καί σκοτώνει στό διάβα του καθετί. γάπη γιά τήν πατρίδα κδηλώνεται λεκτικά μόνο ταν πλησιάζουν ο κλογές. Ατό πού πάντα προέχει εναι τό ξουσιαστικό πάθος. Καί τοτο τό πάθος δέν καταπαύει. Εναι σάν τά δόντια το καρχαρία· μα σπάσει κάποιο, στή θέση του φυτρώνει λλο!
Τά πράγματα, παρά τά χρυσίζοντα λόγια, «δέν βαίνουν καλά στήν ποικία», πως θά λεγε Καβάφης. Καί δέν κατανο γιατί κ. πρωθυπουργός φαίνεται δικαιολόγητα μονίμως εχαριστημένος πό τόν αυτό του. Μπορε νά τόν θεωρε σάν τομο τς στορίας, λλά πρό πολλο στορία τόν χει ξεπεράσει. Θά μείνει στά λληνικά χρόνια σάν πολιτική πυγολαμπίδα.
3.12.2018

Aννα Παναγιώτου Τριανταφυλλοπούλου : Γλώσσα, ορθογραφία και πολιτική



Γλώσσα, ορθογραφία και πολιτική

Γεγονός είναι ότι όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά και εθνικά ζητήματά μας έχουν μια γλωσσική παράμετρο


Από την
Aννα Παναγιώτου Τριανταφυλλοπούλου
Καθηγήτρια Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου

Σκεφτόμουν ότι εδώ και αρκετούς αιώνες η ζωή μας -των Ελλήνων- ορίζεται ή καθορίζεται εν πολλοίς από ζητήματα - το ανατολικό ζήτημα, το μακεδονικό, το κυπριακό, το γλωσσικό ζήτημα. Όχι πως άλλοι λαοί δεν ταλανίζονται από ζητήματα εθνικά, γλωσσικά, πολιτικά. Γεγονός είναι ότι όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά και εθνικά ζητήματά μας έχουν μια γλωσσική παράμετρο, ενώ όλα τα γλωσσικά ζητήματα έχουν μια πολιτική και κοινωνική συνισταμένη πολύ σημαντική. Εξ όσων μπορούμε να κρίνουμε, από την αρχαιότητα οι γλωσσικές και ορθογραφικές αλλαγές είχαν σαφείς πολιτικές συνδηλώσεις· γλώσσα και γραφή αποτελούσαν κατεξοχήν στοιχεία ταυτότητας, άρα και διάκρισης έναντι του «άλλου», όπως και αν αυτός οριζόταν. Στο σύντομο κείμενο που ακολουθεί, θα αναλύσουμε ορισμένες γλωσσικές και ορθογραφικές μεταρρυθμίσεις στην αρχαιότητα σε σχέση με τον χρόνο και τις ιστορικές περιστάσεις, και θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τις πολιτικές και άλλες παραμέτρους τους.
Στο βασίλειο της Πάφου στην Κύπρο παρατηρείται κατά τη διάρκεια της Κλασικής Περιόδου συστηματική και οργανωμένη παρέμβαση της κεντρικής Αρχής σε θέματα γραφής, ένα είδος γλωσσικής πολιτικής. Η αξιοσημείωτη αυτή πολιτική εκφράζεται με μεταρρύθμιση της γραφής, δηλαδή του παφιακού συλλαβαρίου, στο σχήμα, στον αριθμό και στη φωνητική αξία των συλλαβογραμμάτων. Κατά τη διάρκεια δε της βασιλείας του τελευταίου μονάρχη της Πάφου, Νικοκλέους (±325-309 π.Χ.), παρουσιάζεται τάση συντηρητικότερης ορθογράφησης σε σχέση με τα επίσημα κείμενα των προκατόχων του. Παρατηρείται επίσης επανεισαγωγή αρχαϊζόντων τύπων, μάλιστα με κάθαρση μη παφιακών διαλεκτικών τύπων.
Είναι προφανές ότι κατά τη διάρκεια του ανηλεούς πολέμου των διαδόχων, ένα από τα θέατρα του οποίου υπήρξε η Κύπρος, η βασιλική γραμματεία της Πάφου έκανε συνειδητή προσπάθεια στροφής σε πιο συντηρητικό (ορθογραφικώς, γραμματικώς και λεξιλογικώς) γραπτό λόγο, επιλέγοντας τοπικά «παλαιικά» διαλεκτικά στοιχεία. Αυτός ο αρχαΐζων λόγος συμβόλιζε, θεωρώ, εντός και εκτός του βασιλείου, την (επίσημη) προστασία και προβολή της τοπικής ιδιαιτερότητας και ανεξαρτησίας του βασιλείου κατά τα τελευταία δραματικά χρόνια, πριν η Πάφος, όπως όλα τα τοπικά βασίλεια της Κύπρου, χάσει διά παντός την ανεξαρτησία της με την ενσωμάτωση όλης της νήσου στο βασίλειο του Πτολεμαίου Α΄.
Οπως είναι γνωστό, το 403-402 π.Χ., κατόπιν εισηγήσεως του Αρχίνου «?κ Κοίλης», εγκαταλείπεται στην Αθήνα με επίσημη απόφαση των Αρχών το τοπικό (αττικό) αλφάβητο και υιοθετείται ένα ιωνικό. Είχαν προηγηθεί η συντριβή της Αθήνας από τις δυνάμεις της σπαρτιατικής συμμαχίας, που σήμανε το τέλος του σχεδόν τριακονταετούς Πελοποννησιακού Πολέμου (404 π.Χ.), η παράδοση της πόλης στους Λακεδαιμονίους, η ανάληψη της εξουσίας την ίδια χρονιά από τους επονομασθέντες Τριάκοντα (Τυράννους) με την υποστήριξη της Σπάρτης. Κατά τη διάρκεια του καθεστώτος αυτού, εκατοντάδες Αθηναίοι εκτελέσθηκαν, δημεύθηκαν περιουσίες, πολλοί αυτοεξορίστηκαν·· επακολούθησε στάση. Η δημοκρατία αποκαταστάθηκε στα τέλη του θέρους του 404. Προκηρύχθηκε αμνηστία ύστερα από ενέργειες του δημοκρατικού πολιτικού και στρατηγού Θρασυβούλου.
Οι προσπάθειες του τελευταίου για παραχώρηση πολιτικών δικαιωμάτων σε ξένους και δούλους συνάντησε την αντίθεση του προαναφερθέντος Αρχίνου, που ανήκε στην ίδια παράταξη. Αυτός ο Αρχίνος, προφανώς κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου του 403, «επί άρχοντος Ευκλείδου», όπως ιστορεί ο Θεόπομπος, εισηγήθηκε την εισαγωγή του ιωνικού αλφαβήτου σε αντικατάσταση του αττικού. Ιωνικά αλφάβητα (ιδιαίτερα της Μιλήτου) ήταν, βεβαίως, εν χρήσει σε ιδιωτικά κείμενα της Αττικής αρκετά νωρίτερα, αλλά είναι ενδιαφέρον ότι η ίδια η αθηναϊκή πολιτεία λαμβάνει επίσημη σχετική απόφαση, ύστερα από μακρά πολεμική περιπέτεια, ήττα, απώλεια της ηγεμονικής θέσης της, την επαύριον της αποκατάστασης της δημοκρατικής ομαλότητας. Με απασχολεί εδώ και χρόνια η συγκυρία·· πιθανολογώ ότι η υιοθέτηση ενός ιωνικού αλφαβήτου ήταν όλως συμβολική μιας προσπάθειας της Αθήνας, μετά τον ορυμαγδό, να αναθερμάνει και να τονίσει τους δεσμούς της με τον ιωνικό κόσμο, τον φυσικό σύμμαχό της και πνευματικό συνοδοιπόρο - πράξη εξόχως πολιτική.
Όπως, ασφαλώς, ήταν πολιτική η απόφαση των κεμαλικών Αρχών στην Τουρκία για αλλαγή της γραφής το 1928 και εισαγωγή ενός τροποποιημένου λατινικού αλφαβήτου στη θέση της αραβικής γραφής - συμβολική των νέων προσανατολισμών, του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους και του εξευρωπαϊσμού που προώθησε η κυβέρνηση του Μ. Κεμάλ.
Όπως αυτόχρημα πολιτική ήταν στα καθ’ ημάς η απόφαση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή για καθιέρωση της νεοελληνικής ως επίσημης γλώσσας το 1976, δύο χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση και επί των ερειπίων της καθημαγμένης Κύπρου· όπως βεβαίως πολιτικωτέρα ήταν η απλοποίηση του τονικού συστήματος το 1982, μια από τις πρώτες και συμβολικές πράξεις της κυβέρνησης του Α. Παπανδρέου.