Το Ναυάγιο του Awa Maru

 

 

Το Ναυάγιο του Awa Maru

 Μια Ιστορία Ανθρώπινου Δράματος, Πολεμικού Λάθους και Κρυμμένου Θησαυρού

Το Awa Maru (阿波丸) ήταν ένα ιαπωνικό υπερωκεάνιο που ανήκε στην εταιρεία Nippon Yusen Kaisha. Το πλοίο κατασκευάστηκε την περίοδο 1941–1943 από τη Mitsubishi Shipbuilding & Engineering Co. στο Ναγκασάκι της Ιαπωνίας. Το σκάφος είχε σχεδιαστεί για επιβατική χρήση, όμως με την έκρηξη του πολέμου, όταν ολοκληρώθηκε η κατασκευή του, οι ανάγκες άλλαξαν και το πλοίο επιτάχθηκε από το Ιαπωνικό Ναυτικό.

Το 1945, το Awa Maru χρησιμοποιήθηκε ως πλοίο ανθρωπιστικής βοήθειας του Ερυθρού Σταυρού, μεταφέροντας ζωτικής σημασίας προμήθειες σε Αμερικανούς και Συμμάχους αιχμαλώτους πολέμου που βρίσκονταν υπό ιαπωνική κράτηση. Σύμφωνα με τη συμφωνία «Ανακούφιση για τους Αιχμαλώτους Πολέμου», το πλοίο έπρεπε να τύχει ασφαλούς διέλευσης από τις συμμαχικές δυνάμεις και εκδόθηκαν σχετικές εντολές.

Την 1η Απριλίου 1945, παρά το γεγονός ότι του είχε δοθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες εγγυημένη ασφαλής διέλευση, τορπιλίστηκε και βυθίστηκε από το αμερικανικό υποβρύχιο USS Queenfish στα στενά της Ταϊβάν παρά το γεγονός ότι ήταν κατάλληλα σηματοδοτημένο και φωτισμένο για να εξασφαλίζει την αναγνώρισή του ως πλοίο του Ερυθρού Σταυρού. Όμως, μια σειρά από λανθασμένες συνδέσεις και παραλείψεις στην αλυσίδα πληροφόρησης, στέρησαν από τον κυβερνήτη του υποβρυχίου Queenfish, τον πλοίαρχο Charles Elliott Loughlin, την κρίσιμη γνώση για την αποστολή του πλοίου. Πιστεύοντας ότι επρόκειτο για ιαπωνικό αντιτορπιλικό, έδωσε διαταγή για επίθεσηκαι το βύθισε.

Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό: από τους 2.004 επιβαίνοντες στο Awa Maru, επέζησε μόνο ένας. Το περιστατικό έμελλε να στιγματίσει την καριέρα του Λόγκλιν, από τον οποίο αφαιρέθηκε η διοίκηση του υποβρυχίου και παραπέμφθηκε στο στρατοδικείο.

 

Το Awa Maru ήταν μια καταστροφική απώλεια για τους Ιάπωνες. Εκτός από το ότι μετέφερε ζωτικές απαραίτητες πρώτες ύλες για να συνεχιστεί η ιαπωνική πολεμική προσπάθεια, το πλοίο είχε επί του σκάφους VIP και τεχνικούς με δεξιότητες που χρειάζονταν απεγνωσμένα από την πατρίδα: συνολικά, 2.004 άτομα. Όλοι πλην ενός ακολούθησαν το πλοίο στον βυθό καθιστώντας το ναυάγιο αυτό μια από τις χειρότερες θαλάσσιες καταστροφές στην ιστορία.

Ο μοναδικός επιζών που διασώθηκε  από το Queenfish ο Καντόρα Σιμόντα, προσωπικός υπηρέτης του καπετάνιου είπε στους διασώστες του ότι δεν βύθισαν κάποιο ιαπωνικό αντιτορπιλικό αλλά το Awa Maru ένα πλοίο για το οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν δεσμευτεί ότι θα παρέμενε αλώβητο. Αυτές οι πληροφορίες αναφέρθηκαν αμέσως από τον πλοίαρχο του Queenfish, στο αρχηγείο του στη Χονολουλού, το οποίο ειδοποίησε τον ναύαρχο Ernest J. King, Αρχηγό του Στόλου των ΗΠΑ, στην Ουάσιγκτον.

Η αντίδραση ήταν γρήγορη. Το Queenfish διατάχθηκε να καταπλεύσει αμέσως στο Γκουάμ. Στην αποβάθρα περίμενε ο αντιναύαρχος Charles A. Lockwood, διοικητής των αμερικανικών υποβρυχίων στον Ειρηνικό. Ενεργώντας σύμφωνα με ρητές διαταγές του ναύαρχου Κινγκ, αφαίρεσε από τον Λόγκλιν τη διακυβέρνηση του υποβρυχίου και τον παρέπεμψε στο στρατοδικείο.  Να σημειωθεί ότι ο Λόγκλιν, ήταν ένας από τους καλύτερους κυβερνήτες υποβρυχίων στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ.

Για τα επόμενα 31 χρόνια, το Awa Maru βρισκόταν ανενόχλητο και ξεχασμένο. Στη συνέχεια, το 1976, η San Diego Tribune δημοσίευσε την ιστορία ότι ένα αμερικανικό γκρούπ στο οποίο συμμετείχαν σημαίνοντα πρόσωπα, όπως ο πρώην αστροναύτης Scott Carpenter και ο γιος του Charles A. Lindbergh, Jon, προσπαθούσε να αποκτήσει δικαιώματα πρόσβασης στο Awa Maru από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Είχαν προσλάβει έναν κορυφαίο εμπειρογνώμονα για την Κίνα, τον Harned Pettus Hoose, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως πρώην σύμβουλος του Προέδρου Richard M. Nixon πριν και μετά την ιστορική επίσκεψή του στην Κίνα το 1972. Αυτός ο ειδικός διαπραγματευόταν με κορυφαίους Κινέζους αξιωματούχους για να κερδίσει την έγκριση μιας κοινής επιχείρησης ανέλκυσης στα κινεζικά χωρικά ύδατα. Μεταγενέστερα δελτία τύπου αποκάλυψαν ότι το Awa Maru φέρεται να βυθίστηκε ενώ μετέφερε ένα θησαυρό στο αμπάρι του. Οι εκτιμήσεις για τον θησαυρό κυμαίνονταν από πέντε έως δέκα δισεκατομμύρια δολάρια.

 

 

Προφανώς, το αμερικανικό γκρούπ είχε ενημερωθεί για τις επίμονες φήμες σε όλη την Ανατολή ότι, το 1945, οι Ιάπωνες, συνειδητοποιώντας ότι επρόκειτο να διωχθούν από τα κατακτημένα εδάφη, είχαν λεηλατήσει όλο τον πλούτο που μπορούσαν να συγκεντρώσουν από αυτές τις περιοχές και είχαν προσπαθήσει να τον μεταφέρουν στην Ιαπωνία με το Awa Maru. Καθ' οδόν προς την Ιαπωνία, όμως στα στενά της Ταϊβαν το πλοίο βυθίστηκε. Σύμφωνα με την έρευνα και τις μυστικές πηγές της ομάδας, το Awa Maru μετέφερε πολύτιμα μέταλλα και ελεφαντόδοντο, πέντε θήκες με διαμάντια, 40 θήκες με μικτά κοσμήματα, σπάνιες αντίκες και αντικείμενα τέχνης και 40 τόνους χρυσό. Επίσης υποτίθεται ότι μετέφερε και τα απολιθώματα του μακροχρόνια χαμένου ανθρώπου του Πεκίνου, που θεωρείται ανεκτίμητης ανθρωπολογικής αξίας. Όλα αυτά υποτίθεται ότι φορτώθηκαν στο Awa Maru στη Σιγκαπούρη για την επιστροφή τους στην Ιαπωνία.

Σε σχέση με τον έξω κόσμο, η ομάδα προσπάθησε να κρατήσει ένα ατού στο μανίκι που ήταν η  ακριβής τοποθεσία βύθισης του Awa Maru. Το υπονοούμενο ήταν ότι είχαν πρόσβαση στην  πορεία του Queenfish και στα πρακτικά από το στρατοδικείο του καπετάνιου του. Επιπλέον, ένας άνδρας της ομάδας ισχυρίστηκε ότι γνώριζε ένα σφάλμα πλοήγησης στο ημερολόγιο του Queenfish για το οποίο μόνο αυτός γνώριζε. Επομένως, μόνο αυτός μπορούσε να βρει το Awa Maru.

Όλα αυτά ήταν ανοησίες, φυσικά. Οι αναφορές υποβρυχίων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είχαν αποχαρακτηριστεί πριν από χρόνια και ήταν διαθέσιμες στο κοινό καθώς και τα έγγραφα από την παραπομπή στο στρατοδικείο του Λόγκλιν. Το θέμα για ένα σφάλμα πλοήγησης ήταν καθαρά υποβολιμαίο. Αλλά η ομάδα έπρεπε να έχει κάποιο είδος μυστικού για να διατηρήσει τον έλεγχο του έργου. Τελικά η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ξεκίνησε την δική της επιχείρηση εξερεύνησης του ναυαγίου τα επόμενα χρόνια, αγνοώντας τις αρχικές αμερικανικές προσπάθειες συνεργασίας.

 

Ας επιστρέψουμε τώρα στις συνθήκες που περιβάλλουν τη βύθιση του Awa Maru από τον Λόγκλιν και την δίκη που ακολούθησε..

Καθώς ο πόλεμος άρχισε να πλησιάζει προς το τέλος του, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανησυχούσαν ολοένα και περισσότερο για την τύχη των αιχμαλώτων πολέμου που κρατούσαν οι Ιάπωνες στα νότια εδάφη. Με τον εμπορικό στόλο της να εξαφανίζεται, η Ιαπωνία αντιμετώπιζε μεγάλες δυσκολίες να υποστηρίξει τα δικά της στρατεύματα, και τους χιλιάδες Συμμάχους αιχμαλώτους που κρατούσε. Μέσω λοιπόν της ουδέτερης Ελβετίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρότειναν να προμηθεύσουν 2.000 τόνους προμήθειες βοήθειας για αυτούς τους κρατούμενους με εγγυημένη ασφαλή διέλευση σε οποιοδήποτε ιαπωνικό πλοίο θα μετέφερε τα εμπορεύματα. Οι Ιάπωνες αποδέχτηκαν γρήγορα αυτή την πρόταση ως ένα σίγουρο μέσο για να πάρουν τις απελπιστικά απαραίτητες προμήθειες και να τις μεταφέρουν στα σκληρά πιεσμένα στρατεύματα στο νότο καθώς και να επαναπατρίσουν τα στρατεύματά τους.  Ήταν επίσης μια εξ ουρανού ευκαιρία για τη μεταφορά οποιουδήποτε άλλου φορτίου ιδιαίτερου ενδιαφέροντος όπως ήταν ο χρυσός.

Όπως συμφωνήθηκε, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέδωσαν 2.000 τόνους πακέτων του Ερυθρού Σταυρού σε ένα σοβιετικό λιμάνι στη Σιβηρία όπου τα παρέλαβαν οι Ιάπωνες. Από την Ιαπωνία τα εμπορεύματα επρόκειτο να μεταφερθούν στα στρατόπεδα αιχμαλώτων με δύο πλοία. Το Hoshi Mam θα μετέφερε 275 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας απευθείας στη Σαγκάη. Το Awa Mam θα μετέφερε τις υπόλοιπες προμήθειες στη Νοτιοανατολική Ασία. Και τα δύο πλοία ήταν σε θέση να μεταφέρουν φορτίο πολύ μεγαλύτερο από τις προμήθειες βοήθειας που τους είχαν ανατεθεί, και οι Ιάπωνες το εκμεταλλεύτηκαν πλήρως αυτό. Το Awa Mam είχε κανονική χωρητικότητα φορτίου περίπου 11.000 τόνων. Ήταν ένα από τα λίγα πλοία αυτού του μεγέθους που είχαν απομείνει στους Ιάπωνες. Το πολεμικό υλικό και οι προμήθειες ήταν στριμωγμένες στο απόλυτο όριο για μεταφορά με τα δύο πλοία.

Το  πρώτο πλοίο που απέπλευσε ήταν το Hoshi Mam. Μέσω της Ελβετίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες ενημερώθηκαν για την ακριβή ώρα αναχώρησης και για την πορεία του πλοίου κατά το πενθήμερο ταξίδι στη Σαγκάη. Το πλοίο έφυγε από την Ιαπωνία στις 8 Ιανουαρίου 1945 και έφτασε στη Σαγκάη χωρίς επεισόδια.

 

 

Οι Ιάπωνες ετοιμάζονται τώρα να χειριστούν το πολύ πιο περίπλοκο ταξίδι του Awa Mam. Η ακριβής πορεία του διαβιβάστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θα έφευγε από την Ιαπωνία στις 17 Φεβρουαρίου και θα σταματούσε στο Χονγκ Κονγκ, στην Ταϊβάν, στη Σαϊγκόν, Σιγκαπούρη, μερικά λιμάνια της Ινδονησίας και θα  επέστρεφε μέσω του στενού της Ταϊβάν στην Ιαπωνία. Θα είχε ειδικά σημάδια: λευκούς σταυρούς στα πλάγια και χωνιά και στα καλύμματα των καταπακτών της. Εκτός από τη λειτουργία με όλα τα φώτα πλοήγησης αναμμένα τη νύχτα, οι λευκοί σταυροί θα φωτίζονται ηλεκτρικά.

Μη ικανοποιημένοι με το να εκμεταλλευτούν την εγγύηση ασφαλούς διέλευσης με τη μεταφορά πολεμικού υλικού, οι Ιάπωνες επιχείρησαν ένα επιπλέον τέχνασμα. Σύμφωνα με το έγγραφο που στάλθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Awa Mam θα έπλεε για την Ιαπωνία μέσω των νησιών Ryukyu και τις ακτές της Κίνας, οι οποίες  όπως οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες γνώριζαν ήταν βαριά ναρκοθετημένες. Αν οι γνώσεις των συμμάχων ήταν λιγότερο ακριβής, το συμμαχικό Ναυτικό θα μπορούσε κάλλιστα να είχε στείλει υποβρύχια σε αυτήν την περιοχή με καταστροφικά αποτελέσματα. Περίπου ένα μήνα αργότερα, η πορεία του Awa Mam άλλαξε.

Μόλις ελήφθη η νέα πορεία και οι ημερομηνίες απόπλου του Awa Mam, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ έστειλε ένα μήνυμα σε όλα τα υποβρύχια στη θάλασσα στον Ειρηνικό. Αντί να στείλει το μήνυμα σε κρυπτογράφηση, το Πολεμικό Ναυτικό το έστειλε σε απλή γλώσσα. η αποστολή μεταδόθηκε τρεις φορές σε κάθε μία από τις τρεις διαδοχικές νύχτες. Κάθε μήνυμα καθόριζε την ακριβή διαδρομή και το πρόγραμμα του Awa Mam, έδινε την περιγραφή του και καθοδηγούσε όλα τα υποβρύχια να του επιτρέψουν να περάσει ανενόχλητο.

 

 

Κατά τη στιγμή της μετάδοσης, το Queenfish ήταν καθ' οδόν από τη Χαβάη προς το Saipan. Οι ατμοσφαιρικές συνθήκες κατά τη διάρκεια των τριών ημερών που μεταδόθηκε το μήνυμα ήταν τόσο κακές που το Queenfish δεν έλαβε ποτέ μια αναγνώσιμη έκδοση. Ωστόσο, δεν ήταν θέμα μεγάλης ανησυχίας για τον υπεύθυνο επικοινωνίας, επειδή ποτέ δεν στάλθηκαν σημαντικά μηνύματα χωρίς κρυπτογράφηση. Εν πάση περιπτώσει, μπορούσε να πάρει ένα αντίγραφο του μηνύματος όταν το πλοίο έφτασε στο Σαϊπάν —κάτι που έκανε. Ενώ το Queenfish βρισκόταν στο Saipan, το ίδιο μήνυμα επαναλαμβανόταν ξανά τρεις φορές την ημέρα για τρεις συνεχόμενες ημέρες. Για λόγους που ποτέ δεν εξηγήθηκαν πλήρως, το μήνυμα καταχωνιάστηκε και δεν εμφανίστηκε στον Λόγκλιν.

Στις 28 Μαρτίου, το Queenfish ήταν και πάλι στη θάλασσα. Ήταν μέρος μιας υποβρυχιακής αγέλης λύκων σε περιπολία στο Στενό της Ταϊβάν, όταν ελήφθη ένα άλλο μήνυμα, αυτή τη φορά κρυπτογραφημένο: «ΑΦΗΣΤΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟ AWA MARU ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΠΡΟΜΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ  ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥ X ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΣΑΣ ΜΕΤΑΞΥ 30 ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΙ 4 ΑΠΡΙΛΙΟΥ Χ ΘΑ ΕΙΝΑΙ  ΟΛΟΦΩΤΙΣΤΟ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΛΕΥΚΟΥΣ ΣΤΑΥΡΟΥΣ.”

Ο κυβερνήτης όντως είδε αυτό το μήνυμα, αλλά, δυστυχώς, απευθυνόταν σε όλα τα υποβρύχια στον Ειρηνικό από την Αυστραλία έως τα Αλεούτια Νησιά και δεν όριζε την πορεία του Awa Mam. Το μήνυμα είχε νόημα μόνο αν είχε δει τα προηγούμενα μηνύματα για το θέμα. Ο Λόγκλιν δεν τα είχε δει.

Τώρα ήταν 1 Απριλίου. Εκείνο το βράδυ, το Queenfish ειδοποιήθηκε από το σύντροφό του, το USS Sea Fox (SS-402), ότι είχε επιτεθεί σε μια μικρή συνοδεία. Ελπίζοντας να μπει σε κάποια από τις δράσεις, ο Λόγκλιν πέρασε γρήγορα μέσα από την ομίχλη με κατεύθυνση προς τον εχθρό. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, το Queenfish έπιασε ένα ραντάρ στις 17.000 γιάρδες, απόσταση στην οποία κανονικά ανιχνεύονταν ιαπωνικά αντιτορπιλικά. Επιπλέον, ο στόχος κινούνταν με 16 κόμβους —όχι ζιγκ-ζαγκ— και κατευθυνόταν κατευθείαν προς την περιοχή στην οποία το Sea Fox είχε κάνει την επίθεσή του. Ο Λόγκλιν πλησίασε σε απόσταση 1.200 γιαρδών, αλλά δεν τόλμησε να πλησιάσει, αφού ήταν πεπεισμένος ότι το Queenfish είχε να κάνει με ένα ιαπωνικό πολεμικό πλοίο. Η ορατότητα εκείνη τη νύχτα υπολογίστηκε ότι ήταν στις 200 γιάρδες. Κουνώντας το υποβρύχιο γύρω-γύρω για να πυροδοτήσει τους πρύμνιους σωλήνες του, ο Λόφλιν εκτόξευσε τέσσερις τορπίλες σε βάθος τριών ποδιών και με έκταση 300 γιάρδων - το είδος της επίθεσης που θα χρησιμοποιούσε κανείς εναντίον ενός αντιτορπιλικού. Τέσσερα διακριτά χτυπήματα φανέρωσαν στο πλήρωμα του Queenfish τα αποτελέσματα της επίθεσής του. Στην αναζήτηση επιζώντων το  Queenfish διέσωσε μόνο έναν άνδρα, έναν καμαρώτο που ονομαζόταν Kantora Shimoda, ο οποίος είπε στον Λόγκλιν ότι το Awa Mam ήταν το πλοίο που είχε καταστρέψει το υποβρύχιο.

 

 

Το στρατοδικείο για τον Λόγκλιν διεξήχθη από το πιο υψηλόβαθμο ναυτικό συμβούλιο των ΗΠΑ που συγκεντρώθηκε ποτέ. Στο τέλος, μπόρεσε να πείσει τα μέλη του συμβουλιου ότι, δεδομένων των πληροφοριών που είχε στο Queenfish, η επίθεσή του εναντίον του Awa Mam ήταν δικαιολογημένη. Κρίθηκε ένοχος μόνο για αμέλεια και του δόθηκε προειδοποιητική επιστολή. Μια τόσο ελαφριά πρόταση εξόργισε τον ναύαρχο Chester W. Nimitz, Ανώτατο Διοικητή των Ναυτικών Δυνάμεων των ΗΠΑ στον Ειρηνικό. Ανησυχούσε τόσο πολύ ότι οι Ιάπωνες θα διέπρατταν βάρβαρα αντίποινα εναντίον αιχμαλώτων των ΗΠΑ -ειδικά των υποβρυχίων- που έγραψε στα μέλη του διοικητικού συμβουλίου επιστολές επίπληξης, μια πολύ πιο σοβαρή τιμωρία από ό,τι είχε λάβει ο Λόγκλιν.

Αυτό, λοιπόν, είναι το πλαίσιο της ιστορίας του Awa Mam και του φημολογούμενου φορτίου χρυσού που μετέφερε, και που ενέπνευσε τελικά τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας να πραγματοποιήσει μια επιχείρηση εξερεύνησης μόνη της. Προφανώς ενεργώντας βάσει δεδομένων που τους έδωσε η ομάδα των αμερικανών στην προσπάθειά τους να δημιουργηθεί μια κοινή επιχείρηση, καθώς και όποια άλλη πληροφορία είχαν αποκτήσει από μόνοι τους οι Κινέζοι, πεπεισμένοι ότι υπήρχε θησαυρός στο πλοίο. Έτσι προχώρησαν στη ανέλκυση του Awa Mam μόνοι τους. Επί δύο χρόνια λειτουργούσαν με απόλυτη μυστικότητα. Στη συνέχεια, το 1979, ο υφυπουργός Επικοινωνιών της Κίνας είπε στους Ιάπωνες δημοσιογράφους ότι η Κίνα εντόπισε την Awa Mam το 1977 και από τότε προσπαθούσε να το ανελκύσει. Και πάλι, υπήρχαν πολλές εικασίες στις ειδήσεις. Για άλλη μια φορά, αναφέρθηκε ο αριθμός των πέντε έως δέκα δισεκατομμυρίων. Λέγεται ότι οι Κινέζοι διεξήγαγαν το μεγαλύτερο κυνήγι βυθισμένου θησαυρού στην ιστορία.

Τον Ιανουάριο του 1980, οι Κινέζοι ανακοίνωσαν μια ολοκληρωτική εξερεύνηση στο Awa Mam για το επόμενο έτος. Την ίδια στιγμή, σε μια ασυνήθιστα αποκαλυπτική δήλωση για εκείνη την κυβέρνηση, οι Κινέζοι δήλωσαν ότι τα τελευταία τρία χρόνια είχαν ολοκληρωθεί συνολικά 330 εργάσιμες ημέρες, είχαν γίνει 10.000 καταδύσεις και περίπου 10.000 κυβικά μέτρα λάσπης είχαν καθαριστεί. Το δελτίο τύπου συνέχισε λέγοντας ότι δέκα πλοία και περισσότεροι από 700 άνδρες εργάζονταν στη εξερεύνηση, μεταξύ των οποίων 100 δύτες. Η κινεζική κυβέρνηση πρέπει να ένιωθε πολύ σίγουρη για τις πληροφορίες της για να κάνει αυτές τις ανακοινώσεις, γιατί αν δεν βρισκόταν θησαυρός θα υπήρχε μεγάλη απώλεια προσώπου. Αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη προσπάθεια εξερεύνησης. Ήταν ένα σημαντικό κυβερνητικό εγχείρημα να ανακτήσει μια εκπληκτική περιουσία από τον βυθό της θάλασσας.

Όλο το καλοκαίρι του 1980, οι Κινέζοι κατέβαλαν τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια. Αλλά μέχρι τον Σεπτέμβριο, ο υφυπουργός Επικοινωνιών παραδέχτηκε στον κόσμο ότι δεν είχαν βρεθεί σπάνια μέταλλα ή θησαυρός. Αν και το ναυάγιο είχε εντοπιστεί και ταυτοποιηθεί με επιτυχία από το 1977 και οι κινεζικές αρχές πίστευαν ότι το πλοίο μετέφερε δισεκατομμύρια σε χρυσό και πολύτιμους λίθους. Μετά από περίπου 5 χρόνια και δαπάνες 100 εκατομμυρίων δολαρίων, η αναζήτηση διακόπηκε. Δεν βρέθηκε κανένας θησαυρός. Ωστόσο, ορισμένα προσωπικά αντικείμενα επιστράφηκαν στην Ιαπωνία.

Αυτή είναι μια ιστορία θησαυρού που έχει βυθιστεί, ωστόσο, δεν θα παραμείνει τυλιγμένη στο μυστήριο, δελεάζοντας τους τυχοδιώκτες σε όλο τον κόσμο να δοκιμάσουν την τύχη τους. Πρόσφατα, τα κομμάτια της παράξενης και τραγικής ιστορίας του Awa Mam έγιναν διαθέσιμα σε όλους μέσα από το άνοιγμα των αρχείων στα Εθνικά Αρχεία των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι εξελιγμένες αποκρυπτογραφικές τεχνικές επέτρεψαν στις Ηνωμένες Πολιτείες να διαβάζουν τις υψηλότερου επιπέδου διπλωματικές και στρατιωτικές ραδιοεπικοινωνίες του Τρίτου Ράιχ και της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας. Η διεξαγωγή της εκστρατείας του στρατηγού Dwight D. Eisenhower στην Ευρώπη και όλες οι επιχειρήσεις στον Ειρηνικό επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τις πληροφορίες που προέκυψαν από αυτές τις επικοινωνίες. Μέχρι πρόσφατα, αυτά τα μηνύματα παρέμεναν άκρως διαβαθμισμένα και μη διαθέσιμα στο κοινό των ΗΠΑ. Ωστόσο, με προεδρικό εκτελεστικό διάταγμα η Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας αποχαρακτήρισε μηνύματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τα διαβίβασε στα Εθνικά Αρχεία. Αυτά είναι τα απίστευτα μηνύματα Ultra και Magic. Ανάμεσά τους είναι θαμμένα τα ιαπωνικά μηνύματα που ασχολούνται με το άτυχο ταξίδι του Awa Mam.

Μέχρι στιγμής, έχουν εντοπιστεί 122 μηνύματα για το θέμα, που καλύπτουν την περίοδο από τον Δεκέμβριο του 1944 έως τις 14 Αυγούστου 1945. Τα μηνύματα αυτά στάλθηκαν από τους Ιάπωνες μέσω της διπλωματικής τους οδού. Όπως ίσχυε με τις περισσότερες ιαπωνικές ραδιοφωνικές εκπομπές υψηλού επιπέδου, αυτές αντιγραφόντουσαν τακτικά από χειριστές των ΗΠΑ που τις παρακολουθούσαν και προωθούντο σε ειδικούς αναλυτές για αποκρυπτογράφηση και αποκωδικοποίηση.

Λίγα λόγια επεξήγησης χρειάζονται σε αυτό το σημείο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν υπέκλεπταν κάθε μήνυμα που έστελναν οι Ιάπωνες για το Awa Marti. Ορισμένα αναμφίβολα χάθηκαν και δεν αντιγράφηκαν. Ωστόσο, με το συνδυασμό των διαθέσιμων μηνυμάτων, η ιστορία μπορεί να ολοκληρωθεί.

 

 

Στις αρχές του 1945, οι Ιάπωνες έστελναν πράγματι χρυσό, αλλά όχι στην Ιαπωνία. Τον έστελναν στα κατακτημένα εδάφη σε μια ύστατη προσπάθεια να υποστηριχθούν οι γρήγορα αποσυντιθέμενες θέσεις τους σε αυτές τις περιοχές. Το νόμισμα σε χαρτί δεν γινόταν πλέον αποδεκτό. Τα ιαπωνικά πιεστήρια χρήματος στην Κίνα έπρεπε να ενισχυθούν με χρυσό. Πολλοί Κινέζοι έμποροι άρχισαν να ζητούν χρυσό σε αντάλλαγμα για τις πρώτες ύλες τους. Η Ταϊλάνδη, ένας σύμμαχος της Ιαπωνίας που είχε προηγουμένως συμφωνήσει να παρέχει υλικοτεχνική υποστήριξη στους Ιάπωνες στρατιώτες που πολεμούσαν σε αυτό το μέτωπο, τώρα ζητούσε αποζημίωση μέρος της οποίας έπρεπε να είναι σε χρυσό. Η Ιαπωνία δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να συμμορφωθεί με αυτές τις απαιτήσεις για τον χρυσό της. Έτσι, τα δύο πλοία που προαναφέραμε, με την εγγυημένη ασφαλή διέλευση τους, χρησιμοποιήθηκαν για να αποσταλούν ράβδοι χρυσού. Δεκαπέντε τόνοι χρυσού φορτώθηκαν στο Hoshi Mara και άγνωστη ποσότητα στο Awa Marti. Επιπλέον, εκατομμύρια δολάρια σε νόμισμα μεταφέρθηκαν σε κάθε σκάφος. Έτσι σφυρηλατήθηκε η αρχική σχέση μεταξύ των πλοίων ασφαλούς διέλευσης και του χρυσού.

Το Hoshi Mara σήκωσε πρώτο την άγκυρα και μετά από ένα άστατο ταξίδι πέντε ημερών έφτασε στη Σαγκάη στις 13 Ιανουαρίου 1945, όπου ξεφόρτωσε τον χρυσό του. Αν και υπήρχαν μόνο 275 τόνοι ανθρωπιστικής βοήθειας στο πλοίο, οι Ιάπωνες ήταν σχολαστικοί στον χειρισμό των εμπορευμάτων, διευκρινίζοντας ότι πρέπει να δίνεται προσοχή ώστε να μην χαθεί ή να μην καταστραφεί τίποτα. Περαιτέρω, έπρεπε να υπογραφεί απόδειξη για την παράδοσή τους.

Αφού το Hoshi Mam έφυγε από τη Σαγκάη, πήγε στο Tsingtao και από εκεί πίσω στην Ιαπωνία, φτάνοντας στις 29 Ιανουαρίου. Το κύριο φορτίο του στο ταξίδι προς το σπίτι ήταν ένα φορτίο άνθρακα και χυτοσίδηρου. Ωστόσο, μια ειδική αποστολή μεταφερόταν με το πλοίο υπό τη φροντίδα δύο αστυνομικών: έξι κιβώτια κατασχεμένο όπιο, 19 κιβώτια ουίσκι και 52 κιβώτια με διάφορα εμπορεύματα. Ο ειδικός χειρισμός που παραχωρήθηκε σε αυτά τα αγαθά, μαζί με την αστυνομική φρουρά τους, πρόσθεσαν αναμφίβολα περισσότερη λάμψη για τις φήμες τα επόμενα χρόνια.

Στις 17 Φεβρουαρίου, το Awa Mam αναχώρησε από το Μότζι της Ιαπωνίας και έφτασε στη Σιγκαπούρη στις 2 Μαρτίου, όπως είχε προγραμματιστεί. Δεκαέξι ημέρες αργότερα, στις 18 Μαρτίου, ο Ιάπωνας πρέσβης στην Μπανγκόκ έστειλε ένα μήνυμα απευθείας στον Υπουργό της Μεγάλης Ανατολικής Ασίας στο Τόκιο:

«ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΙΒΩΤΙΑ ΜΕ ΧΡΥΣΑ ΡΑΒΔΙΑ ΕΦΤΑΣΑΝ ΣΤΙΣ 16 ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΟΥ ΣΙΑΜ. Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ (ΑΣΣΑΓΙ) ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΣΤΙΣ 17 ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΑΡΚΕΣΕΙ ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΝΑ ΜΗΝΑ.»

Όπως είχε προγραμματιστεί, όλος ο χρυσός που βρισκόταν επί του Awa Mam ξεφορτώθηκε στη Σιγκαπούρη και έφτασε στην Μπανγκόκ 14 ημέρες αργότερα. Πόσος χρυσός ήταν; Είναι δύσκολο να είμαστε βέβαιοι, αλλά οι φήμες λένε ότι η αξία αυτής της αποστολής, με βάση τις σημερινές τιμές της αγοράς, θα ξεπερνούσε τα 80 εκατομμύρια δολάρια.

 

 

Μετά την αναχώρηση από τη Σιγκαπούρη, το Awa Mam (πιθανόν εννοείται το "Awa Maru") προσέγγισε διάφορα λιμάνια της Ινδονησίας και γέμισε τις αποθήκες του με καουτσούκ και κασσίτερο — και τα δύο ήταν εξαιρετικά απαραίτητα στην πατρίδα. Επέστρεψε στη Σιγκαπούρη στις 24 Μαρτίου και αναχώρησε στις 28. Δεν έχουν ανακαλυφθεί μηνύματα που να αφορούν κάποιο ιδιαίτερο φορτίο, όπως κοσμήματα, πολύτιμα μέταλλα ή ράβδους χρυσού που να φορτώθηκαν στο Awa Maru όσο βρισκόταν στο λιμάνι της Σιγκαπούρης. Τα μηνύματα αυτής της περιόδου αφορούν κυρίως ανθρώπους που προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν μια θέση στο πλοίο. Οι περισσότεροι δεν τα κατάφεραν, επειδή το Τόκιο τηρούσε αυστηρά την αρχή ότι μόνο τεχνικοί με δεξιότητες ζωτικής σημασίας για τον πόλεμο έπρεπε να κλείνουν εισιτήριο επιστροφής.

Την ίδια ημέρα της ιαπωνικής παράδοσης, στις 14 Αυγούστου 1945, ο υπουργός Εξωτερικών της Ιαπωνίας Τόγκο απέστειλε μήνυμα στις ΗΠΑ μέσω της Βέρνης της Ελβετίας, ζητώντας αποζημίωση 196.115.000 γιεν (45 εκατομμύρια δολάρια) για την απώλεια 2.003 ζωών· 30.370.000 γιεν (7,25 εκατομμύρια δολάρια) για τα εμπορεύματα επί του πλοίου· και διάφορες άλλες απαιτήσεις, για συνολικό ποσό 227.286.600 γιεν ή περίπου 52,5 εκατομμύρια δολάρια. …Δεν γίνεται καμία αναφορά σε ράβδους χρυσού στο μήνυμα.

Ο ιαπωνικός λογαριασμός δεν πληρώθηκε ποτέ και το 1949 το θέμα θεωρήθηκε λήξαν.

Σήμερα το Awa Maru συνεχίζει να αναπαύεται στον βυθό των στενών της Ταϊβάν, κουβαλώντας μαζί του ένα αίνιγμα που συνδυάζει ανθρωπιστική αποστολή, στρατηγική παραπλάνηση και την αιώνια αναζήτηση για χαμένους θησαυρούς.