Translate -TRANSLATE -

Δευτέρα 12 Μαΐου 2025

Το σκαλί και η φαρσοκωμωδία της εξουσίας

 


Το σκαλί  και η φαρσοκωμωδία της εξουσίας

Μου έφτιαξε πάλι την μέρα μου σήμερα ο Επαμεινώνδας. 

Προχθές πήγα να συζητήσω μια ένσταση κατά πρωτοκόλλου κατεδάφισης στη Περιφέρεια μου λέει. Στον διάδρομο, πέφτω πάνω στον Περιφερειάρχη – τύχη βουνό – παλιός συμφοιτητής μου. Κάπου τρία χρόνια μέναμε σχεδόν στο ίδιο ξενοδοχείο, και πολλές φορές τρώγαμε και μαζί. Μου έδωσε το χέρι τυπικά, τόσο ξερά που λες και μου παρέδιδε το κλειδί του γραφείου του. Εγώ, χαρούμενος σαν παιδί που βλέπει παλιό φίλο στο πανηγύρι, τον ακολούθησα στο γραφείο του.

«Συγχαρητήρια με όλη μου την καρδιά για την εξέλιξή σου», του λέω.

«Ευχαριστώ», μου απαντάει ξερά και μου γύρισε την πλάτη για να κάνει ένα τηλεφώνημα – τόσο δηλαδή «θερμή» υποδοχή που κόντεψα να πάθω ψύξη. Ευτυχώς που το κατάλαβα, και έφυγα διακριτικά, πριν με πάρει είδηση.

Αργότερα, ήθελα μια πρόταση νόμου, περιφερειακός σύμβουλος βλεπεις, τρομάρα μου, και τηλεφώνησα στο γραφείο ενός φίλου βουλευτή. Μου απαντά μια δεσποινίς με φωνή GPS:

— «Ο κύριος βουλευτής είναι σε σύσκεψη».
— «Πείτε του πως έρχομαι αμέσως», της λέω.

Σε πέντε λεπτά ήμουν στο γραφείο του. Δίνω το όνομά μου.

— «Δυστυχώς, έφυγε», μου λένε.
— «Πότε;»
— «Πριν από πέντε λεπτά.»
— «Του είπατε πως έρχομαι;»
— «Ναι…»

Εκεί κατάλαβα το υπονοούμενο – «δεν είμαστε για σένα, μάστορα» – και βγήκα στον δρόμο με το κεφάλι ψηλά και την ψυχή χαμηλά.

Βγάζω από την τσάντα μου ένα χαρτί, στέκομαι στη γωνία και γράφω – όρθιος όπως ήμουν – τους παρακάτω στίχους: 

 

Βρε τι παθαίνει ο άνθρωπος,
όταν δεν είναι άνθρωπος!
Ένα σκαλί σαν ανεβεί –
σε τούτη την παλιοζωή –
τους άλλους βλέπει μυίγες

Βρε πώς φουσκώνει ο άνθρωπος
– όταν του δώσουνε σκαλί –
και γίνεται ξεδιάντροπος,
σαν κοκορόμυαλο πουλί!


Σιγά βρε ανθρωπάκι του Θεού!
Και μην αντρειεύεσαι πολύ:
Θα ’ρθεις στα πόδια του λαού
σαν σου τραβήξουν το σκαλί.

 

Και τότε – αλί και τρις αλί –
θα ’χουν μυαλό πια οι «χαζοί»,
θα ’ναι άλλοι οι ισχυροί
κι εσύ ο φτωχός, δίχως σκαλί.

 

Γύρισα στο γραφείο μου, καθαρόγραψα τους στίχους και άρχισα να τους σιγοτραγουδάω – πρώτα στο «Σήκω ρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε». Δεν μου έβγαινε όμως. Έτσι το άλλαξα μετά στο «Πόσο πουλιέται το φιλί στη δύση, στην ανατολή» ούτε και αυτό μου έβγαινε. Βασάνισα λίγο το μυαλό μου και τα παράτησα.

Α, να κουρεύεστε, είπα, και  εσείς, και τα αξιώματά σας και τα σκαλιά σας!

Μετά το φιλοσόφησα. Το κακό δεν είναι για το σκαλί  στο οποίο ανεβαίνει κάποιος. Το κακό είναι ότι μόλις το ανεβούνε λάθος άνθρωποι καβαλάνε και το καλάμι και δεν βλέπουν πια τους ανθρώπους  που εκπροσωπούν παρά μόνο τις φιλοδοξίες τους και τους αυλοκόλακες τους..

Τελικά : Το σκαλί δεν φτιάχνει ανθρώπους. Τους ξεγυμνώνει.

Κατάλαβες φίλε;;;

Δεν υπάρχουν σχόλια: