Κ. Γραικιώτης : Ένας άδικος θάνατος - Μια άδικη απώλεια

ΕΝΑΣ ΑΔΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ – ΜΙΑ ΑΔΙΚΗ ΑΠΩΛΕΙΑ

Είναι μια δημοσιογράφος που πάντα θαύμαζα ιδιαίτερα μάλιστα από τότε που είχα διαβάσει, πριν πάρα πολλά χρόνια, ένα χρονογράφημα της στο περιοδικό "ΓΥΝΑΙΚΑ" για τον πατέρα της τον Λουκή Ακρίτα.

Σήμερα με μια ανάρτηση στη σελίδα της στο facebook έρχεται να μας παρουσιάσει  με ένα πεντακάθαρο τρόπο τα αυτονόητα για τον άδικο θάνατο μιας 14χρονης στο Μοσχάτο.

Από την πρώτη στιγμή που άκουσα και διάβασα την είδηση συγκλονίστηκα και αισθάνθηκα ένα σφίξιμο στην καρδιά. Η βασική μου σκέψη και η απορία μου ήταν και είναι ΑΝ θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αυτή η τραγωδία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο 44χρονος που «ερωτεύτηκε» την μικρή εκμεταλλεύτηκε το γεγονός του ότι ήταν παιδί χωρισμένων (;)  γονιών για να ικανοποιήσει τις  επιθυμίες του καθώς – όπως προέκυψε από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων – η τάση του ήταν να χειραγωγεί  προς «όφελος» του ανώριμα ανήλικα συνομήλικα της κόρης του. Και φυσικά το άτυχο κοριτσάκι δεν ευθύνεται για ότι του συνέβηκε. Άλλωστε, είναι σύνηθες, τα παιδιά κατά την εφηβεία, να έλκονται και να ερωτεύονται ανθρώπους αρκετά μεγαλύτερης ηλικίας, διατεθειμένα να φτάσουν στα άκρα για τον "μεγάλο" έρωτα! Αν λοιπόν ο ενήλικας " αντικείμενο του πόθου" δεν χειριστεί με την σοβαρότητα και την ηθική που απαιτείται, πολύ εύκολα μπορεί να εκμεταλλευτεί την κατάσταση! Είναι αδιαμφισβήτητο πως η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στον ενήλικα!

Όμως από την άλλη σκέπτομαι  τον τρόπο του χειρισμού του θέματος και αγανακτώ. Γιατί πάνω από όλα σαν κοινωνία είχαμε την υποχρέωση να προστατέψουμε το παιδί και την ψυχική υγεία του. Έχουμε λοιπόν ένα κοριτσάκι στα πρώτα του ερωτικά σκιρτήματα. Ένα κοριτσάκι που ίσως ακόμη ακόμη να παρεξήγησε τον «έρωτα» που αισθάνθηκε και χωρίς να το καταλάβει –πέρα από το πρωτόγνωρο ερωτικό σκίρτημα της εφηβείας- να μην συνειδητοποίησε  ότι έβλεπε τον κατά πολύ μεγαλύτερό της άνδρα  σαν υποκατάστατο του φυσικού της πατέρα. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Όμως αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει σαν κοινωνία είναι αν όλοι οι θεσμοί (γονείς, κράτος, οργανώσεις) συμπεριφερθήκαμε με τέτοιο τρόπο για να προστατεύσουμε προ πάντων την ζωή του παιδιού.

Ήταν οι συμπεριφορές μας σωστές; Μια γυναίκα παρατηρεί το κοριτσάκι δίπλα στον κατά πολύ μεγαλύτερο της άνδρα και από ένστικτο συνειδητοποιεί τον κίνδυνο. Ενημερώνει το «Χαμόγελο του Παιδιού» και οι υπεύθυνοι της οργάνωσης τους αρμόδιους του κράτους για να κινητοποιηθούν. Το Κράτος όμως αργεί. Από την άλλη οι τραγικοί γονείς ίσως δεν συνειδητοποίησαν τους κινδύνους που απειλούσαν το παιδί. Ίσως θεώρησαν ότι το αποτρεπτικό μέσο ήταν η χειροδικία κατά του δράστη και η καταγγελία του στην αστυνομία. Η πρώτη κίνηση ήταν αμφιλεγόμενη καθώς έγινε με την παρουσία του παιδιού, η δεύτερη όμως ήταν η αρμόζουσα. Από εκεί και πέρα και παράλληλα  ο ψυχισμός του παιδιού, δεν έπρεπε να δημιουργήσει προβληματισμό; Δυστυχώς φαίνεται καθαρά ότι το τελευταίο, που ίσως να έπρεπε να ήταν πρώτο, δεν προλάβαμε σαν κοινωνία  να το αντιμετωπίσουμε.

Ο δράστης-δημιουργός της τραγωδίας θα οδηγηθεί στη δικαιοσύνη και θα εισπράξει ασφαλώς, χωρίς επιείκεια, την ποινή που του αρμόζει. Όμως μια ζωή χάθηκε και ένα παιδί έφυγε από τον κόσμο τούτο γιατί ολόκληρη η κοινωνία δεν έκανε τις σωστές κινήσεις έγκαιρα.

Παρακάτω παραθέτω την ανάρτηση της κας Ακρίτα

Elena Akrita

Βιωματικό ακολουθεί:

Όταν ήμουν 15 χρονών ερωτεύτηκα τον καθηγητή των αγγλικών μου στα Εκπαιδευτήρια Ζηρίδη. Και τον ερωτεύτηκα πολύ. Ήταν 42 χρονών καθόλου ωραίος, όμως γοητευτικός άνθρωπος, με αίσθηση χιουμορ και εξαιρετικός δάσκαλος. Τον σκεφτόμουν, δεν κοιμόμουν, δεν έβλεπα την ώρα να τον δω, στο μάθημα έχανα τα λόγια μου, κοκκίνιζα. Εκείνος το κατάλαβε - και σιγά το δύσκολο δηλαδή, μπαμ έκανε από χιλιόμετρα για έναν έμπειρο άνθρωπο που σίγουρα είχε αντιμετωπίσει κι άλλες ερωτοχτυπημένες μαθητριούλες.

Μια μέρα με κράτησε μετά το μάθημα για να μού μιλήσει. Μού είπε πολλά γι αυτό το συναίσθημα που γεννιέται ανάμεσα σε καθηγητές και μαθητές, αλλά και ανάμεσα σε εφήβους και ‘ώριμους’ γενικότερα. Μου μίλησε με σοβαρότητα, ευγένεια ψυχής και υψηλό αίσθημα ευθύνης. Ήθελε να με απομακρύνει χωρίς να με πληγώσει ή να με μειώσει. Και το κατόρθωσε.

Πιστέψτε με ειλικρινά. Αν στη θέση του καθηγητή μου ήταν ένας άθλιος - σαν τον τύπο που έγινε η αιτία να αυτοκτονήσει το 14χρονο κοριτσάκι - εγώ τότε στα 15 μου θα τον ακολουθούσα χωρίς δεύτερη σκέψη όπου μού ζητούσε. Δεν υπήρχε περίπτωση να τού αντισταθώ. Το γεγονός ότι τίποτα απολύτως δεν συνέβη οφειλόταν στην δική του ωριμότητα κι όχι στην δική μου απειρία που τότε δεν ήξερα πού παν τέσσερα.

Τον Δάσκαλο αυτόν τον θυμάμαι πάντα με ευγνωμοσύνη κι ας έχασα τα ίχνη του αμέσως μετά, ζει πέθανε ιδέα δεν έχω.

Αυτό για όσους λένε πως το κοριτσάκι «τα ήθελε». Πώς τα κοριτσάκια, τα αγοράκια, τα παιδιά, οι έφηβοι «τα θέλουν». Και κάποιοι που το ξεστομίζουν αυτό είναι και γονείς. Τρόπος του λέγειν.

Και κλείνοντας την ανάρτηση μου αυτή απευθύνω μια έκκληση προς όλους τους γονείς. Προστατεύστε τα παιδιά σας και προ πάντων την ψυχική τους υγεία και πάντα να ζητάτε την συμβουλή των ειδικών. Πριν κάνετε όμως οποιαδήποτε  βιαστική κίνηση θυμηθείτε τον εαυτό σας στην ηλικία τους και ενεργήστε με τον πιο πατρικό και ορθολογικό τρόπο. Η προστασία της ζωής των παιδιών θα πρέπει να είναι το πρώτο και κύριο μέλημα μας σαν γονιών και σαν κοινωνίας. Μια ζωή που χάνεται δεν ξαναγυρίζει· όλα τα άλλα απλά αντιμετωπίζονται.

Κων/νος Γραικιώτης