Υπάρχει μια ήπειρος κάτω απ' τον Ατλαντικό;

 

 

Υπάρχει μια ήπειρος κάτω απ' τον Ατλαντικό;

Το μυστήριο της «Ατλαντίδας»

Γράφει ο  Lewis Spence

Οι συζητήσεις πού έγιναν σχετικά με την ύπαρξη μιας ηπείρου πού είναι γνωστή με το όνομα «Ατλαντίδα», χρονολογούνται τουλάχιστο από δύο χιλιάδες χρόνια· εξακολουθούν όμως ακόμα και σήμερα με την ίδια ζωηρότητα, όπως την εποχή πού οι Αλεξανδρινοί καθηγητές αντάλλασαν τις γνώμες τους τον 4ο αιώνα π.Χ. Η δική μου προσπάθεια ήταν να λάβω βέβαια υπόψη μου όλα όσα έχουνε ειπωθεί, άλλα κυρίως να ζητήσω να δώσω μια κάπως πιο βάσιμη απόδειξη για την ύπαρξη μιας ηπείρου στην περιοχή του Ατλαντικού.  Αν με ρωτήσετε ξεκάθαρα: «Υπήρξε ποτέ η "Ατλαντίδα;» πρέπει να σας απαντήσω με ειλικρίνεια και να σας πω ότι, με όσα ξέρουμε σήμερα, δεν είναι δυνατό ν’ απαντήσω με ένα ναι ή με ένα όχι σε μια τέτοια ερώτηση. "Αν όμως με ρωτήσετε «Υπάρχει τίποτα αληθινό μέσα σ' όλα αυτά;» θα σας πω πώς υπάρχουν πολλά: αρκετά για να βασίσει κανείς μια υπόθεση, όχι όμως για να μπορέσει να πει κατηγορηματικά σαν τον Πλάτωνα, πώς ή Ατλαντίδα βρισκότανε πριν 9.000 χρόνια αντίκρυ στην είσοδο των Στενών του Γιβραλτάρ.

Τόσα πολλοί σύγχρονα φιλολογικά έργα έχουν για θέμα τους την Ατλαντίδα πού είναι σχεδόν αδύνατο να τα παρακολουθήσει κανείς. Υπάρχουν 2.500 τόμοι και δοκίμια πού έχουν γραφτή σε όλες τις γλώσσες· και όλα αυτά δημιουργηθήκανε από την ιστορία πού αναφέρει πριν από 2.330 χρόνια ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο» και τον «Κριτία» του. Λοιπόν ο Πλάτωνας λέει πώς υπήρχε ένα μεγάλο νησί στον ωκεανό αντίκρυ στις στήλες του Ηρακλή. Οι κάτοικοι του εισβάλανε στην Ελλάδα και νικήθηκαν από τους Αθηναίους· και ύστερα από λίγο καιρό επειδή ζούσανε μέσα στη διαφθορά προκαλέσανε την οργή των Θεών πού τους καταπόντισαν μαζί με όλη τους τη χώρα στα βάθη του ωκεανού. 

 

Πρέπει να τονίσω πώς αυτά πού αναφέρει ο Πλάτωνας είναι στην πραγματικότητα η μόνη αξιόλογη μαρτυρία πού υπάρχει στην αρχαία ιστορία για την Ατλαντίδα. Όλα όσα έχουν πει σχετικά με αυτό το νησί άλλοι κλασσικοί συγγράφεις, τα έχουν πάρει από τον Πλάτωνα ή έχουν προσπαθήσει να τα παραφουσκώσουν.

Πέρα απ’ αυτό, προσπάθησα για αρκετά χρόνια να δείξω φανερά πώς ότι αναφέρει ο Πλάτωνας μοιάζει πάρα πολύ με την ιστορία της Βίβλου για τον Κατακλυσμό, ώστε θα ήταν παράδοξο να αμφισβητήσουμε τη σχέση τους. Το γένος των Τιτάνων το οποίο ο Πλάτωνας συνδέει με την Ατλαντίδα έχει στενή ομοιότητα με κείνους τους Προκατακλυσμιαίους ανθρώπους πού αναφέρει το «Βιβλίον της Γενέσεως» πώς κατοικούσαν στη γη πριν από τον Κατακλυσμό.

Όπως οι Τιτάνες έτσι και αυτοί παντρεύονταν μεταξύ τους, ήταν διεφθαρμένοι και τιμωρήθηκαν για τις κακίες τους με μια τρομερή καταιγίδα, πού στην περίπτωση τους τελείωσε με την εξαφάνιση της χώρας τους στα βάθη της θάλασσας.

Αλλά αν στραφούμε από το μύθο στη γεωλογία βρίσκουμε πώς η θεωρία της ύπαρξης στον Ατλαντικό μιας ηπείρου υποστηρίχθηκε πολύ από ένα μεγάλο αριθμό γεωλόγων παρ' όλο πού πρέπει να δεχτούμε πώς πολλοί από τους επίσημους εκπροσώπους αυτής της επιστήμης καταπολεμήσανε αυτή τη θεωρία. Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές αυτής της κίνησης ήταν ο Pierre Termier του Γεωλογικού Χάρτη της Γαλλίας, πού υποστήριζε πώς η Ατλαντίδα ήταν ένα κομμάτι γη πού αντιπροσώπευε τα τελευταία τμήματα μιας οροσειράς της Ευρώπης. «Από γεωλογική άποψη, έγραψε, είναι πολύ πιθανά όσα αναφέρει ο Πλάτωνας για την Ατλαντίδα», Ο καθηγητής J.W. Gregory και ο Sir J.W. Dawson συμφωνούσαν μ’ αύτη την υπόθεση. Ό κ. R. F. Scharff του Δουβλίνου, έχει τη γνώμη πώς μια τέτοια ήπειρος υπήρχε ως την εποχή πού εμφανίστηκε ο άνθρωπος   στην Ευρώπη. Πολλοί   βιολόγοι   επίσης   τονίζουν   την ομοιότητα πού υπάρχει ανάμεσα στη χλωρίδα και την πανίδα της Ευρώπης και της Αμερικής, και υποστηρίζουν μ’ αυτό τον τρόπο την γνώμη πώς ένα κομμάτι γης, πού τώρα έχει βουλιάξει, χρησίμευε αρχικά, για να επικοινωνούνε μεταξύ τους οι δυο ήπειροι.

 

Αν θυμηθούμε πως το μεγάλο κομμάτι της γης πού ένωνε τη Μεγάλη Βρετανία με την Ευρώπη βυθίστηκε στη Μάγχη μονάχα 5.000 χρόνια π.Χ. δηλ. την εποχή πού η Αίγυπτος είχε αρχίσει να θεωρείται πολιτισμένο μέρος, η γεωλογική άποψη της θεωρίας για την Ατλαντίδα συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες. Εδώ έχουμε μια Ατλαντίδα έξω απ' το κατώφλι μας ! Και αν λάβουμε υπ’ όψη μας τις πληροφορίες για την ύπαρξη μεγάλων μαζών από βυθισμένες γαίες στον Ατλαντικό, πού μας τις δίνουν τα ανακοινωθέντα των διαφόρων αποστολών πού έγιναν στο βυθό επί σειρά ετών από τη Μ. Βρετανία, την Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, είμαστε δικαιολογημένοι να πιστεύουμε πώς ή Ατλαντίδα δεν ήταν μονάχα πλάσμα της φαντασίας του Πλάτωνα.

Αυτές οι πληροφορίες πού αναφέρουμε ανάγκασαν τους γεωλόγους να αναθεωρήσουν τις υποθέσεις πού είχαν κάνει για να χρονολογήσουν τις βυθισμένες εκτάσεις στον Ατλαντικό.

Σήμερα δεν υπάρχει γεωλόγος πού να μην παραδέχεται πώς κομμάτια γης βυθίστηκαν στον Ατλαντικό· άλλα οι περισσότεροι απ' αυτούς δέχονται πως αυτό συνέβη όταν οι άνθρωποι δεν κατοικούσαν ακόμη στη γη. Επειδή όμως αυτό το ζήτημα είναι πολύ μπλεγμένο και δεν μπορεί κάνεις να το εξετάσει τόσο σύντομα παραπέμπω τους αναγνώστες μου στις εκθέσεις του Βρετανικού Ναυαρχείου που έγιναν κατά τη διάρκεια των αποστολών των πλοίων Hydra, Porcupine, Challenger, όπως επίσης και στις Αμερικανικές εκθέσεις πού έγιναν από τις αποστολές των πλοίων Dolphin, Gettysburg και   του  πλοίου «Atlantis» του Hole Institute Research πριν ακόμα από το 1946.

 

Αποκάλυψα την ύπαρξη ενός πολιτισμού πού τα ίχνη του βρέθηκαν στη Δυτική Ευρώπη και την Ανατολική Αμερική στο ίδιο πλάτος και ζήτησα να δείξω μ’ αυτό τον τρόπο πώς πρέπει να υπήρχε στον Ατλαντικό ένα κομμάτι γης σαν σύνδεσμος των δύο ηπείρων. Στην Ευρώπη την πολύ παλιά εποχή παρατηρούμε πώς επικρατούν έθιμα π.χ. σαν τη ταρίχευση των νεκρών, την «Couvadë», το έθιμο πού υπάρχει σε μερικούς άγριους λαούς μετά την γέννηση του παιδιού ο πατέρας να μένει στο κρεβάτι ορισμένο χρονικό διάστημα και να υποβάλλεται σε νηστεία και στα κτίρια σε σχήμα πυραμίδας· τα ίδια στοιχεία βρίσκουμε και στην Κεντρική Αμερική. Λοιπόν εγώ στηρίχτηκα σ’ αυτές τις ολοφάνερες ομοιότητες του πολιτισμού στην προσπάθεια πού έκανα για να αποδείξω την ύπαρξη της Ατλαντίδας του Πλάτωνα.

Παρά τις αμφιβολίες και τις αντικρουόμενες απόψεις, η Ατλαντίδα εξακολουθεί να μας προκαλεί. Είναι ένα σύμβολο του τι μπορεί να χαθεί — ένας χαμένος πολιτισμός, μια γνώση ξεχασμένη, ένα παρελθόν που κρύβεται κάτω από τα κύματα. Είτε πρόκειται για έναν πραγματικό γεωλογικό σχηματισμό είτε για έναν αλληγορικό καθρέφτη των ανθρώπινων αδυναμιών, η Ατλαντίδα του Πλάτωνα συνεχίζει να εμπνέει, να προβληματίζει και να καλεί την επιστήμη και τη φαντασία να συνεργαστούν. Μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο, η χαμένη ήπειρος του Ατλαντικού παραμένει ένα ανοιχτό ερώτημα — ίσως το πιο γοητευτικό της ιστορίας.

Περιοδικό ΕΚΛΟΓΗ/ «Radio Times»