Θέατρο του Αγίου Υάκινθου
ΜΕ
ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ
Είμαι
ένα δέντρο που ταξιδεύει
Γράφει ο Λουδοβίκος των Ανωγείων
Από μια ευτυχή σύμπτωση,
προορισμός τα τελευταία 15 χρόνια υπήρξε για μένα η Ιταλία. Μαζί με τον αγαπητό
μου φίλο Αντώνη Ορφανό. Ο Αντώνης είναι γνωστός ορθοπεδικός γιατρός στην Κρήτη
και έχει σπουδάσει στην Μπολόνια. Η χαρισματική του προσωπικότητα έγινε το
κέντρο μιας παρέας διανοουμένων και κυρίως καλλιτεχνών. Σε μία από τις
επισκέψεις στην Μπολόνια συναντήσαμε τον Ουμπέρτο Εκο για να τον καλέσουμε να
έρθει στα Ανώγεια στα «Υακίνθεια», όπου θέμα είχαμε τον Δία. Μιας και πιο πάνω,
στο Ιδαίον Άντρον ανατράφηκε από το γάλα της Αμάλθειας.
Φυσικά δεν μπορούσε, είχε
άλλες υποχρεώσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά μας έδωσε μεγάλη χαρά η
συνάντηση. Κάποια άλλη Κυριακή θα αναφερθώ σε αυτό το γεγονός. Μια παρέα
καλλιτεχνών, ο Nicola Zamboni, καθηγητής Γλυπτικής της Σχολής Καλών Τεχνών του
Μιλάνου, η Tiziana Bertacci, γνωστή φωτογράφος, η Sara Bolzani, γλύπτρια,
κ.ά.,' αγόρασαν αγροτικές αποθήκες σε μια γειτονιά που λέγεται Μπαραμπάνα, έξω
από την Μπολόνια. Εκεί έκαναν εργαστήρια και σπίτια όπου διαμένουν.
Εγώ ήμουν ένα νέο μέλος
της παρέας, πήρα το μαντολίνο και πολλά βράδια κάναμε ατμόσφαιρα πραγματικά με
καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Παλιά στα Υακίνθεια, πέρα από τις καλλιτεχνικές
εκδηλώσεις θέλαμε να προσθέσουμε και κάποιες εικαστικές παρεμβάσεις, τιμώντας
πρόσωπα της ιστορίας και του μύθου. Η Sara Bolzani φιλοτέχνησε τη «Μοναχικότητα
της Αρετούσας». Ένα χάλκινο άγαλμα που βρίσκεται στο θέατρο του Αγίου Υάκινθου
μέσα στους βράχους και τα δέντρα. Ο Nicola, που εργάζεται πάνω στον χαλκό,
κυρίως με χύτευση, έπλασε το κεφάλι του Δία. Έναν χαμογελαστό νεαρό βοσκό με
πυκνά σγουρά μαλλιά και γένια. Στη συνέχεια και κάθε χρόνο όλο και κάτι
καινούργιο φτιάχναμε.
Οι περίφημοι γιατροί
Μανούσος και Κουνάλης ήταν από αυτούς τους επιστήμονες που διδάσκεται η
ανθρωπότητα. Όταν το χωριό καταστράφηκε από τους Γερμανούς και δεν έμεινε πέτρα
πάνω σε πέτρα, έστησαν αντίσκηνα για να περιθάλψουν τον κόσμο. Όταν μετά την
απελευθέρωση ήθελαν να τους ανταμείψουν δίνοντας τους διευθυντικές θέσεις σε
νοσοκομεία, εκείνοι αρνήθηκαν και παρέμειναν στα Ανώγεια μέχρι το τέλος της
ζωής τους φροντίζοντας τους κατοίκους των χωριών της επαρχίας Μυλοποτάμου. Τα
«Υακίνθεια», τιμώντας τους, παρήγγειλαν τις προτομές τους και σήμερα βρίσκονται
στον αύλειο χώρο του Κέντρου Υγείας στα Ανώγεια.
Κάποια άλλη χρονιά σειρά
είχε το άγαλμα του «Τυφλού λυράρη», που και αυτό είναι έργο του Nicola, εκτεθειμένο
μπροστά στο Πολιτιστικό Κέντρο του χωριού. Μανώλης Πασπαράκης το όνομα του, μια
προσωπικότητα της μουσικής που έχασε το φως του στα τέσσερα του χρόνια. Ο
πατέρας του βρήκε μια λύρα, την έδωσε στον Μανώλη, ο οποίος έμαθε γρήγορα να
παίζει και σαν τυφλός ραψωδός άρχισε να γράφει από θεία έμπνευση την ιστορία
της μουσικής γύρω από τον Ψηλορείτη.
Ο
τυφλός λυράρης
Όλοι οι μεταγενέστεροι
μουσικοί έχουν εν πολλοίς τη βάση τους στη μουσική του τυφλού λυράρη. Αργότερα
ο Nicola φιλοτέχνησε το άγαλμα του Νίκου Ξυλούρη, που τοποθετήθηκε μπροστά στο
θέατρο που φέρει το όνομα του. Κάθε χρόνο λοιπόν ταξιδεύαμε στην Ιταλία με
πολλές εκδρομές στη Φλωρεντία, τη Βενετία, τη Ρώμη, την Τοσκάνη.
Αυτό που θα διηγηθώ στη
συνέχεια έχει ενδιαφέρον μεταξύ σοβαρού και αστείου.
Ήταν μια από τις
συναντήσεις που συνηθίζαμε.
Ένα βράδυ είχαν
καλεσμένους από την πόλη και μέσα στην παρέα ήταν ένα κορίτσι αληθινή θεότητα.
Μελαχρινή, με πράσινα μάτια, πυκνά μαλλιά, με λεπτή μέση, ανοιχτούς ώμους. Το
όνομα της Patricia Garavini. Κεραμίστρια. Εκείνη την εποχή ετοίμαζε μια έκθεση.
Εκείνο το βράδυ ο κάθε
άντρας φλέρταρε με έναν τρόπο με την ωραία Πατρίτσια. Λέω στον Αντώνη, δεν
έχουμε καμία τύχη, φίλε, και γελούσαμε. Εγώ ιταλικά δεν ξέρω, ωστόσο τη ρώτησα
στα ελληνικά κάποια στιγμή, έτσι, για να πω κάτι. -Πώς αισθάνεσαι εδώ στον
κάμπο; -Ιο sono un albero. Αισθάνομαι όπως ένα δέντρο, είπε. -Με πράσινα
δάκρυα, είπα εγώ. -Con lacrime verdi, μεταφράζει ο Αντώνης.
Η Πατρίτσια ανοίγει ένα
χαμόγελο, για πρώτη φορά μάς δίνει βλέμμα συμπάθειας και στρέφεται προς εμάς.
Ανοίξαμε κουβέντα προς μεγάλη απογοήτευση των άλλων. Ιο sono un albero con
lacrime verdi! Ηταν ήδη ένας ωραίος έτοιμος στίχος.
Παίρνω το μαντολίνο και
πολύ γρήγορα βρήκα μια μελωδία. Άρχισα να τραγουδώ αυτήν τη φράση, σε λίγο
άρχισε να το τραγουδάει όλη η παρέα! Γελάσαμε, ευχαριστηθήκαμε, ήδη είχαμε
κερδίσει τη συμπάθεια της Πατρίτσια. Η βραδιά τελείωσε ωραία. Λέω στον Αντώνη,
απόψε δεν έχει ύπνο, θα γράφω ολόκληρο το τραγούδι κι εσύ θα το μεταφράσεις και
αύριο το βράδυ θα δώσουμε την τελική μάχη. Έτσι κι έγινε το τραγούδι.
Εγώ είμαι ένα δέντρο με
πράσινα δάκρυα.
Είμαι ένα δέντρο που δεν
ονειρεύεται.
Είμαι ένα δέντρο που
ταξιδεύει.
Χθες το βράδυ το φεγγάρι
κοιμήθηκε
στα κλαδιά μου
και ένας άνεμος ήρθε από
τα βουνά για μένα.
Εγώ είμαι ο άνεμος, ήρθα
και φεύγω.
Άγγελε των ανέμων, μη
φύγεις.
Μα αφού είμαι ένας άνεμος,
πρέπει να φύγω.
Άγγελε των ανέμων, εγώ
θέλω να μείνεις
αλλά αν τόσο πολύ θέλεις
να φύγεις, καλό σου ταξίδι.
Το τραγούδι μεταφράστηκε
από τον Αντώνη, μοναδικά. Εγώ το δούλεψα στη διάρκεια της ημέρας και το βράδυ
ήμασταν έτοιμοι. Έγινε μεγάλη γιορτή. Είχαμε για πάντα κερδίσει την καρδιά της
Πατρίτσια από όλους τους «μνηστήρες». Το τραγούδι ηχογραφήθηκε τον ίδιο χρόνο
και το τραγούδησε η σπουδαία Ιταλίδα τραγουδίστρια Εμίλια Οταβιάνο με μεγάλη
επιτυχία. Αργότερα, όταν στα Υακίνθεια θελήσαμε να κάνουμε το μνημείο της
«Ανωγειανής μάνας», φέραμε την παραδοσιακή στολή από τα Ανώγεια, τη φόρεσε η
Πατρίτσια και ο Nicola φιλοτέχνησε το έργο.
ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Το
δέντρο και ο άνεμος ( L` albero e ilvento )
Στίχοι: Λουδοβίκος των
Ανωγείων
Μουσική: Λουδοβίκος των
Ανωγείων
Εκτελέσεις: Emilia
Ottaviano
Φωνητικά: Ντουέτο με τον
Λουδοβίκο Των Ανωγείων
Ιo sono un albero
Ιo sono un albero
Ιo sono un albero
Con lacrime verde
Ιo sono un albero
che non sogna
Ιo sono un albero
che viaggia.
Hieri notte la lune
si e addormentata
fra I miei alli
nel alba e venuto
un
vento
dale
montagne.
Μα
εγώ είμαι ο άνεμος
και
αύριο φεύγω.
Angelo di vento
non andar via
ma se tu lo voi
ti auguro buon viaggio.
Εγώ
είμαι ένα δέντρο
με
πράσινα δάκρυα.
Είμαι
ένα δέντρο
που
δεν ονειρεύεται,
είμαι
ένα δέντρο
που
ταξιδεύει.
Χθες
βράδυ το φεγγάρι
κοιμήθηκε
στα κλαδιά μου
και το πρωί ήρθε
ένας
άνεμος απ’ τα βουνά.
-Μα
εγώ είμαι ο άνεμος
και
αύριο φεύγω.
-Άγγελε
των ανέμων μη φεύγεις,
μη
φεύγεις.
-Μα
αφού είμαι άνεμος.
Ήρθα
και φεύγω.
-'Αγγελε
των ανέμων μη φεύγεις.
Μα
αν τόσο πολύ το θέλεις,
καλό
σου ταξίδι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου