Θα σας αφηγηθώ σήμερα την ιστορία του Πέτρου Μολυβιάτη. Του Πέτρου, όπως τον φώναζε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής καθώς από το Σεπτέμβρη του 1974 που έκλεισε η διπλωματική του καριέρα στο Υπουργείο Εξωτερικών και πέρασε το κατώφλι του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν έλλειψε ποτέ έστω και για μισή μέρα, από το πλευρό του.
Από τ' Αϊβαλί στη Χίο
Στις 24 Σεπτεμβρίου 1922 βγήκαν ντελάληδες στα σοκάκια, στο Αϊβαλί, και ανακοίνωσαν ότι όλοι οι άνδρες των Κυδωνιών πάνω από 18 ετών και κάτω από 45 έπρεπε να ετοιμαστούν για να καταταγούν στον τουρκικό στρατό εντός δυο ήμερων. Όσοι προσπάθησαν να δραπετεύσουν και συνελήφθησαν από τις τουρκικές περιπόλους, εκτελέστηκαν επί τόπου.
Ο Ηλίας Μέλλος, στο Αϊβαλί, δεν είχε κλείσει τα δεκαοκτώ. Όμως η οικογένεια του έτρεμε για το κακό που τον περίμενε. Η Αγάπη, η ακριβή του αδελφή, πήρε τους δρόμους με ό,τι είχε και δεν είχε πασχίζοντας να τον γλιτώσει. Αν έπρεπε να ιστορήσω τι έκανε αυτή η γυναίκα, θα έπρεπε να ξαναγράψω το βιβλίο της.
Όσο για τον Ηλία Μέλλο, αφού κατέβηκε στην κόλαση, σπάζοντας πέτρες στα τάγματα εργασίας, γύρισε πίσω ζωντανός καταθέτοντας στην ελληνική πεζογραφία την συγκλονιστικότερη ιστορική μαρτυρία της εποχής, «το Νούμερο 31328». Ο Ηλίας Μέλλος έγραψε όλα τα βιβλία του με το ψευδώνυμο Ηλίας Βενέζης. Η Αγάπη Μέλλου είναι η μάνα του Πέτρου Μολυβιάτη και ο Ηλίας Βενέζης ο θείος του.
Η οικογένεια Μέλλου στο Αϊβαλί, με μακρινή καταγωγή από τη Λέσβο, ήταν έμποροι λαδιών με καλό όνομα στην αγορά της Μασσαλίας. Το σπίτι τους, απέναντι από το Άγιασμα, ήταν ανοικτό σε όλους. Έμποροι ήσαν και οι Μολυβιάτες. Οι δύο οικογένειες έφτασαν πρόσφυγες στην Ελλάδα με την ψυχή στο στόμα και την πίστη στο Θεό. Όπως όλοι. Ενάμισι εκατομμύριο Μικρασιάτες. Λίγο μετά την Καταστροφή ο Γιώργος Μολυβιάτης παντρεύεται την Αγάπη Μέλλου. Καθώς οι Κυδωνιάτες είχαν τρανή παράδοση στα Γράμματα, διορίζεται στο Δημόσιο, διευθυντής στη Νομαρχία Χίου.
Κανείς από φίλους και συγγενείς δεν θυμάται να πήρε ο Γιώργος Μολυβιάτης ανώτερος δημόσιος υπάλληλος, σαράντα χρόνια προσφορά στο κράτος, μισή ημέρα άδεια. Στη Χίο το 1928, γεννήθηκε ο Πέτρος Μολυβιάτης. Έμειναν στο νησί ως το 1939. Τότε ήρθε η μετάθεση για τη Λαμία.
Εκεί ο Πέτρος τελείωσε το γυμνάσιο. Ένας συμμαθητής του, που ασχολείται με τα δημοτικά πράγματα στη Λαμία, θυμήθηκε ότι είχαν ένα σπουδαίο φιλόλογο που τους έμαθε καλά ελληνικά. «Τον Παπασπύρου, Θεός 'σχωρέστονε. Εξαίρετος δάσκαλος μόνον που από το πολύ πάθος του να μας τα μάθει, μας έλειωνε στο ξύλο. Τον Μολυβιάτη δεν τον έδειρε ποτέ. Οχι γιατί ήταν ο πιο καλός ο μαθητής. Αλλά και γιατί ο πατέρας του ήταν συνάδελφος του Δημοσίου...»
Ο συνάδελφος του Δημοσίου, με τον μισθό του Δημοσίου, ίσα - ίσα που εξασφάλιζε τα προς το ζην για την οικογένεια του. Για τη γυναίκα του και τα δύο του αγόρια.
Συμφοιτητής με Β. Κόκκινο και Κ. Παπουλια
Το 1948, μέσα στον Εμφύλιο, ο Πέτρος τελειώνει το Γυμνάσιο και ο πατέρας του τον στέλνει στην Αθήνα. Μαθαίνει πως σε δέκα ημέρες δίνουν εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Ένας συμφοιτητής του ισχυρίζεται πως ουδέποτε στη ζωή τους είδαν περισσότερο... σινεμά από εκείνες τις δέκα ημέρες, ώσπου να δώσουν εξετάσεις στη Νομική.
Τι να διαβάσουν σε δέκα μέρες; Έτσι, έμαθαν απέξω, σκηνή με σκηνή, όλα τα μαυρόασπρα έργα, αστυνομικά και μυστηρίου, που πρόβαλαν οι πέντε - έξι κινηματογράφοι στο κέντρο της Αθήνας. Ποιοι ήταν οι συμφοιτητές του Μολυβιάτη; Οι Βασίλης Κόκκινος και Αθανάσιος Σιούλας (δικαστικοί), Οικονόμου, Μανωλάτος και μερικοί ακόμη διπλωμάτες. Γιώργος Παναγιωτόπουλος, Κάρολος Παπούλιας μετέπειτα πολιτικοί. Ο Κάρολος σε μια δεξίωση του Προέδρου, πριν από μερικά χρόνια, πειράζοντας τον Π. Μολυβιάτη, του είπε: «Ρε Πέτρο θυμάσαι; Εσύ ήσουν δεξιός στο Πανεπιστήμιο και εγώ αριστερός. Και οι δημοσιογράφοι τους είδαν να ξεκαρδίζονται στα γέλια καθώς ο Μολυβιάτης απαντούσε: «Και ποια η διαφορά μας; Στο ίδιο καζάνι βράζαμε. Και οι δυο... πεινούσαμε απελπιστικά»...
Το μεγάλο γεγονός των φοιτητικών τους χρόνων ήταν που κατάφερναν, κοντά στο καλοκαίρι, να ανεβαίνουν όλοι μαζί, πιασμένοι μπράτσο με μπράτσο για να μην πέσουν, καμιά τριανταριά αγόρια και λιγοστά κορίτσια, στην ανατρεπόμενη καρότσα ενός ανοικτού φορτηγού να πάνε για μπάνιο στον Σχοινιά. Αυτό έμεινε ως το μεγάλο, το αξέχαστο φοιτητικό ταξίδι, γραμμένο ανεξίτηλα στη νεανική τους μνήμη...
Διπλωμάτης καριέρας
Τελειώνει το Πανεπιστήμιο, το στρατιωτικό και εργάζεται ως ασκούμενος δικηγόρος. Τι απογοήτευση κι αυτή. Με την τσάντα όλη μέρα και με ανύπαρκτο μισθό. Ένας από τους αδελφούς Πρωτονοτάριους, φίλοι του από το Πανεπιστήμιο, αφηγείται πως τον συνάντησε στο δρόμο μια μέρα, Οκτώβρη ή Νοέμβρη του 1954, και του είπε ότι στο υπουργείο Εξωτερικών θα γίνονταν εξετάσεις στις αρχές του 1956 για την πρόσληψη διπλωματικών υπαλλήλων. Διπλωμάτης, μάλιστα. Αλλά με τι γαλλικά; Αγγλικά είχε μάθει, στην Κατοχή, διδασκόμενος... από λεξικό και μέθοδο άνευ διδασκάλου! Μελέτη λοιπόν κάθε μέρα από δεκαέξι ως και δεκαοκτώ ώρες γαλλικά. Μόνος του. Στις εξετάσεις πέρασε. Ακριβέστερα, στον υπηρεσιακό του φάκελο διαβάζω, πως ήρθε πρώτος.
Όταν καμιά φορά γινόταν συζήτηση μπροστά του πως στο υπουργείο για να μπεις χρειάζεσαι ή πατέρα διπλωμάτη ή μέσον ατράνταχτο, γινόταν θηρίο. Κι ενώ επί δεκαεπτά χρόνια, πλάι στον Κωνσταντίνο Καραμανλή δεν άνοιξε το στόμα του ποτέ, ούτε δημόσια ούτε κατ' ιδίαν, σε δημοσιογράφο για να κάνει την παραμικρή δήλωση, αν τον προκαλούσες για το υπουργείο Εξωτερικών είναι βέβαιο ότι θα λάμβανες απάντηση.
Θα σου έλεγε ότι «άδικα κακολογούν το υπουργείο Εξωτερικών. Ότι κανείς που άξιζε, ποτέ δεν αδικήθηκε. Μπορεί να μπήκαν και με μέσον. Αλλά οι ικανοί δεν έμειναν απέξω για να προκριθούν οι άχρηστοι. Οτι τα στελέχη του Υπουργείου, στην πλειοψηφία τους, είναι άνθρωποι προικισμένοι, με υψηλό αίσθημα καθήκοντος».
Στο Μιλάνο : Φυλακή και Απέλαση
Ο υπηρεσιακός του φάκελος είναι εξαιρετικά ενδιαφέρων. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο Πέτρος Μολυβιάτης νεαρός ακόλουθος, το 1958, «φιλοξενήθηκε» στις ιταλικές... φυλακές; Τον συνέλαβαν οι καραμπινιέροι στο Μιλάνο κουβαλώντας, με εντολή της υπηρεσίας, μέσα στο διπλωματικό σάκο περίστροφα που τα χρειαζόταν ο Γρίβας για την ΕΟΚΑ, στην Κύπρο. Αυτά τα δεσμά όμως ήταν πρόσκαιρα. Μόλις οκτώ ημερών. Τα άλλα, τα σοβαρά με την κυρία Νιόβη Χριστάκη, κρατούν μια ολόκληρη ευτυχισμένη ζωή.
Παντρεύτηκαν κι έφυγαν για τη Μόσχα, ως πρόξενος, όπου όμως αποφάσισε να ασκήσει πλήρως τα καθήκοντα του εν έτει σωτηρίω 1959 και να πάει στη Σιβηρία να επισκεφθεί τους συμπατριώτες μας, τους Πόντιους. Τους είχε εξορίσει ο Στάλιν μακριά από τον κόσμο, στην άκρη θεού. Αγανακτούσε στη θύμηση του γεγονότος. Όχι γιατί τον γύρισαν πίσω σηκωτό, ή γιατί κινδύνεψε η ζωή του. Αλλά γιατί οι Σοβιετικοί τον απέλασαν αμέσως και δεν μπόρεσε να επαναλάβει το εγχείρημα... ως όφειλε. Το «ως όφειλε», τον ακολουθούσε πάντοτε και δεν τον άφησε να ησυχάσει.
Τον στέλνουν στη Νότιο Αφρική και έπειτα στην Άγκυρα. Τότε επισκέφθηκε με τη μητέρα του το Αϊβαλί. Βρήκαν τα σπίτια των γονιών του κι έκλαψαν. Όμως η Αγάπη Μολυβιάτη μεγάλωσε τα παιδιά της μακριά από άγονους σοβινισμούς.
Σκληρά αισθήματα για τους Τούρκους, που χάλασαν τις Κυδωνιές και ρήμαξαν τον Ελληνισμό, δεν ειπώθηκαν στο σπίτι τους. Η μόνη παρατήρηση που μου έκανε η Αγάπη Μολυβιάτη, όταν την συνάντησε η δημοσιογράφος Άννα Παναγιωταρέα το 1982, μελετώντας την Ιστορία των Κυδωνιών, ήταν πως οι Τούρκοι δεν έβαλαν «ούτε ένα καρφί σ' όσα αφήσαμε. Δεν έκτισαν ούτε ένα εργοστάσιο, ούτε ένα σχολείο. Κι όσες εκκλησιές δεν τις έκαναν τζαμιά, τις άφησαν να ερημώσουν»...
Το 1972 ο Μολυβιάτης μετατίθεται στις Βρυξέλλες, στο ΝΑΤΟ, και το 1974 επιστρέφει στην Κεντρική Υπηρεσία. Τον Σεπτέμβρη τον συστήνει ο Ευάγγελος Αβέρωφ στον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Στη σκιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή
Τι εντύπωση έκανε στον Πέτρο Μολυβιάτη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής; Η εντύπωση ήταν από παλιά. Μια άλλη φορά που ως νεοσσός διπλωμάτης χρειάστηκε να παρουσιαστεί μπροστά του. Νόμιζε πως είχε κάνει κάτι το αποτρόπαιο και πως αυτή η συνάντηση θα ήταν και το τέλος της καριέρας του. Η επιλογή να μείνει κοντά στον Καραμανλή ήρθε σχεδόν φυσική για τον Πέτρο Μολυβιάτη. Όπως ήταν και για την γλυκύτατη Λένα Τριανταφύλλη. Για τον πιστό στο Καραμανλή Θόδωρο. Για το νεώτερο τον Προκοπή Παυλόπουλο.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ζούσε ως ασκητής, έχοντας επιλέξει τη σκληρή μοναξιά του ηγέτη. Δεν του άρεσαν οι κούφιες πολιτικές ομιλίες, οι μεγάλες χειρονομίες του «τίποτα», οι περιττές συνάφειες... και αποστρέφόταν «των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία». Αυτό το βηματισμό απαρέγκλιτα ακολουθούσαν και οι άνθρωποι που τον περιέβαλαν. Κινούνταν ήσυχα και αθόρυβα μέσα στο Μέγαρο της Προεδρίας. Με ήπιους τόνους και ίσες αποστάσεις προς κάθε κατεύθυνση.
Θυμάμαι, λέει η Αννα Παναγιωταρέα, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός στο γραφείο του υπηρετούσαν, όλα όλα δώδεκα άτομα. Περνούσαμε στους διαδρόμους και δεν βλέπαμε ψυχή. Κι έπειτα όταν εκείνος πήγε στην Προεδρία κι ήρθε πρωθυπουργός ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν μπορούσε ούτε ο ίδιος να πάει στο γραφείο του από τους πολλούς παρατρεχάμενους. Ο Κάραμανλής δεν επέτρεψε στο κόμμα να ανακατευτεί με την κυβέρνηση, ούτε στους επιτελείς του να ανακατευτούν με το κόμμα.
Κανείς ποτέ δεν τόλμησε να δρασκελίσει το πρωθυπουργικό κατώφλι για να ζητήσει εύνοια ή ρουσφέτι. Ούτε βεβαίως το κατώφλι του διευθυντή του πολιτικού και διπλωματικού του γραφείου. Ακόμη και σήμερα, λέει η Άννα Παναγιωταρέα μου φαίνεται σαν όνειρο απίστευτο η σκηνή που είδα, στο πρώτο χρόνο της καριέρας μου, μεταφέροντας έναν φάκελο και περιμένοντας στον προθάλαμο του πρωθυπουργικού γραφείου στη Βουλή. Είδα να βγαίνει ο Κωνσταντίνος Τσάτσος πισοπατώντας και χαιρετώντας, μη τολμώντας να γυρίσει την πλάτη του στον πρωθυπουργό, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής περιέβαλε τον Π. Μολυβιάτη με απόλυτη εμπιστοσύνη. Είναι αλήθεια ότι ο εκάστοτε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του πρωθυπουργού διευθύνει... την Ελλάδα. Το πιστοποιεί κανείς αν μελετήσει προσεκτικά το σχετικό διάταγμα με τα καθήκοντα του διευθυντή, που πρώτη φορά θεσμοθετήθηκαν επί της διευθύνσεως Μολυβιάτη. Κάποιοι που δεν τον πολυσυμπαθούσαν λέγανε «ο Μολυβιάτης ασκεί εξουσία». Ποιοι; Κάποιοι πολιτικοί που για να τους δεχθεί, ζητούσε επίμονα να μάθει το σκοπό της επίσκεψης τους. Κάποιοι ίσως μεγαλοσχήμονες που αρέσκονταν να καλούν στο σπίτι τους παράγοντες της δημόσιας ζωής και συναντούσαν την πείσμονα άρνηση του, ακολουθώντας τη νοοτροπία του Κωνσταντίνου Καραμανλή που η πολιτεία του ήταν υπόδειγμα ζωής πολιτικού ανδρός. Ωστόσο, δεν τόλμησε ποτέ κανείς να προσάψει στον κ. Πέτρο Μολυβιάτη ιδιοτέλεια. Γιατί ήξεραν όλοι ότι υπηρετούσε μόνον τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Στο βάθος της ψυχής του ο Πέτρος Μολυβιάτης, κι ας μην το ομολόγησε δημόσια ποτέ, θα ένιωθε αφόρητη δυσφορία για την πολιτική όπως ασκείται σήμερα και ό,τι σχετίζεται με αυτή. Πρόσωπα, καταστάσεις, πνιγηρή ατμόσφαιρα. Όχι ότι θα περίμενε πως θα μπορούσε να βρεθεί πολιτικός που να σταθεί στο ύψος του Καραμανλή. Αλλά να φαινόταν, κάπου στο βάθος, διέξοδος. Κυρίως στα εθνικά αδιέξοδα.
Πόσα θα είχε να γράψει για τα εβδομήντα έξι ταξίδια που έκανε με τον Καραμανλή. Τότε που ο Καραμανλής όργωσε τον κόσμο για να αποκαταστήσει το τραυματισμένο γόητρο της Ελλάδας. Τότε που επέβαλε την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρώπη, λέγοντας στον Σμίτ: «Ακουσε να σου πώ, δεν θα στερήσετε εσείς, που δύο φορές σύρατε στον πόλεμο την Ευρώπη, την Ελλάδα από την Ευρώπη». Και ο Σμιτ που είχε πει στον Τορν ότι «μόνο πάνω από το πτώμα μου θα περάσει η Ελλάδα» ξαφνικά... άκουσε καλά και έκτοτε υποδεχόταν τον Καραμανλή με ανοικτή αγκαλιά και με την προσφώνηση «καλέ μου φίλε»...
Ο κ. Πέτρος Μολυβιάτης προσωπικές φιλοδοξίες δεν είχε. Όχι γιατί «διέδιδε» εκείνον τον καιρό πως έχει φτάσει στα εξήντα επτά του. Ούτε γιατί στο γραφείο του, σε περίοπτο θέση, είχε μια ζωγραφιά της εγγονής του με ψάρια και καράβια. Αλλά γιατί δύσκολα μπορεί κάποιος να βρει ευγενέστερη φιλοδοξία για έναν πολίτη: Να υπηρετεί τον ηγέτη της Ελλάδας με την καθολική αναγνώριση του, περιβαλλόμενος από την απόλυτη εμπιστοσύνη του.
Όταν διάβαζε «σενάρια» ο Μολυβιάτης που τον ήθελαν να πολιτεύεται, αν δεν θύμωνε με την καλπάζουσα φαντασία των συγγραφέων, διασκέδαζε. Να διεκδικήσει την ψήφο του ελληνικού λαού, να μπει σε κόμμα, ή να αποτελέσει την «μη πολιτική» λύση που θα ήθελαν άλλοι παράγοντες; Όλα ηχούσαν στ' αυτιά αστεία. Όταν έχεις ασκήσει εξουσία δεν γίνεσαι από δήμαρχος κλητήρας. Όταν έχεις θητεύσει στον Πολιτικό που με την παρουσία του σφραγίζει τον αιώνα μας, δεν αναμειγνύεσαι σε αυτό «που ονομάζεται δημόσιον πράγμα». Όσο για σχέσεις με οποιουσδήποτε παράγοντες δεν είχε ποτέ. Επομένως; Επομένως «μετράει τις μέρες μία μία, όπως οι στρατιώτες στα δόντια της τσατσάρας» μου έλεγε ο Προκοπής Παυλόπουλος γελώντας.
Τις τελευταίες μέρες πριν από την τελική αποχώρηση του Κ. Καραμανλή από την Προεδρία, ένα μεσημεράκι, που ο Πρόεδρος με τη λιακάδα είχε κατεβεί στο Γκολφ να ρίξει μερικές μπαλιές, τον είδα, λέει η Παναγιωταρέα να διασχίζει κάθετα την Ηρώδου Αττικού, «θα σας χάσουμε από εδώ σε λίγο», του είπα. «Μα, η Πολιτεία, όπου θα επιστρέψει ο Πρόεδρος, δεν είναι τόσο μακρυά», μου απάντησε. Σωστά. Γιατί ούτε στο μέλλον θα βρεθεί κανείς να θυμηθεί ότι ο Πέτρος Μολυβιάτης πέρασε έστω και μια μέρα μακριά από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μέχρι τον θάνατό του Προέδρου στις 23 Απριλίου 1998.
Η πορεία του μετά τον θάνατο του Προέδρου
Ο Πέτρος Μολυβιάτης, εάν το είχε επιλέξει, θα μπορούσε να είναι ένας πρωταγωνιστής της ελληνικής πολιτικής, αφ' εαυτού και ως εντελώς αυτόφωτος. Για κάτι τέτοιο διέθετε περίσσεια προσόντων και ικανοτήτων, απλώς ο ίδιος προτίμησε να θέση τον εαυτό του στην υπηρεσία της πατρίδας του σε ρόλο δεύτερου βιολιού -αλλά του πλέον φερέγγυου δεξιού χεριού, στο πλευρό του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Το γεγονός ότι ο Καραμανλής, ένας ηγέτης παροιμιωδώς ισχυρογνώμων και εγωκεντρικός, δεν εμπιστεύτηκε ποτέ κανέναν άλλον τόσο ολοκληρωτικά και άνευ οποιασδήποτε δεύτερης σκέψης ή επιφύλαξης, είναι ένα εξαιρετικό προνόμιο, ένας πραγματικά μεγάλος έπαινος για τον Πέτρο Μολυβιάτη. Ο οποίος είχε πλήρη συνείδηση τόσο των δυνατοτήτων, όσο και των φιλοδοξιών του. Ήξερε πολύ καλά ποιος ήταν και έως πού ήθελε να φτάσει στην πολιτική -και πιθανότατα αυτό εκτιμούσε πάνω από όλα ο Καραμανλής, έχοντας πειστεί ότι η αφοσίωση του Μολυβιάτη ήταν άνευ ορίων, οπότε δεν ετίθετο οποιοδήποτε ζήτημα καχυποψίας: Ο Καραμανλής μπορούσε να είναι ήσυχος ότι, ακόμη και εάν όλοι τον εγκατέλειπαν, θα βασιζόταν πάντα στον πιστό του υπασπιστή, τον Πέτρο Μολυβιάτη.
Ο Καραμανλής μπορούσε επίσης, χωρίς φόβο, να αναθέτει στον Μολυβιάτη επικίνδυνες αποστολές κάθε είδους, στο εξωτερικό όπου ήταν το κατ' εξοχήν πεδίο δράσης του ως ένας από τους καλύτερους διπλωμάτες που είχε ποτέ η Ελλάδα, αλλά και το εσωτερικό. Μπορεί οι αποστολές αυτές να έμεναν στο παρασκήνιο, αθέατες για την κοινή γνώμη, όσοι όμως είχαν πρόσβαση στο πώς λειτουργούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, είτε ως πρωθυπουργός είτε αργότερα ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αναγνώριζαν τη διακριτική μορφή του Πέτρου Μολυβιάτη πίσω από τις εκάστοτε εξελίξεις.
Μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο Μολυβιάτης διετέλεσε τρεις φορές υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας (2004-2006, 2012 και 2015) και βουλευτής Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας (1996-2004).
Το 2004, στην πρώτη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, ο Μολυβιάτης ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών, επικεφαλής του οποίου παρέμεινε έως και τις 14 Φεβρουαρίου του 2006. Παράλληλα, ήταν πρόεδρος του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής».
Στις 17 Μαΐου 2012, κατά τον διορισμό της Υπηρεσιακής Κυβέρνησης Παναγιώτη Πικραμμένου από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια, ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών μέχρι τη διενέργεια εκλογών στις 17 Ιουνίου 2012.
Στις 28 Αυγούστου 2015, κατά τον διορισμό της Υπηρεσιακής Κυβέρνησης Βασιλικής Θάνου από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών έως τη διενέργεια των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου 2015.
Πηγές :
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 11.12.1994: Π. ΜΟΛΥΒΙΑΤΗΣ : Πάντα σιωπηλός στη σκιά του Προέδρου (συνέντευξη με την Άννα Παναγιωταρέα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου