ΙΣΛΑΝΔΙΑ-ΕΛΛΑΔΑ : Τι κάνει την διαφορά...

ΙΣΛΑΝΔΙΑ: Αντίσταση στους Τραπεζίτες: 3.1% ανάπτυξη - 6.9% ανεργία! ΕΛΛΑΔΑ:     Δύο χρόνια μνημόνια: 7% ύφεση - 21% ανεργία!!

Και εμείς μπορούμε αρκεί ...

Λάζαρος Ελευθεριάδης

Η Ισλανδία (Ísland), είναι η νησιωτική χώρα της Βόρειας Ευρώπης στο Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό. Βρίσκεται ανάμεσα στη Γροιλανδία, τη Σκωτία και τη Νορβηγία. Ο πληθυσμός της είναι 320.543 κάτοικοι, με βάση εκτιμήσεις του 2009, και.... πρωτεύουσά της είναι το Ρέυκιαβικ.

Κατά μια ερμηνεία, είναι η χώρα “Θούλη” την οποίαν, επισκέφτηκε ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης στο θρυλικό του ταξίδι τον 4ο αιώνα π.Χ., περί τα 332-310 π.Χ. Η αρχαία Θούλη είναι ένα νησί που αναφέρει ο αρχαίος Έλληνας ερευνητής Πυθέας τον 4ο αιώνα π.Χ. Το 325 π.Χ. περίπου ταξίδεψε από τη νότια Ισπανία στη Μεγάλη Βρετανία. Σύμφωνα με τα γραπτά του, η Θούλη βρίσκεται στον ακραίο βορρά, έξι μέρες βόρεια της Βρετανίας. Για τον λόγο αυτό, το όνομα της Θούλης συμβολίζει από την εποχή της αρχαιότητας την πιο βόρεια άκρη του κόσμου (λατ. ultima thule). 
Δυστυχώς από τα βιβλία του Πυθέα “περί Ωκεανού και Γης”, σώζονται μόνο κάποια αποσπάσματα.

Το 2003 με την τελική επικράτηση του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος στην Ισλανδία, όλες οι τράπεζες ιδιωτικοποιήθηκαν, και με στόχο την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, οι τράπεζες αυτές προσέφεραν το ον-λαϊν-μπάνκινκ (online banking). Mε την συνδρομή του χαμηλότερου δυνατού κόστους, οι τράπεζες αυτές, έδειχναν μεγάλα ποσοστά κερδών. Οι λογαριασμοί, οι οποίοι ονομάστηκαν “IceSave”, προσέλκυσαν πολλούς μικρούς Βρετανούς και Ολλανδούς επενδυτές. Αλλά παράλληλα με την αύξηση των επενδύσεων αυξανόταν και το εξωτερικό χρέος αυτών των τραπεζών.

Το 2003 το χρέος της Ισλανδίας ήταν ίσο με το 200% του ΑΕΠ, ενώ το 2007 είχε φτάσει στο 900%. Στην Ελλάδα σήμερα είναι στο 170% .

Στις 16 Ιουλίου 2009 η Ισλανδική βουλή αποφάσισε την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη ζώνη του ευρώ.

Το ενδιαφέρον για την ένταξη, εκδηλώθηκε, κυρίως από την άσχημη οικονομική κατάσταση, στην οποία περιήλθε η χώρα μετά την τελευταία οικονομική κρίση. Ωστόσο αυτή η απόφαση της βουλής, θα έπρεπε, πρώτα να επικυρωθεί από δημοψήφισμα, σύμφωνα με απόφαση των Ισλανδών.

Σε δημοψήφισμα που διενεργήθηκε στις 6 Μαρτίου του 2010, οι πολίτες καταψήφισαν με 93,2% έναντι 1,8% "ναι" την “πρόταση” για την πληρωμή από το Ρέικιαβικ, 3,9 δισεκατομμυρίων ευρώ, τα οποία καταβλήθηκαν από το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ολλανδία για αποζημιώσεις πολιτών τους, οι οποίοι, ζημιώθηκαν από την πτώχευση της διαδικτυακής ισλανδικής τράπεζας με τούς λογαριασμούς “Icesave”, τον Οκτώβριο του 2008.

Το φθινόπωρο του 2008 η χώρα συμπαρασύρθηκε στη δίνη της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης. Η κυβέρνηση εισήγαγε επείγουσα νομοθεσία και της δόθηκαν ενισχυμένες εξουσίες επί του τραπεζικού τομέα, ενώ κλειδώθηκε προσωρινά και η ισοτιμία της κορόνας έναντι του ευρώ (131 κορόνες προς 1 ευρώ). Νωρίτερα, το εθνικό νόμισμα είχε δεχτεί ισχυρή επίθεση από διεθνείς κερδοσκόπους.

Η Ρωσία φερόταν έτοιμη να παράσχει δάνειο ύψους 4 δισ. ευρώ.

To Νοέμβριο του 2008, εγκρίθηκε η χορήγηση δανείου από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και από σκανδιναβικά κράτη προς τη χώρα. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 έκανε το τελικό χτύπημα. Οι τρεις βασικές τράπεζες της Ισλανδίας (Landbanki, Kapthing και η Glitnir) πτώχευσαν. Η κορόνα έχασε το 85% της αξίας της έναντι του Ευρώ.

Οι προσφορές και στην Ισλανδία για να την “σώσουν”, είχαν “σκληρό” χαρακτήρα πολιτικής δέσμευσης και βέβαια με έντονα τα γεωπολιτικά χαρακτηριστικά αυτής της δέσμευσης. Την εποχή του Ψυχρού Πολέμου η θέση της Ισλανδίας στα σημεία εξόδου, των σοβιετικών υποβρυχίων στον Ατλαντικό, είχε στρατηγική σημασία για τις Η.Π.Α.

Οι διαμαρτυρίες ενάντια στην οικονομική κρίση συνεχίστηκαν και κορυφώθηκαν τον Ιανουάριο του 2009, όταν για πρώτη φορά από το 1949, η αστυνομία αναγκάστηκε να κάνει χρήση δακρυγόνων.

Υπό το βάρος της κατάρρευσης της εθνικής οικονομίας, ο πρωθυπουργός, κ. Γκέιρ Χάαρντε, παραιτήθηκε (επικαλούμενος όμως λόγους υγείας) και προκήρυξε πρόωρες εκλογές για τις 9 Μαΐου 2009. Η νέα πρωθυπουργός, Γιόχανα Σιγκουρδαντότιρ όμως, προκήρυξε γενικές εκλογές για τις 25 Απριλίου 2009.

Σε ένα δεύτερο δημοψήφισμα, που διεξήχθη στις 9 Απριλίου 2011, οι ψηφοφόροι καταψήφισαν για 2η φορά μέσα σε 1 χρόνο, την πρόταση για αποζημίωση των Τραπεζιτών, στην Βρετανία και στην Ολλανδία, αναφορικά με την κατάρρευση της τράπεζας με τούς λογαριασμούς “Icesave”.

Η επιμονή των κυβερνώντων στην Ισλανδία να “πάρουν” μιά απόφαση υπέρ των Τραπεζιτών είναι πρωτοφανής, παρ’όλα αυτά οι πολίτες της Ισλανδίας “αντέδρασαν”, με γνώμονα το συμφέρον της χώρας τους. Το αποτέλεσμα του δευτέρου δημοψηφίσματος ήταν “κόλαφος” για τον παραιτηθέντα και κατόπιν “καταδικασθέντα” πρωθυπουργό της Ισλανδίας. Ένοχος για τη μία εκ των τεσσάρων κατηγοριών αμέλειας, οι οποίες, σχετίζονται με την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος το 2008, έκρινε τη Δευτέρα το Ειδικό Δικαστήριο της Ισλανδίας τον πρώην πρωθυπουργό Γκέιρ Χάαρντε, χωρίς να του επιβάλλει εντούτοις ποινή!!!!  Ο κ. Γκέιρ Χάαρντε, είναι ο πρώτος ηγέτης διεθνώς, ο οποίος, οδηγήθηκε στο εδώλιο με φόντο την παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία προκάλεσε την κατάρρευση εν μία νυκτί του τραπεζικού συστήματος της σκανδιναβικής χώρας.

Ο Χάαρντε κατηγορήθηκε για αμέλεια, επειδή παρέμεινε άπρακτος όταν οι τράπεζες, Kaupthing, Landsbanki και Glitnir, κατέρρευσαν εν μέσω της παγκόσμιας οικονομικής «θύελλας».

Πρώην ηγέτης του συντηρητικού Κόμματος της Ανεξαρτησίας, ο κ. Γκειρ Χάαρντε παραιτήθηκε τον Ιανουάριο του 2009, μετά την κατάρρευση των τριών μεγαλύτερων τραπεζών της σκανδιναβικής χώρας το 2008, υπό το βάρος της υπερσυγκέντρωσης χρεών, στη διάρκεια μιας δεκαετίας με υπερατλαντικές επεκτάσεις που οδήγησαν την οικονομία σε κατάρρευση και τους επενδυτές σε φυγή.

Αξιοπρόσεκτο και χρήσιμο προς μελλοντική αξιοποίηση, ως Ιστορική εμπειρία, το ότι οι μεγαλύτερες Τράπεζες της Ισλανδίας, κατέρρευσαν εξ αιτίας :

1. Υπερσυγκέντρωσης χρεών

2. Υπερατλαντικές επεκτάσεις

Είναι βέβαιον ότι μάς ακούγονται ¨γνώριμα” τα αίτια εδώ στην Ελλάδα, αποτελούν χαρακτηριστικά, περίπου όμοια με τις εγχώριες Τράπεζες.

Οι περιφερειακές επεκτάσεις των Ελληνικών Τραπεζών, στα Βαλκάνια, στην Τουρκία, όπως και αλλού ανά τον πλανήτη, όπως και η άνευ προηγουμένου υπερσυγκέντρωση χρεών, η “ιδιοσυγκρασία” των Τραπεζιτών μας, δημιούργησαν το εκρηκτικό μίγμα το οποίο τις οδήγησε στην ουσιαστική “χρεοκοπία”.

Μόνον που εδώ στην Ελλάδα, οι “υπάλληλοι” πολιτικοί των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, χρησιμοποίησαν κάθε “μέσον”, για να σώσουν τίς Τράπεζες, και να χρεοκοπήσουν την χώρα.

Με βάση τους οικονομικούς δείκτες, η Ισλανδία, είναι μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Το ακαθάριστο κατά κεφαλή εισόδημα το 2007, ήταν $63.830 (4η χώρα στον κόσμο, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο). Η οικονομία της χώρας βασίζεται στην αλιεία, που αποφέρει το 60% των εσόδων από εξαγωγές και απασχολεί το 8% του εργατικού δυναμικού. Η Ισλανδία δεν έχει κάποιο άλλο φυσικό πόρο πέρα από ψάρια και άφθονη υδροηλεκτρική και γεωθερμική ενέργεια.

Στην Ελλάδα σήμερα, όλη μέρα, τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί, παρουσιάζουν “πληροφορίες” από εμπάργκο τροφίμων και φαρμάκων, καυσίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, και αυτό το αποκαλούν χρεοκοπία. Τερατολογούν, υπερβάλλοντας εαυτούς, για να στηρίξουν Σαμαρά Βενιζέλο και τούς Τραπεζίτες.

Αποκαλύφθηκε από ένα ιταλικό ραδιοφωνικό σταθμό, για την συνεχιζόμενη “κοινωνική επανάσταση” στην Ισλανδία. Είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα για το πόσο λίγο, τα δικά μας Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, μας ενημερώνουν πραγματικά ή όχι για τα γεγονότα στον κόσμο.

Η οικονομική κρίση, οδήγησε την Ισλανδία, με την διαδικασία της “άμεσης δημοκρατίας”, στην πλήρη αποκατάσταση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των Ισλανδών πολιτών, μέσω ενός νέου συντάγματος. Αλλά αυτό ομολογουμένως, επιτεύχθηκε με μεγάλο πόνο για τον Ισλανδικό λαό.

Αυτό που συνέβη ήταν καινοτόμο για την παγκόσμια κοινότητα, για την νεοφιλελεύθερη ΕΕ. Η άποψη του ότι, οι Ισλανδοί πολίτες, οφείλουν να πληρώνουν μονίμως και διαρκώς, τα λάθη των οικονομικών μονοπωλίων, ότι το σύνολο της χώρας, πρέπει να πολιορκείται για την αποπληρωμή των ιδιωτικών χρεών, άλλαξε συγκλονιστικά, την σχέση μεταξύ πολιτών και πολιτικών θεσμών, μεταξύ πολιτών και πολιτικών, γεγονός το οποίο τελικά οδήγησε την πολιτική “ελίτ” της Ισλανδίας να υποστηρίξει τίς επιθυμίες και την βούληση του εκλογικού σώματος.

Ο πρωθυπουργός Όλαφ Ραγκνάρ Γκρίμσον, αρνήθηκε να επικυρώσει τον νόμο, ο οποίος, ανάγκαζε τους πολίτες να επωμισθούν τα βάρη των Ισλανδών τραπεζιτών και συμφώνησε να προχωρήσει στην διενέργεια δημοψηφίσματος.

Στην Ελλάδα, αναζητείται αντιστοίχου Εθνικού φιλότιμου, πρωθυπουργός ή έστω βο(υ)λευτής, για την χώρα.

Η Βρετανία και η Ολλανδία απειλούσαν με σκληρή επιβολή “οικονομικού εμπάργκο” το οποίο, θα οδηγούσε σε απομόνωση της χώρας. Όταν δε, η Ισλανδία ετοιμαζόταν για δημοψήφισμα, το ΔΝΤ απειλούσε την χώρα να της στερήσει οποιαδήποτε βοήθεια. Η Βρετανική κυβέρνηση απειλούσε να παγώσει τις καταθέσεις και τις αποταμιεύσεις των Ισλανδών.

Με την υποστήριξη των Ισλανδών πολιτών, η νέα κυβέρνηση, ξεκίνησε άμεσα έρευνες για αστικές και ποινικές ευθύνες, κατά των υπευθύνων για την οικονομική κρίση. Η “Ιντερπόλ”, εξέδωσε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τον πρώην πρόεδρο της τράπεζας Kaupthing κ. Σιγκιζμούντ Έϊναρδσον. Αλλά και πολλοί άλλοι τραπεζίτες, εγκατέλειψαν εσπευσμένα την χώρα.

Όμως οι Ισλανδοί δεν σταμάτησαν εκεί: Αποφάσισαν να υιοθετήσουν νέο σύνταγμα, το οποίο θα απαλλάξει την χώρα από την υποτέλεια στην Διεθνή οικονομία των χρηματοπιστωτικών οργανισμών και των εικονικών νομισμάτων.

Σήμερα η Ισλανδία των ψαράδων χωρίς τον ορυκτό πλούτο, την Βιομηχανία και τον Γεωργικό τομέα που έχουμε εμείς, η Ισλανδία του σήμερα, έχει ανάπτυξη 3.1% και ανεργία 6.9% το 2011.

Η Ελλάδα έχει 7% ύφεση και 21% ανεργία.

Και εμείς μπορούμε, αρκεί να ψηφίσουμε αντιμνημονιακά !!!

Πηγές : http://www.tsantiri.gr/blog/
http://el.wikipedia.org/wiki/
http://ksipnistere.blogspot.gr/2012/06/31-69-7-21.html

ΓΙΓΑΝΤΑΣ ή ΑΠΛΑ ΠΡΟΕΔΡΟΣ

Έχω ένα παράπονο. Αν είχα τη δύναμη, θα προτιμούσα ως πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας τον Ισλανδό πρόεδρο, κ. Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον.

Μπορεί να καυχιόμαστε ότι εμείς γεννήσαμε τη δημοκρατία, αλλά πάει καιρός πια που δεν έχουμε συγγένεια μαζί της.

Όταν το ισλανδικό Κοινοβούλιο ενέκρινε κάποιο νόμο παρόμοιο με το Μνημόνιο 1 και στάλθηκε για επικύρωση στον πρόεδρο της δημοκρατίας, αυτός ενεργοποίησε το μόνο... δικαίωμα που είχε, όπως κι εσείς: δεν το υπέγραψε και κάλεσε το λαό σε δημοψήφισμα. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε δημοψήφισμα στη χώρα αυτή. Η εξήγηση ήταν σαφής:

«Δεν μπορώ εγώ ή οι λίγοι βουλευτές που ψήφισαν αυτό το νόμο να αναλάβω την ευθύνη να επικυρώσω ένα νόμο που θα επηρεάσει τη ζωή κάθε πολίτη της χώρας μου. Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα μόνο ο λαός μπορεί να αποφασίσει».

Το δημοψήφισμα έγινε και ο λαός απέρριψε το νόμο. Δεν είχε άδικο: τρεις τράπεζες είχαν δανειστεί 80 δις ευρώ, ήτοι το δεκαπλάσιο από το Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα της χώρας, είχαν χρεοκοπήσει και τώρα ζητούσαν από το λαό να πληρώσει τους δανειστές σε διάφορες χώρες.

Οι πολιτικοί άρχισαν νέες συνομιλίες με τους δανειστές και έφεραν τροποποιημένο σχέδιο στη Βουλή (κάτι σαν Μνημόνιο 2), το οποίο ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία και στάλθηκε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας για επικύρωση. Και πάλι εκείνος είπε όχι και ζήτησε νέο δημοψήφισμα.

Το επιχείρημά του ήταν σαφέστατο:

«Στα μεγάλα θέματα δεν αποφασίζουν προσωρινοί ηγέτες, ηγέτης είναι ο λαός και αυτός θα αποφασίσει».

Χρειάστηκε να κατεβεί στους δρόμους για να υπερασπιστεί τη θέση του ενάντια στη λυσσαλέα επίθεση των πολιτικών. Υπάρχουν βίντεο που δείχνουν τη σύζυγό του να αγκαλιάζει διαδηλωτές που η αστυνομία τους έχει πνίξει στα καπνογόνα. Ήταν ανένδοτος στις αρχές του:

«Υπάρχουν χώρες πιο ισχυρές οικονομικά από μας, εμείς όμως δεν πρόκειται να βάλουμε το κέρδος πάνω από τη Δημοκρατία».

Στο νέο δημοψήφισμα ο λαός απέρριψε και το Μνημόνιο 2.

Ο πρόεδρος το πήγε ακόμα πιο πέρα και ζήτησε αναθεώρηση του συντάγματος, μόνο που αυτή τη φορά η αναθεώρηση δε θα γινόταν από πολιτικούς αλλά από τον ίδιο το λαό. Το επιχείρημά του ήταν και πάλι ατράνταχτο:

«Ο λαός είναι η υπέρτατη εξουσία, αυτός πρέπει να συντάξει το σύνταγμα».

Έγιναν χιλιάδες συναντήσεις, στάλθηκαν άπειρα ηλεκτρονικά μηνύματα και η λαϊκή επιτροπή κατέληξε σε μια μορφή του συντάγματος που φυσικά δεν είχε ούτε παραγραφές, ούτε ασυλίες και ούτε φοροαπαλλαγές για τους πολιτικούς.

Δεν έχει γίνει ακόμα δημοψήφισμα για το σύνταγμα, καθώς οι πολιτικοί παλεύουν με κάθε μέσο να το καθυστερήσουν, αλλά δε θα το πετύχουν για πολύ.

Σε κάποια στιγμή χρειάστηκε να καλέσουν το ΔΝΤ για βοήθεια, αλλά υπό ένα όρο: «Θα σας πληρώσουμε ό,τι δανειστούμε, αλλά υπό ένα όρο: δε θα πειραχθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα κοινωνικά προγράμματα, γιατί είμαστε μια σκανδιναβική σοσιαλιστική κοινωνία και σκοπός μας είναι η ευημερία του πολίτη και όχι τα κέρδη των τραπεζών».

Ούτε κεραμίδα να έπεφτε στα κεφάλια των αρμόδιων του ΔΝΤ, αλλά τελικά το δέχτηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία του ταμείου, γιατί κατάλαβαν ότι δεν έχουν να κάνουν με άτομα όπως ... (δε χρειάζεται να αναφέρω ονόματα).

Αλλά ο πρόεδρος μιας δημοκρατίας δε σταμάτησε εκεί: ζήτησε να γίνει έλεγχος στα οικονομικά όλων των πολιτικών και πολλοί από αυτούς αντιμετωπίζουν τον πέλεκυ της δικαιοσύνης, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του πρωθυπουργού.

Η έκθεση της αδέσμευτης επιτροπής έφτασε τις 2,500 σελίδες και χρειάστηκαν 45 συνεχείς ώρες για να διαβαστεί από καλλιτέχνες, συγγραφείς, απλούς πολίτες σε κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας.

Και το συμπέρασμά ήταν σαφές: δεν ευθύνεται ο λαός για όσα έκαναν οι πολιτικοί οι οποίο εκλέχτηκαν λέγοντας τα αντίθετα από όσα υποσχέθηκαν.

Τρία χρόνια μετά η Ισλανδία αρχίζει να βγαίνει από την κρίση, στην Ελλάδα μας λένε ότι θα χρειαστούν δεκαετίες και αν....

Και κάτι ακόμα: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ισλανδίας δεν το έκανε αυτό για να κρατηθεί στην καρέκλα. Πριν λίγες μέρες δήλωσε ότι δε θα είναι υποψήφιος για επόμενη θητεία. «Εκπλήρωσα το χρέος μου στο λαό μου» ήταν η λακωνική δήλωσή του.

Μήπως κ. Πρόεδρε θα έπρεπε να επισκεφθείτε τους Βίκινγκς της Ισλανδίας για να δείτε πως λειτουργεί μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ; Μήπως αυτοί που έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, τώρα ξέρουν καλύτερα τι σημαίνει δημοκρατία ενώ εμείς βλέπουμε να ευτελίζεται  στη χώρα που γεννήθηκε;

Και μια ακόμα δήλωσή του Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον:

«Έχω την σταθερή εντύπωση ότι τα κόμματα στη Βουλή δεν εκφράζουν αυτή την εποχή αντίστοιχη αναλογία στο λαό».

Δυστυχώς δεν σας είδαμε να κάνατε ποτέ παρόμοια  δήλωση, αν και όπως έδειξαν τα αποτελέσματα των εκλογών της 6^ης Μαϊου και στην χώρα μας υφίστατο μια κυβέρνηση που στηριζόταν σε μια πλαστή πλειοψηφία που όμως δέσμευε τον ελληνικό λαό με τα απαράδεκτα μέτρα που έπαιρνε.

Θα ήθελα να σας δω λοιπόν δίπλα στον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον.    Έτσι για να καταλάβω τι σημαίνει γίγαντας και τι απλά ένας ακόμα Πρόεδρος Δημοκρατίας....

Από κείμενο του Κλεάνθη Γρίβα μέσω διαδικτύου.