Translate -TRANSLATE -

Πέμπτη 10 Μαΐου 2018

Χριστόδουλος: Γιατί εγώ, Θεέ μου…



 Χριστόδουλος: Γιατί εγώ, Θεέ μου…

Δέκα χρόνια έκλεισαν από τότε που έφυγε ο Χριστόδουλος που λάτρεψε ο κόσμος, ο δικός του άνθρωπος… Εδώ η τελευταία εξομολόγηση του αλησμόνητου Αρχιεπισκόπου λίγο πριν το τέλος, στο «ΠΑΡΟΝ»

Αύγουστος του 2007, λίγες μέρες πριν από το ταξίδι στο Μαϊάμι, όπου τον περίμενε ο κεφαλονίτης μεγαλοχειρουργός Ανδρέας Τζάκης με τις χιλιάδες επιτυχείς μεταμοσχεύσεις ήπατος, βράδυ μιας Δευτέρας βρεθήκαμε στο σπίτι του Αρχιεπισκόπου στη Φιλοθέη, όπου η κουβέντα εξελίχθηκε σε μια εξομολόγηση. Στη μία ώρα που κράτησε εκείνη η συνάντηση με τον Χριστόδουλο, έβλεπες το πάθος για τη νίκη…
Σε όλη τη διάρκεια της φιλικής συζήτησης, όπου η συγκινησιακή φόρτιση ήταν διάχυτη και κανείς μας δεν προσπάθησε να την αμφισβητήσει, με την ανθρώπινη διάσταση να ξεχειλίζει, έβλεπες έναν Χριστόδουλο που τίποτε δεν έδειχνε, δεν άφηνε να εννοηθεί ότι ανέβαινε μια μεγάλη ανηφόρα, το μεγάλο βουνό, όπως είπε χαρακτηριστικά, έχοντας βγει νικητής στον πρώτο γύρο…
Με χρώμα ζωντανό στο πρόσωπο, με εκείνα τα μάτια τα σπινθηροβόλα, αλλά και με τη συγκίνηση κάπου κάπου να τα θολώνει και τη φωνή να παίρνει άλλη χροιά, με λιγότερα κιλά αλλά απόλυτα κύριος του εαυτού του…
Δεν έκρυβε τη μεγάλη δυσκολία που είχε περάσει και έφτασε στο σημείο να παραδεχθεί ότι λύγισε, όπως ο Χριστός στον σταυρό, και είπε μέσα του:
– Γιατί εγώ, Θεέ μου… Γιατί σ’ εμένα και όχι κάπου αλλού…
Όμως, τελικά το πήρα πίσω, γιατί έμοιαζε με ύβρι, ήταν σαν να ελέγχω τον Θεό, είπε.
Περιέγραψε τις ώρες εκείνες τις δραματικές, τις νύχτες της εντατικής, τις στιγμές που όλα παίζονταν, τον αγώνα που έδωσε με τον θάνατο… φθάνοντας στο σημείο να πει:
– Μίλησα με τον θάνατο, αλλά δεν παραδόθηκα.
Και σαν άνθρωπος, πλέον, ομολόγησε:
– Είναι άλλο να λες για τον θάνατο και άλλο να βλέπεις τον θάνατο απέναντί σου να σε διεκδικεί και να αντιστέκεσαι, να μην παραδίδεσαι… Συνήθισα, όμως, τον θάνατο…
Όλη η κουβέντα ήταν συγκλονιστική. Από την κορύφωση του αγώνα στην πικρή πραγματικότητα:
– Είδα ότι δεν είμαι τίποτα, όλα ανά πάσα στιγμή μπορούν να διακοπούν. Ένιωσα το αίσθημα της ταπείνωσης…
M.K.


Άλλο να μιλάς για τον θάνατο και άλλο να τον βλέπεις απέναντί σου…

Τέλος του 2007. Δεκέμβρης έγραφε το ημερολόγιο…
Λίγο πριν αποχαιρετίσει τούτο τον κόσμο. Η εγχείρηση στο Μαϊάμι δεν σταμάτησε την αρρώστια… Η τελευταία κουβέντα που είχαμε με τον Χριστόδουλο που λάτρεψαν οι Έλληνες, όπου κι αν ανήκαν πολιτικά. Έτοιμος για το στερνό ταξίδι. Ακόμη και σε αυτές τις στιγμές, εμψύχωνε τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, που ανησυχούσαν για τις μεταπτώσεις που παρουσίαζε η υγεία του…
Ο μόνος που δεν ανησυχούσε ήταν ο ίδιος.
Κάποια στιγμή τον ρωτήσαμε τι σκεφτόταν εκείνες τις ατελείωτες ώρες της εντατικής. Να τι μας είπε:
– Εκεί βρισκόμουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μπορώ να πω. Δηλαδή, είχα και παραισθήσεις. Έκλεινα τα μάτια μου και μεταφερόμουν σε άλλον κόσμο, δεν είχα πλήρη επαφή, ας το πούμε έτσι. Δεν ξέρω, ίσως ήταν τα φάρμακα που έπαιρνα, ήταν η μετεγχειρητική κατάσταση η οποία μου δημιουργούσε αυτές τις καταστάσεις, γι’ αυτό και έβλεπα μπροστά μου ανθρώπους με τους οποίους συνομιλούσα.
Μου τα λένε τώρα οι ιερείς που ήταν εκεί δίπλα μου και οι γιατροί. Ότι κούναγα το χέρι μου, ότι αλλού έβαζα υπογραφές, αλλού ευλογούσα, αλλού έλεγα «μη στεναχωριέστε, εγώ θα γυρίσω πάλι».
Τέτοια λόγια, που δεν τα θυμάμαι εγώ να τα έχω πει. Τα έλεγα μέσα σ’ ένα είδος παραληρήματος.
Αλλά υπήρξαν και νηφάλιες στιγμές, που εκεί πράγματι έκανα επιστράτευση των δυνάμεών μου και είπα στον εαυτό μου ότι τώρα είναι η ώρα αυτά που διδάσκεις τόσα χρόνια στον κόσμο να τα εφαρμόσεις στον εαυτό σου. Και είπα μέσα μου, και το λέω και στους φίλους, μεγάλη η απόσταση λόγων και έργων.
Άλλο να λες για τον θάνατο, να λες για τη δοκιμασία, για τον πόνο, και άλλο να είσαι μέσα στον πόνο, μέσα στη δοκιμασία, μέσα στο καμίνι και να βλέπεις απέναντί σου τον θάνατο και να αντιπαλεύεις μαζί του, να σε διεκδικεί και να φεύγεις, να αντιστέκεσαι, ας πούμε, και να μην παραδίδεσαι. Μεγάλη υπόθεση…
– Φοβηθήκατε καθόλου;
– Ομολογώ πως όχι. Δεν φοβήθηκα γιατί από την αρχή μού είχαν εμπνεύσει την πεποίθηση οι γιατροί ότι είναι ελέγξιμη η κατάστασή μου και επομένως δεν θα διέτρεχα κανέναν κίνδυνο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν κίνδυνοι. Κίνδυνοι υπήρχαν και οφείλω στην πίστη μου κυρίως αυτή μου την αντοχή.


Ο Χριστόδουλος στην καθημερινότητα…
Πρωτεύουσα θέση στην καρδιά και τις συναντήσεις του είχαν οι νέοι
Η συνεργάτις του κ. Εύφη Μητώση καταγράφει τις αναµνήσεις της

«Tοιούτος ημίν έπρεπεν αρχιερεύς» (28-4-1998).

Ήταν η φράση που συμπεριέλαβα στη συγχαρητήρια επιστολή που έστειλα στον νεοεκλεγέντα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλο και στην οποία πήρα την έντυπη ευχαριστήρια απάντησή του, που µε χειρόγραφη προσθήκη, όπως συνήθιζε, ζητούσε την προσευχή µου για δύναμη στο έργο του.
Ύστερα από ενάμιση χρόνο, ανταποκρινόμενη στην τιμητική για µένα πρότασή του, ανέλαβα διευθύντρια του ιδιαίτερου γραφείου του, όπου παρέμεινα για περισσότερα από τρία χρόνια. Αργότερα, και για άλλα δύο χρόνια, μέχρι τον θάνατό του, ανέλαβα διευθύνουσα σύμβουλος της Εταιρείας Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και Επικοινωνίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, συμβάλλοντας, στο μέτρο των δυνατοτήτων µου και των αρμοδιοτήτων µου και µε δεδομένη την όποια επαγγελματική και πολιτική εμπειρία µου, στη διαμόρφωση της καθημερινότητάς του και στο ευρύτερο έργο του.
Κάθε μέρα αποκάλυπτα -και θα έλεγα εντυπωσιαζόμουν- το μεγαλείο της καρδιάς, του μυαλού και της εκρηκτικής προσωπικότητάς του, που αναδεικνυόταν μέσα από µια χαρακτηριστική απλότητα.
Ζούσε μέσα στον κόσμο, στην κοινωνία, στην πολιτική, στον πολιτισμό, στη ζωή, όμως συνδέοντας πάντα και όλα µε τη λειτουργικότητα της Εκκλησίας. Ακούραστος, απολάμβανε «ψυχή τε και σώματι» όλες τις εκκλησιαστικές ακολουθίες µε το ίδιο λατρευτικό πάθος, σε ένα ταπεινό εκκλησάκι και σε έναν μεγαλοπρεπή ναό!
Καθημερινά διέθετε όσο χρόνο χρειαζόταν για να αναγνώσει και να απαντήσει, πολλές φορές ιδιοχείρως, στις δεκάδες επιστολές επωνύμων και ανωνύμων, πολιτικών και πολιτών, φορέων εκκλησιαστικών και µη, ελλήνων και ξένων ορθοδόξων και µη, που µε τον τρόπο τους εξέφραζαν τον θαυμασμό τους ή τον έκαναν κοινωνό των προβλημάτων τους, του πόνου τους, των αιτημάτων τους, περιμένοντας την αποτελεσματική παρέμβασή του, την παρηγορητική επιστολή του ή την απευθείας επαφή μαζί του.
Ατέλειωτες ήταν οι ώρες των συναντήσεών του, σχεδόν καθημερινά, µε όλους, ανάμεσα στους οποίους πρωτεύουσα θέση, στην καρδιά του και στο πρόγραμμά του, είχαν τα παιδιά, οι νέοι, οι μαθητές, από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Τόσο που µε τον καιρό έγινε παράδοση να τον επισκέπτονται, σχεδόν «προσκυνηματικά» στη διάρκεια των σχολικών εκδρομών τους στην Αθήνα, όταν δεν πήγαινε ο ίδιος στα σχολεία τους.
Η Αρχιεπισκοπή έγινε ο φυσικός χώρος για χιλιάδες νέους, μαθητές και όχι µόνο, που γοητευμένοι τον άκουγαν να τους μιλά µε τον δικό του, ζεστό, αληθινό, γλαφυρό, συναρπαστικό τρόπο, συχνά δακρυσμένος για την πατρίδα, την Ελλάδα, το μεγαλείο των προγόνων µας, τη λαμπρή ιστορία µας, την Ορθοδοξία, την αγάπη στον Θεό και τους ανθρώπους και, φυσικά, µε τα γνωστά, ευχάριστα και πάντα διδακτικά ανέκδοτά του!
Τον θυμάμαι όταν κλήθηκε να κάνει τα εγκαίνια του μετρό στην Αθήνα. Πέρασε ώρες μπροστά στον υπολογιστή του, συνηθισμένη για µας τους συνεργάτες του εικόνα, για να συντάξει τη σχετική µε το έργο ευχή, φυσικά στην εκκλησιαστική πλούσια γλώσσα.
Πολυσχιδής προσωπικότητα, φωτεινή, ανεπανάληπτη. Αυθόρμητος και παρορμητικός πολλές φορές. Ακούραστος, μαχητικός σε όλα τα εθνικά, πνευματικά, κοινωνικά, εκκλησιαστικά προβλήματα, κοντά στον πονεμένο, τον κουρασμένο, τον άρρωστο, τον αδύνατο, τον πτωχό, τον πιστό, εκφράζοντας πάντα δυναμικό λόγο, αγγίζοντας και τον χώρο της πολιτικής, έστω στις παρυφές της, όσο και αν ενοχλούσε.
Μοναδικός, επικοινωνιακός, ασκούσε ασυνήθιστη γοητεία στους συνομιλητές και τους ακροατές του, πάντα χαμογελαστός, οραματιστής, επαγρυπνών για την Εκκλησία και την πατρίδα, την Ορθοδοξία, την Ελλάδα. Ξεχωριστός εκκλησιαστικός άνδρας και φανατικός πατριώτης.
Άριστος γνώστης των θεολογικών θεμάτων και της εκκλησιαστικής και όχι µόνο παράδοσης, που µε πείσμα τιμούσε και διέδιδε. Θεοστόχαστος και διορατικός, συναρπαστικός. Με χαρακτηριστική απλότητα και, φυσικά, χιούμορ.
Τι να πρωτοθυμηθείς, τι να πρωτογράψεις!
Με σεβασμό στην αιώνια μνήμη του
Η συνεργάτις του
Εύφη Μητώση

Το τρίπτυχο της ζωής του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου


Του
Μητροπολίτη Καισαριανής,
Βύρωνα και Υμηττού
κ. ΔΑΝΙΗΛ
«Mακριος ν ξελξω κα προσελβου· κατασκηνσει ν τας αλας σου… σ δ, Κριε, ες τν αἰῶνα μνεις, κα τ μνημσυνν σου ες γενεν κα γενεν» (Ψαλμο ξδ΄ (64), 5, ρα΄ (101), 13)
Συμπληρώνονται δέκα χρόνια πό τς κδημίας πρός τόν Κύριο το μακαρί τ λήξει γενομένου οιδίμου ρχιεπισκόπου θηνν καί Πάσης λλάδος κυρο Χριστοδούλου. Τελέσαμε τήν θεία Λειτουργία γιά νά νωθομε μυστικά μέ τόν Κύριό μας καί λους τούς γίους καί σους ζησαν μέ πίστη καί λπίδα τς ζως αωνίου καί προσευχηθήκαμε γιά τόν Πρωθιεράρχη τς κκλησίας μας κατά τήν ποστολική προστροπή: «πρτον πντων ποιεσθαι δεσεις, προσευχς, ντεξεις, εχαριστας, πρ πντων νθρπων» (Πρός Τιμόθεον Α΄, β΄, 1)
Μέ κατώδυνη ψυχή καί βαθύτατη θλίψη γιά τήν πουσία του πό τήν ζωή μας καί τήν κκλησία μας στηρίζουμε τήν λπίδα μας στόν Κύριο καί Δεσπότη τς ζως μας παρακαλώντας νά μή μς γκαταλείψει.
1) Θυμώμαστε τό τρίπτυχο τς ζως καί τς διακονίας το μακαριστο ρχιεπισκόπου Χριστοδούλου
α. Πίστη καί σεβασμό στό Θεό
Μία πιδίωξη εχε στήν σκέψη του, στίς ποφάσεις του, στά ργα του νά πηρετήσει τό θέλημα το Θεο. γώ κατεστάθην λεγε στήν ψηλή ατή καθέδρα τς ρχιερωσύνης γιά νά ξαγγέλλω «τό πρόσταγμα το Κυρίου» νυποχώρητα (Ψαλμο β΄, 6-7). γωνιζόταν γιά τήν διαφύλαξη τν νόμων το Θεο στω κι ν ο «νδρες ναθώθ» τόν πειλοσαν λέγοντας «ο μ προφητεσεις π τ νματι Κυρου, ε δ μ, ποθν ν τας χερσν μν» (ερεμίου ια΄, 21). Δέν σο πιτρέπουμε, δηλαδή νά προφητεύεις νά κηρύττεις τά θελήματα το Θεο. κενος μως ς ρωϊκός Ποιμένας καί Προφήτης ς πόστολος Πέτρος παντοσε «πειθαρχεν μλλον Θε νθρώποις» (Πράξεων ε΄, 29). λόκληρη ζωή του ταν μιά πειθαρχία στό θέλημα το Θεο, στούς εαγγελικούς νόμους.
β. Τιμή καί γάπη πρός τήν κκλησία
Τιμοσε τούς θεσμούς τς κκλησίας πού πηρετοσε μέ θεο ζλο. Χαιρόταν νά λειτουργε, νά προσταται συνάξεων, νά τελε ερές κολουθίες, νά ψάλει με΄τήν γλυκύφθογγη φωνή του καί τήν μουσική του κατάρτιση. Κατάρτιζε στελέχη. νεθάρρυνε πρωτοβουλίες πού διδαν μαρτυρία τς ζως, τς πνευαματικόητος τς κκλησίας καί λπίδα στόν κουρασμένο και τραυματισμένο πό τά πάθη τς μαρτίας νθρωπο. Σεβόταν τούς θεσμούς τς κκλησίας. Τιμοσε τά πρόσωπα τς κκλησίας, τούς γίους της. κτιμοσε τό πατροπαράδοτο σέβας δηλαδή τήν κκλησιαστική Παράδοση καί καλοσε τούς πιστούς νά ντλήσουν π’ ατή μπνευση, παρηγορία, παραδείγματα, νίσχυση καί γωνιστικότητα. Προέτρεπε τούς πάντες διαίτερα τούς νέους νά τιμον τήν πνευματική τους ταυτότητα καί κληρονομιά, τι εναι λληνες καί ρθόδοξοι.
γ. Διακονία πρός τόν πλησίον
θελε κκλησία μέ τήν ποιμαντική Της νά γκαλιάζει λες τίς νάγκες το νθρώπου πνευματικές καί λικές. διαίτερη μέριμνα δειχνε γιά λες τίς λικίες καί τίς κοινωνικές μάδες γιά τούς μαθητές, τούς φοιτητές, τούς ργαζομένους, τούς πιστήμονες, τούς γονες, τούς λικιωμένους, τούς πονεμένους, τούς σθενες. εδική προσευχή πού εχε συνθέσει γιά νά ναπέμπεται κατά τήν πόλυση τς θείας Λειτουργίας τν Χριστουγέννων μαρτυρε περίτρανα τι συνείχετο πό τήν γωνία καί τήν μέριμνα γιά τόν πλησίον, πως μολογε πόστολος Παλος : «Τς σθενε, κα οκ σθεν; τς σκανδαλζεται, κα οκ γ πυρομαι; » (Πρός Κορινθίους Β΄, ια΄, 29)
* * * * *
2) Θυμώμαστε τι στήν ζωή του παληθευόταν καθημερινά δήλωση το ποστόλου Παύλου: «Γι’ ατό γωνιζόμαστε μέ ζλο γιά νά εμαστε εάρεστοι στό Θεό»
πίστη καί σχατολογική λπίδα το Προκαθημένου τς κκλησίας μας πό τήν ποία ντλοσε δύναμη γιά νά γωνίζεται ποστηρίζοντας τά δίκαια τς κκλησίας καί τά πνευματικά δικαιώματα τν πιστν χει διατυπωθε πό τόν πόστολο Παλο (Πρός Κορινθίους Β΄, ε΄, 1-10)
* * * * *
Γιά λα ατά προσευχόμαστε καί παρακαλομε τόν πουράνιο Θεό καί Πατέρα μας, τόν Κύριο ζώ­ντων καί τεθνεώτων καί δίκαιο Κριτή καί Μισθαποδότη Πρωθιεράρχης νά κούσει τήν εκταία φωνή:
«ε, δολε γαθ κα πιστ! π λγα ς πιστς, π πολλν σε καταστσω· εσελθε ες τν χαρν το κυρου σου» (Ματθαίου κε΄, 21).
Δηλαδή: «Εγε, καλέ καί μπιστε δολε! ποδείχτηκες ξιόπιστος σέ μικρές ποθέσεις, γι’ ατό θά σο μπιστευτ μεγαλύτερες. λα νά γιορτάσεις μαζί μου».
Αωνία ατο μνήμη!
-----
• Το παραπάνω κείμενο είναι η «Επιμνημόσυνη Δήλωση» του Μητροπολίτη κ. Δανιήλ στη δέκατη επέτειο της κοιμήσεώς του για τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: