Εχθρός δεν είναι ο
λαός, κύριοι δικαστές
Είναι τα Μνημόνια και
οι νόμοι που θα έπρεπε να είχατε βγάλει αντισυνταγματικούς
Μη χτυπάτε τον...
γάιδαρο για να ακούσει το... σαμάρι για τις περικοπές στους μισθούς σας
Δεν ζει κανείς σε άλλο κόσμο για να μη βλέπει ότι οι μειώσει
στους μισθούς, στα επιδόματα και στις συντάξει έχουν πλήξει άγρια και τον
δικαστικό κλάδο. Ότι σε πάρα πολλές περιπτώσει οι απώλειες σε σχέση με τις
αποδοχές που έπαιρναν το 2009 ξεπερνάνε το 50% και έχουν έρθει σε απόγνωση,
γιατί δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, να αντιμετωπίσουν τις υποχρεώσει που
έχουν και την ίδια στιγμή να ζουν μια αξιοπρεπή ζωή (ακόμη και τα παιδιά τους)
που επιβάλλει το λειτούργημα τους. Να είναι τύπος και υπογραμμός παντού, μια
και οι φακοί είναι συνεχώς στραμμένοι πάνω τους. Ιδιαίτερα στην επαρχία, στις
μικρές πόλεις, όπου πρέπει να προσέχουν ακόμη και με ποιον κάνουν παρέα. Και
από πάνω δεν τους επιτρέπεται να δουλέψουν κάποιες ώρες αλλού, όπως κάνουν
εργαζόμενοι σε άλλους κλάδους, για να καλύψουν το μνημονιακό «κούρεμα» των
αποδοχών τους.
Αντιλαμβανόμαστε τον δικαιολογημένο θυμό και την οργή που
νιώθουν. Και ασφαλώς έχει επιπτώσεις στη νηφαλιότητα που πρέπει να διαθέτουν
για να φέρουν σε πέρας την υψηλή αποστολή που έχουν. Να δικάσουν δίκαια, χωρίς
επιρροές από τη γενικότερη ατμόσφαιρα λαμβάνοντας υπόψη ότι και οι συνάνθρωποι
τους στο ίδιο καζάνι ζούνε. Την αφόρητη κατάσταση που έχουν προκαλέσει τα
Μνημόνια δεν μπορεί να μην τη λαμβάνει υπόψη του ο δικαστής πριν καταλήξει στην
απόφαση που θα εκδώσει. Δεν μπορεί να μην προσμετρά στη διαμόρφωση της ότι
ξαφνικά ένας επιχειρηματίας, από εκεί που ήταν συνεπής, τώρα δεν πληρώνει τα
χρέη του ή για πλάκα έβαλε λουκέτο; Δεν φταίει αυτός αν το κράτος κατέρρευσε
και εκείνοι που πράγματι φταίνε, που κυβέρνησαν, του λένε σκάσε και πλήρωνε,
αλλιώς θα σε κλείσω στα κάγκελα, χωρίς να ρωτάνε αν υπάρχει φράγκο στο ταμείο.
Δεν φταίει ο μαγαζάτορας που δεν σταυρώνει πελάτη. Κανένας δεν έγινε μαζοχιστής
για να του αρέσει να τον γυρίζουν με τις χειροπέδες.
Μπρος σε αυτήν την τραγική πραγματικότητα, όπου μέσα σε
τέσσερα χρόνια ανατράπηκαν όλα, βούλιαξαν επιχειρήσεις. Στρατιές είναι οι
άνεργοι, στους οποίους μετράνε και πρώην πια καταστηματάρχες, πολλοί μάλιστα να
ψάχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες για να βρουν κάτι να χορτάσουν την πείνα τους. Δεν
μπορεί ο δικαστής να κλείνει τα μάτια
και να επιβάλλει ποινές πιο αυστηρές από εκείνες που επέβαλλε πριν από την
εξαθλίωση.
Αρνούμαστε να δεχθούμε αυτό που όλο και περισσότερο ακούγεται
στους καφενέδες, ότι τα δικαστήρια μοιράζουν ποινές σαν να πρόκειται για...
στραγάλια από... εκδίκηση. Ότι θέλουν να στείλουν μήνυμα στην κυβέρνηση για τις
άγριες περικοπές στις αποδοχές τους. Ακόμη κι αν αυτό ισχύει, δεν είναι δυνατόν
να χτυπάς τον γάιδαρο για να ακούσει το... σαμάρι.
Αν, αγαπητέ κύριε δικαστά, θέλεις να αντισταθείς σε αυτήν τη λαίλαπα της κατεδάφισης της ζωής
του λαού, που συντρίβει και τη δική σου, έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις,
προστατεύοντα και τη ζωή των παιδιών σου. Να βγάλεις αντισυνταγματικά τα
Μνημόνια και τους νόμους που επιβάλλουν τα «χαράτσια» και το πετσόκομμα των
μισθών και των συντάξεων, όπως έγινε στην Πορτογαλία Και τότε θα έχεις σύμμαχο
την κοινωνία, στη συντριπτική πλειοψηφία της. Σε έναν αγώνα κοινό για όλους.
Για μια πατρίδα χωρίς «τρόικες» και μπάστακες. Που δεν θα δίνει κάθε μήνα
αναφορά στον κάθε κύριο Τόμσεν, Μός και Τράα.
"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου