Προς νέο διχασμό…
Γράφει: Ο Γεώργιος Λεονταρίτης
Ο δόλιος ξένος παράγων και οι μνημονιακοί θιασώτες μάς σπρώχνουν σ’
έναν νέο διχασμό. Θα έχει κι αυτός, σίγουρα, τα ίδια ολέθρια
αποτελέσματα με τους προηγούμενους. Τα κατασκευασμένα ψευτοδιλήμματα
περί «ευρωπαϊστών» και «αντιευρωπαϊστών» είναι στημένα εκ του πονηρού.
Δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Βεβαίως, εάν με τον όρο «ευρωπαϊστές» εννοούμε
ότι θα είμαστε υπόδουλοι στη γερμανική αλαζονεία και κηδεμονία, τότε
σίγουρα είμαστε αντίθετοι. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και τα εξαπτέρυγά τους
προσπαθούν να αλλοιώσουν τη σημασία των λέξεων. Αποφεύγουν να
ομολογήσουν ότι –κατά τη δική τους αντίληψη– Μνημόνιο σημαίνει να είσαι…
«Ευρωπαίος»! Ήλθε, λοιπόν, ο κ. Σαμαράς και ανεκοίνωσε με πανηγυρικό
τρόπο ότι σχηματίζει «μέτωπο» μιας παρδαλής «Κεντροδεξιάς», που έχει
γίνει σαν τη… Μαντάμ Ορτάνς! Κι εκείνη η γυναίκα του αμαρτωλού έρωτα
δεχόταν στο κρεβάτι της τους… ευρωπαίους ναυάρχους του «συμμαχικού»
στόλου! Είχε, δηλαδή, «ευρωπαϊκή αντίληψη»! Αλλά οι ιδεολογικές ταμπέλες
στις μέρες μας έχουν τελείως παραμορφωθεί και δεν ανταποκρίνονται στις
έννοιες του παρελθόντος. Ούτε ακραιφνής Δεξιά υπάρχει, ενώ το «Κέντρον»
έχει πεθάνει εδώ και 45 περίπου χρόνια… Άλλωστε, το Κέντρον ήταν
συνυφασμένο στην Ελλάδα πάντοτε με πρόσωπα. Για την Ελλάδα, το «Κέντρον»
ήταν προσωποποιημένο, με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Νικόλαο Πλαστήρα,
τον Θεμιστοκλή Σοφούλη, τον Γεώργιο Καφαντάρη, τον Γεώργιο Παπανδρέου,
τον Σοφοκλή Βενιζέλο και ορισμένους άλλους εκείνων των χρόνων. Όταν
αυτές οι δυναμικές προσωπικότητες έφυγαν από τη ζωή, έσβησε και ο
συγκεκριμένος πολιτικός χώρος. Απόδειξις είναι ότι μεταπολιτευτικά ο Γ.
Μαύρος και ο Ιω. Ζίγδης προσπάθησαν να συνεχίσουν την «κεντρώα»
παράδοση, αλλά επειδή δεν ήσαν δυναμικές προσωπικότητες πρώτου μεγέθους
(ασχέτως εάν ήσαν έντιμοι πολιτικοί) απέτυχαν. Ο ιδεολογικός χώρος
συρρικνώθηκε δραματικά κι έσβησε. Τον χρησιμοποιούν τώρα διάφοροι εκ του
πονηρού, αποφεύγοντας να μνημονεύσουν αυτούς που τον εξέφρασαν επάξια.
Τον αποκαλούν τώρα τεχνηέντως «μεσαίο χώρο», για να υποδηλώσουν την
απόστασή τους από τα «άκρα». Αλλά αυτό δεν είναι θέσις, είναι άρνησις.
Πρόκειται για κατασκεύασμα μιας ανάπηρης δημοκρατίας.
Ο κ. Σαμαράς θέλησε να δώσει στο «μέτωπο» το «ευρωπαϊκό» του «κεντρώα
χροιά». Με ποιους; Με την Ντόρα και τους… «λιποτάκτες» του Λαϊκού
Ορθόδοξου Συναγερμού. Αν είναι δυνατόν! Ο Αντώνης Σαμαράς, καλώντας πίσω
την Ντόρα Μπακογιάννη, διέπραξε μοιραίον και ολέθριον σφάλμα εις βάρος
του εαυτού του, χωρίς να το υποψιάζεται. Έβαλε νάρκη κάτω από τα πόδια
του.
Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας θα έχει –με μαθηματική ακρίβεια– το τέλος
του… Τρότσκι! Ο Λέων Νταβίντοβιτς, πρόεδρος των Σοβιέτ της Πετρούπολης
και δημιουργός του «Κόκκινου Στρατού», κυνηγημένος από τον «ερυθρό
τσάρο», κατέφυγε στο Μεξικό. Εκεί, μια φίλη του έβαλε στο περιβάλλον του
έναν νέο, τον Ραμόν Μερκαντέρ (παρουσιαζόταν με το όνομα Τζάκσον ή Ζακ
Μορνάρ), ο οποίος ήταν πράκτορας του Στάλιν. Κι όταν ο Μερκαντέρ
απέσπασε την εμπιστοσύνη του Τρότσκι, τον δολοφόνησε άγρια, χτυπώντας
τον στο κεφάλι με τσεκούρι!
Η Ντόρα Μπακογιάννη, σε δεδομένη στιγμή, στο πρώτο στραβοπάτημα του
Σαμαρά, θα τον «δολοφονήσει» πολιτικά και θα του πάρει το κόμμα!
Ο «πολιτικός γάμος» Σαμαρά – Ντόρας δεν μπόρεσε να κρύψει την αμοιβαία
ψυχρότητα και την παγωμένη ατμόσφαιρα. Δεν ήταν «γάμος» από «αίσθημα»,
αλλά από συμφέρον. Ένα τέτοιο σχήμα δεν πρόκειται να προσελκύσει κανέναν
στην κακώς εννοούμενη «ευρωπαϊκή προοπτική». Πολύ περισσότερο όταν οι
προξενήτρες του «γάμου» βρίσκονται στο Βερολίνο και στην Ουάσινγκτον.
ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
«Ολανδρέου» και… Τρότσκι!
ΑΠΟ "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου