Ευρώπη: Φυλακισμένη στα δικά της «τείχη» (λιτότητα, τρομοκρατία, ρατσισμοί)
Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ
Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
Πανηγυρίζουν, το 1989, αφελώς, οι ευρωπαίοι πολίτες για την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, μια πτώση που συμβόλιζε την πορεία προς μια ενωμένη και αλληλέγγυα Ευρώπη… Κι όμως, από τα «υλικά» του τείχους αυτού οι νέες ολιγαρχικές οικονομικοπολιτικές εξουσίες «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη… Α, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω…». («Τείχη», Κ. Καβάφης)
Πρώτα χτίσθηκαν τα οικονομικά τείχη. Το νεοφιλελεύθερο πρότυπο, η ασύδοτη χρηματοπιστωτική δομή, ο απηνής ανταγωνισμός, η αποδυνάμωση ή και διάλυση του κοινωνικού κράτους διαμόρφωσαν ένα καθεστώς έντονης οικονομικοκοινωνικής ανισότητας στο εσωτερικό της ΕΕ. Όπως είχε ήδη επισημανθεί από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο ακραίος εσωτερικός ανταγωνισμός και η απουσία μηχανισμών άμβλυνσης των ακραίων ανισοτήτων θα οδηγούσε -όπως και έγινε μέσα σε δέκα χρόνια- στη γερμανική κυριαρχία, που επέβαλε δογματικά το πρότυπο της λιτότητας και των ακραίων δημοσιονομικών περιορισμών.
Με τον τρόπο αυτό διαμορφώθηκαν κοινωνίες και λαοί-παρίες, κράτη-υποτελείς εταίροι που ετέθησαν κάτω από την αυταρχική δομή εξουσίας της γερμανικής κοινωνικοοικονομικής ελίτ.
Ταξικά και εθνοτικά τείχη
Στα ταξικά τείχη, που υψώθηκαν μέσα
από την κυριαρχία του νεοφιλελεύθερου - χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού,
προστέθηκαν τα νέα τείχη που χωρίζουν τα ίδια τα κράτη-μέλη της ΕΕ σε
κυρίαρχα προνομιούχα και σε υποτελή - πληβεία κράτη, διαμορφώνοντας ένα
σύγχρονο μεταμοντέρνο είδος εθνοτικών - φυλετικών διαχωρισμών. Οι
«τεμπέληδες» και «αντιπαραγωγικοί» λαοί της Νότιας Ευρώπης
αποτέλεσαν την πρώτη επίσημη έκφραση των πρωτοφανών για τον ευρωπαϊκό
πολιτισμό εθνοτικών - φυλετικών διαχωρισμών και αντιπαραθέσεων.
Τους διαχωρισμούς αυτούς τους επικύρωσαν τα Μνημόνια και, όταν δεν υπήρχαν αυτά, οι αυστηρές δημοσιονομικές πολιτικές και τα ακραία αντεργατικά / αντικοινωνικά μέτρα που επιβλήθηκαν ακόμα και στη Γαλλία, την ιστορική εκπρόσωπο της αστικής επανάστασης και των δημοκρατικών συντακτικών αρχών.
Τώρα, με το Προσφυγικό, χτίζονται τείχη από μπετόν και συρματοπλέγματα που φυλάσσονται από αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις…
Η Ευρώπη του 21ου αιώνα, σαν μια εκδίκηση της Ιστορίας, ξαναγυρίζει πίσω πολλούς αιώνες, ξαναπαίρνει μια φεουδαρχικού τύπου δομή, κλείνεται στον εαυτό της, χάνει τις αξίες της, ασχολείται με τις εσωτερικές αντιθέσεις της, διευρύνει τις ανισορροπίες της…
Η τζιχαντική τρομοκρατία έρχεται την τελευταία περίοδο για να μεγεθύνει και να καταδείξει σε βάθος την καταστροφική πορεία που ακολουθεί η Ευρώπη, δέσμια ανιστόρητων και τυφλωμένων από την εξουσία και το κέρδος οικονομικοπολιτικών ηγετικών ομάδων.
Τους διαχωρισμούς αυτούς τους επικύρωσαν τα Μνημόνια και, όταν δεν υπήρχαν αυτά, οι αυστηρές δημοσιονομικές πολιτικές και τα ακραία αντεργατικά / αντικοινωνικά μέτρα που επιβλήθηκαν ακόμα και στη Γαλλία, την ιστορική εκπρόσωπο της αστικής επανάστασης και των δημοκρατικών συντακτικών αρχών.
Τώρα, με το Προσφυγικό, χτίζονται τείχη από μπετόν και συρματοπλέγματα που φυλάσσονται από αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις…
Η Ευρώπη του 21ου αιώνα, σαν μια εκδίκηση της Ιστορίας, ξαναγυρίζει πίσω πολλούς αιώνες, ξαναπαίρνει μια φεουδαρχικού τύπου δομή, κλείνεται στον εαυτό της, χάνει τις αξίες της, ασχολείται με τις εσωτερικές αντιθέσεις της, διευρύνει τις ανισορροπίες της…
Η τζιχαντική τρομοκρατία έρχεται την τελευταία περίοδο για να μεγεθύνει και να καταδείξει σε βάθος την καταστροφική πορεία που ακολουθεί η Ευρώπη, δέσμια ανιστόρητων και τυφλωμένων από την εξουσία και το κέρδος οικονομικοπολιτικών ηγετικών ομάδων.
Τα τείχη του τρόμου
Το νέο χτύπημα, που καταφέρθηκε από τους
εγκληματίες τρομοκράτες μέσα στο θεσμικό - εξουσιαστικό «κάστρο» της ΕΕ,
έρχεται να υπενθυμίσει το εύθραυστο των κατακτήσεων του σύγχρονου
δυτικού πολιτισμού.
Τριάντα χρόνια πόλεμοι στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία…
Πόλεμοι τους οποίους τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ τους επέβαλαν σε μια άβουλη Ευρώπη, οι ηγεσίες της οποίας εσύροντο -με βάση τη γνωστή θεωρία των «προθύμων»- σε κάθε είδους τυχοδιωκτικές επιχειρήσεις που διέλυσαν και κατέστρεψαν χώρες και λαούς δημιουργώντας ιστορικές εστίες μίσους και έντασης.
Μισός αιώνας με χαίνουσα πληγή το Παλαιστινιακό, με έναν ηρωικό λαό να εξοντώνεται άοπλος και «κατά βούλησιν» από ένα πολεμικό κράτος, που θεωρεί όρο της ύπαρξής του την πλήρη εξόντωση ενός ανυπεράσπιστου λαού.
Το Παλαιστινιακό θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες να έχει βρει μια δίκαιη λύση, όχι μόνο για λόγους ανθρωπιστικούς και νομικούς αλλά και για καθαρά συμβολικούς, προκειμένου να εξαλειφθεί μια εστία έντασης που πυροδοτεί ολόκληρη την περιοχή της Μ. Ανατολής επί δεκαετίες.
Δυστυχώς, αυτή η τυφλή στρατηγική, που οδηγεί τελικά σε ιστορική σύγκρουση και ρήξη πολιτισμών, επικυρώνει στην πράξη την περίφημη «διαχωριστική γραμμή» του Σάμιουελ Χάντιγκτον μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ο οποίος ισχυριζόταν ότι η σύγκρουση των δύο πολιτισμών ήταν ιστορικά αναπόφευκτη.
Πολλές χώρες της ΕΕ απέτυχαν επίσης, σε τραγικό βαθμό, να ενσωματώσουν δικούς τους πολίτες με μουσουλμανική καταγωγή.
Τα τραγικά συμβάντα των περιχώρων του Παρισιού και το γεγονός ότι άνω των 5.000 ευρωπαίων πολιτών μουσουλμανικής καταγωγής ταξίδευσαν στη Μ. Ανατολή για να εκπαιδευθούν στις τρομοκρατικές επιθέσεις αποτελούν απτά δείγματα της αποτυχίας αυτής.
Για να μην υπενθυμίσουμε τα χειρότερα, όπως της Μ. Βρετανίας, όπου οι ίδιοι οι ευρωπαίοι πολίτες που φθάνουν να εργασθούν στη χώρα αυτή αποτελούν πλέον πολίτες δεύτερης κατηγορίας, στερούμενοι κοινωνικών επιδομάτων, ή ακόμα και τις νεοχιτλερικές μεθόδους που ψηφίσθηκαν ως νόμοι στο Κοινοβούλιο της Δανίας, με βάση τους οποίους κατάσχονται τα τιμαλφή των προσφύγων…
Τριάντα χρόνια πόλεμοι στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία…
Πόλεμοι τους οποίους τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ τους επέβαλαν σε μια άβουλη Ευρώπη, οι ηγεσίες της οποίας εσύροντο -με βάση τη γνωστή θεωρία των «προθύμων»- σε κάθε είδους τυχοδιωκτικές επιχειρήσεις που διέλυσαν και κατέστρεψαν χώρες και λαούς δημιουργώντας ιστορικές εστίες μίσους και έντασης.
Μισός αιώνας με χαίνουσα πληγή το Παλαιστινιακό, με έναν ηρωικό λαό να εξοντώνεται άοπλος και «κατά βούλησιν» από ένα πολεμικό κράτος, που θεωρεί όρο της ύπαρξής του την πλήρη εξόντωση ενός ανυπεράσπιστου λαού.
Το Παλαιστινιακό θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες να έχει βρει μια δίκαιη λύση, όχι μόνο για λόγους ανθρωπιστικούς και νομικούς αλλά και για καθαρά συμβολικούς, προκειμένου να εξαλειφθεί μια εστία έντασης που πυροδοτεί ολόκληρη την περιοχή της Μ. Ανατολής επί δεκαετίες.
Δυστυχώς, αυτή η τυφλή στρατηγική, που οδηγεί τελικά σε ιστορική σύγκρουση και ρήξη πολιτισμών, επικυρώνει στην πράξη την περίφημη «διαχωριστική γραμμή» του Σάμιουελ Χάντιγκτον μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ο οποίος ισχυριζόταν ότι η σύγκρουση των δύο πολιτισμών ήταν ιστορικά αναπόφευκτη.
Πολλές χώρες της ΕΕ απέτυχαν επίσης, σε τραγικό βαθμό, να ενσωματώσουν δικούς τους πολίτες με μουσουλμανική καταγωγή.
Τα τραγικά συμβάντα των περιχώρων του Παρισιού και το γεγονός ότι άνω των 5.000 ευρωπαίων πολιτών μουσουλμανικής καταγωγής ταξίδευσαν στη Μ. Ανατολή για να εκπαιδευθούν στις τρομοκρατικές επιθέσεις αποτελούν απτά δείγματα της αποτυχίας αυτής.
Για να μην υπενθυμίσουμε τα χειρότερα, όπως της Μ. Βρετανίας, όπου οι ίδιοι οι ευρωπαίοι πολίτες που φθάνουν να εργασθούν στη χώρα αυτή αποτελούν πλέον πολίτες δεύτερης κατηγορίας, στερούμενοι κοινωνικών επιδομάτων, ή ακόμα και τις νεοχιτλερικές μεθόδους που ψηφίσθηκαν ως νόμοι στο Κοινοβούλιο της Δανίας, με βάση τους οποίους κατάσχονται τα τιμαλφή των προσφύγων…
Γι’ αυτόν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό μιλάμε…
Τώρα πια τα νέα τείχη, τα τείχη του τρόμου και του πανικού φυλακίζουν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.Καθεστώς έκτακτης ανάγκης
Ήδη από το τρομοκρατικό χτύπημα των
διδύμων πύργων στις ΗΠΑ το ερώτημα για τη σχέση μεταξύ ασφάλειας και
δικαιωμάτων έχει απαντηθεί είτε ευθέως είτε υπόρρητα…
Το κράτος της έκτακτης ανάγκης έχει πλήρως αντικαταστήσει τη δημοκρατική πολιτεία εδώ και μήνες στη Γαλλία και προφανώς αποτελεί πρότυπο και για τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Η αστυνομία και ο στρατός αναλαμβάνουν την ευθύνη της ασφαλούς διαβίωσης των πολιτών.
Πίσω, μάλιστα, από τη στρατικοποίηση αυτής της καθημερινής ζωής, μεγάλες επιχειρήσεις και συμφέροντα που συνδέονται με εξοπλισμούς και συστήματα ασφαλείας τελευταίας τεχνολογίας είναι ήδη έτοιμα για να προσφέρουν τις «πολύτιμες» υπηρεσίες τους.
Οι ευρωπαίοι πολίτες, μπροστά στον τρόμο και στον φόβο του θανάτου, που μπορεί να προέλθει από το πουθενά και χωρίς καμιά προειδοποίηση, είναι δυστυχώς έτοιμοι να αποδεχθούν και να νομιμοποιήσουν και θεσμικά και ιδεολογικά το κράτος έκτακτης ανάγκης, μιας ανάγκης που από προσωρινή γίνεται πλέον μόνιμη.
Το κράτος της έκτακτης ανάγκης έχει πλήρως αντικαταστήσει τη δημοκρατική πολιτεία εδώ και μήνες στη Γαλλία και προφανώς αποτελεί πρότυπο και για τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Η αστυνομία και ο στρατός αναλαμβάνουν την ευθύνη της ασφαλούς διαβίωσης των πολιτών.
Πίσω, μάλιστα, από τη στρατικοποίηση αυτής της καθημερινής ζωής, μεγάλες επιχειρήσεις και συμφέροντα που συνδέονται με εξοπλισμούς και συστήματα ασφαλείας τελευταίας τεχνολογίας είναι ήδη έτοιμα για να προσφέρουν τις «πολύτιμες» υπηρεσίες τους.
Οι ευρωπαίοι πολίτες, μπροστά στον τρόμο και στον φόβο του θανάτου, που μπορεί να προέλθει από το πουθενά και χωρίς καμιά προειδοποίηση, είναι δυστυχώς έτοιμοι να αποδεχθούν και να νομιμοποιήσουν και θεσμικά και ιδεολογικά το κράτος έκτακτης ανάγκης, μιας ανάγκης που από προσωρινή γίνεται πλέον μόνιμη.
Η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω, αλλά διδάσκει
Τα τριάντα, σχεδόν,
χρόνια πολέμων, βομβαρδισμών και καταστροφών λαών και κρατών έχουν
δημιουργήσει ιστορικά τετελεσμένα… μη αναστρέψιμα.
Εάν ένα τρομοκρατικό χτύπημα ενός φανατικού δολοφόνου απαιτεί έναν ελάχιστο χρόνο προετοιμασίας και εκτέλεσης, οι γενεσιουργές αιτίες που προκάλεσαν το χτύπημα απαιτούν πολιτικές επιλογές και παρεμβάσεις που απαιτούν χρόνο και κυρίως μια άλλη θεώρηση από αυτή που έχουν σήμερα οι ευρωπαϊκές ελίτ.
Η παύση των πολεμικών επεμβάσεων και συγκρούσεων, η βοήθεια που πρέπει να παρασχεθεί στις χώρες και στις κοινωνίες που καταστράφηκαν και καταστρέφονται καθημερινά, οι συντεταγμένες πολιτικές παρεμβάσεις για την ενσωμάτωση των ευρωπαίων πολιτών που είναι μουσουλμάνοι αποτελούν θετικές και κοινότυπες τελικά προτάσεις, που όμως μοιάζουν με ευχολόγια απέναντι στις ασκούμενες σήμερα ευρωπαϊκές στρατηγικές.
Δυστυχώς, η λιτότητα, η περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων των ευρωπαϊκών κοινωνιών, η απώλεια ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η άνοδος της Ακροδεξιάς, του ρατσισμού, τα πολλαπλά και πολυεπίπεδα τείχη που υψώνονται καθημερινά αποδεικνύουν ότι τα θεμέλια της ΕΕ κλονίζονται συθέμελα… κι ότι λιγοστεύουν καθημερινά οι ελπίδες ότι μπορεί να αλλάξει αυτή η πορεία αυτοκαταστροφής.
Εάν ένα τρομοκρατικό χτύπημα ενός φανατικού δολοφόνου απαιτεί έναν ελάχιστο χρόνο προετοιμασίας και εκτέλεσης, οι γενεσιουργές αιτίες που προκάλεσαν το χτύπημα απαιτούν πολιτικές επιλογές και παρεμβάσεις που απαιτούν χρόνο και κυρίως μια άλλη θεώρηση από αυτή που έχουν σήμερα οι ευρωπαϊκές ελίτ.
Η παύση των πολεμικών επεμβάσεων και συγκρούσεων, η βοήθεια που πρέπει να παρασχεθεί στις χώρες και στις κοινωνίες που καταστράφηκαν και καταστρέφονται καθημερινά, οι συντεταγμένες πολιτικές παρεμβάσεις για την ενσωμάτωση των ευρωπαίων πολιτών που είναι μουσουλμάνοι αποτελούν θετικές και κοινότυπες τελικά προτάσεις, που όμως μοιάζουν με ευχολόγια απέναντι στις ασκούμενες σήμερα ευρωπαϊκές στρατηγικές.
Δυστυχώς, η λιτότητα, η περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων των ευρωπαϊκών κοινωνιών, η απώλεια ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η άνοδος της Ακροδεξιάς, του ρατσισμού, τα πολλαπλά και πολυεπίπεδα τείχη που υψώνονται καθημερινά αποδεικνύουν ότι τα θεμέλια της ΕΕ κλονίζονται συθέμελα… κι ότι λιγοστεύουν καθημερινά οι ελπίδες ότι μπορεί να αλλάξει αυτή η πορεία αυτοκαταστροφής.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου